#leningaatblijven

Textielstad is toe aan een revolutie. #leninmoetblijven namelijk. De wijk, waar ook Buurman Krattenstapelaar woont, heeft een ijkpunt nodig. Een beeld dat de herrijzenis uit de as voorstelt. Een beeld dat staat!
Ga op een willekeurige zondag maar eens een half uurtje bij het beeld zitten, de drukte is enorm, iedereen komt kijken, duizenden foto's zijn er reeds gemaakt. Een ideaal ontmoetingspunt ook. "Waar spreken we af? Bij Lenin?"

Inmiddels is er ook een splinterpartijtje die Lenin ook wil bewaren, maar uit kortzichtige en achterhaalde motieven. Wij distantiëren ons daarvan. Uit andere hoek is er wel gewaardeerde steun.

#Leninmoetblijven zou een mooi startpunt kunnen zijn voor een rommelige periode in de stad. Meer initiatieven, spannende bijeenkomsten, expo's. U hoort van ons!

tento

Vanmiddag de opening van de fototentoonstelling.

Foto's in de bieb, archiefmateriaal >>> hier!!!

trabi

Weliswaar opgekart, maar wel orgineel kunststof. Een teken dat Lenin moet blijven!

Lagerverkauf

Ik hou het niet meer uit thuis en als Krien mij vraagt wat ik wil doen heb ik maar 1 antwoord. De uitverkoop van Rose in het Oosterbuurse Fahrradstadt begint om 3 uur en daar wil ik bij zijn.

Zo gezegd, zo gedaan. Onderweg halen we even Baasje op, kan hij ook even mee. Dat het niet zomaar een opruiming is blijkt al snel als de halve stad vol verkeersregelende gele en oranje hesjes staat. Binnen in het pakhuis is het een gekkenhuis en al snel botst iemand tegen mijn schouder. Krien en Baasje werpen zich direct op als bodyguards en tussen hen in kijk ik rond. De verklaring voor de gekte is al snel gevonden, we hebben het hier over bodemprijzen!

Al snel raakt ook ons mandje gevuld. Een paar blitse armstukken, een kilometerteller met hartmeterfunctie, een paar kekke wielerschoenen. Alles vet en fiks in de korting. De schoenen, een voorzet op een goede start van nieuwe fietsseizoen voor deze invalide, zijn van 140 euro naar 40 afgeprijsd! En passant pikt Krien een windbreakertje voor het hardlopen en een pompje met manometer mee.

Dan gaan we aan de overkant een kop koffie drinken en schaf ik nog even een trainingsbandje aan. Een speciaal bandje voor gebruik op het bokje, slijtvast, maar niet om mee de weg op te gaan. Ik ga het vermoedelijk hard nodig hebben, ik zou er niet gek van opkijken als ik eind maart pas op z'n vroegst weer kan fietsen.
Een paar kleine dingen erbij en bij de kassa is de rekening gratis, mijn rosecard bevat zoveel punten dat ik de tas vol spullen zo mee mag nemen.
Thuisgekomen ben ik kapot, het heeft allemaal te lang geduurd, maar om er even tussenuit te zijn is heerlijk!

geheimzinnig

Een geheimzinnig kaartje in de bus. "Een afzender zal ik maar niet vermelden, nu heb je tenminste iets om uit te zoeken zoals een echte rechtbankverslaggever betaamt". Toch denk ik dat er aanwijzingen te vinden zijn. Verwijzingen naar mijn functie, het handschrift dat ik zou moeten kennen, bierbrouwen en tot slot twee kerstboompjes onderaan.
Zou de geheime afzender Miss007 zijn? Of vergis ik me?

goal!

Voetbalplaatjes? Iemand? In sommige supermarkten worden er hele veldslagen gevoerd om deze stickertjes. Dat is hier niet nodig, gewoon te geef. Voor niets. Nada. Een glimlach is voldoende.

puur

It's only rock'n'roll and I like to cycle...

healing

Dag 18... Vanavond weer fysiotherapie.

(nee, dit was niet vandaag maar maandag, u had 'm nog tegoed)

sling

De eerste waar ik bij poli 26 tegenaan loop is moeder Krattenstapelaar. Achter de balie wel te verstaan. Ik wist dat ze op het ziekenhuis werkt, maar niet waar. Nu wel dus. Ik heb een afspraak met Donald de fysiopeut voor een nieuwe sling. Een stuk prettiger omgeving dan de poli waar ik normaal moet zijn, vrolijker van kleur en ik zie mensen glimlachen. Beter dus.
Bezorgd komt hij zich melden. Of ik nog verschrikkelijke naweeën heb ondervonden van de therapie gisteren. Spierpijn, das alles. Dan vraagt hij naar mijn plannen om te gaan werken, want dat zou er voorlopig wel eens niet in kunnen zitten. Donald heeft zojuist met een chirurg de foto's van mijn schouder bekeken.
De aangroei is minimaal, dat is te zien. Hij legt me uit waarom ik tot nu toe de sling had zoals hij zat. Het heeft te maken met goed uithangen en aangroei. Het is nog vroeg in het genezingsstadium, voorzichtigheid is geboden. Het belangrijkste is dat het aangroeit en dat het bloed goed doorstroomt.
Oefeningen hoef ik zelf nog even niet te doen, die doet hij wel. Dan krijg ik een nieuwe sling. Een tussenoplossing na het zien van de foto's en overleg met de chirurg. Niet helemaal zoals hij het in z'n hoofd had, maar net iets anders. Het brengt mijn schouder in ieder geval wat hoger en dat voelt prettiger. De oude sling krijg ik mee, als souvenir. Morgenavond opnieuw fysiotherapie. Heerlijk.

15.07

Vijftien minuten ploeteren op de hometrainer. Van licht naar zwaar verzet. Zweet staat me op de rug, even uitwasemen. Maar wat ontzettend lekker!

Donald

Het is niet alleen een breuk die eigenlijk alleen maar voorkomt bij bejaarden die vallen, het is ook geen hele fijne breuk. Dat vertelt de fysiotherapeut me. In een hokje op de plaatselijke hogeschool heeft hij, naast de huisarts, een praktijk.
"Deze jongen heeft hulp nodig" zegt hij tegen een collega en hij stelt me op mijn gemak. Dan begint hij aan mij te sjorren en trekken. Ik ben doorverwezen via een andere fysiotherapeut. Bij het horen van mijn kwaal was de boodschap duidelijk, Donald is de schouderspecialist.
Het is heerlijk, bewegen met deskundige hulp. Mijn sling wordt afgekeurd, alle kastjes gaan open op zoek naar en vervangende, maar die wordt niet gevonden. Morgen even bij poli 26 ophalen, "dan ben ik er ook", zegt Donald, en schrijft voor de zekerheid zijn mobiele nummer op.
Vanavond hoef ik niet meer te oefenen en zeker niet de oefeningen die het ziekenhuis mij op heeft gegeven, want die zijn helemaal verkeerd. Ik zal er nog wel genoeg last van krijgen. Woensdag de volgende afspraak. Hoe laat geen idee, "ik zie je morgen nog".

schoon

Maak jij de bananenstoep even schoon? En vergeet het panklaarmeubel niet, je weet wel, naast de citruswand!

aan de slag

(Subcapitale humerus#= breuk van het opperarmbeen {=bovenarm}. in dit geval direct onder de kop. Ook wel= breuk onder de kop van het bovenarmbeen (subcapitale humerusfractuur) of =

Ten gevolge van i) een val op de buitenzijde van de bovenarm, ii) direct geweld op de bovenarm of iii) een val op de arm in extensie. De mate van dislocatie en het aantal fractuurfragmenten hangen af van de kwaliteit van het bot en de kracht van het inwerkend geweld.)

Ik weet eindelijk hoe het heet wat ik heb. Het resultaat van een ochtendje in het ziekenhuis. Een nieuwe foto is gemaakt, ik heb goed kunnen zien waar de breuk zit. Googelen op het verschijnsel maakt niet echt vrolijk, maar wachten op poli 19 ook niet. Voor een behandelpoli zou je verwachten dat er enigszins rekening gehouden wordt met de handicaps, zoals een gebroken arm. Echt lekker zit je niet in een stoeltje met twee armleuningen. Vooral als het een tijdje duurt voordat je aan de beurt bent.
De fotograaf werkt goed mee, Krien mag een foto maken van mij voor de machine, ik mag de foto rustig bekijken. Even later zitten we in een behandelkamer, een kwartier te wachten. Dan komt er een arts. Conclusie, het zit mooi tegen elkaar aan, duurt nog zeker 6 weken voordat het genezen is, wanneer ik weer aan het werk kan is onduidelijk en ik moet aan de fysiotherapie.
Dat laatste is sneller dan ik had verwacht, sterker nog, vanavond half 7 zit ik er al, in de plaatselijke hogeschool omdat daar de schouderspecialist zit. Oh pain, sweet pain.

op fietse

Kent u mijn nieuwe fiets al? Een gulle gift van deze ex-wielerkampioen en overbuurman#13. Helemaal super! Over deze gulle gever gaat u dit jaar nog meer lezen, maar meer daarover wil ik nog niet kwijt. Op dit moment is het voldoende om hem hartelijk te bedanken en niet anders te doen dan de nodige kilometers te trappen.

sinterkerst

Uiteindelijk heb ik dan toch het gewenste kadootje. Alle pakjes zijn al vele malen door ieders handen gegaan, maar als de laatste dobbelsteen is geworpen ga ik Op Stap. Het zal tijd worden, de avond Sinterkerstdobbelen bij collega Jauk thuis, heeft al uren voor veel emotie gezorgd. Net als je het felbegeerde presentje in handen hebt, gooit er weer iemand een 1, oftewel al je kado's een plaats naar rechts doorgeven. Of gooit iemand een 4 en pakt je zojuist gewonnen pakje weer af. Lekker, zit je opeens met een hele lelijke BH maat 95B in handen (wie heeft die in g*dsnaam ingebracht en waarom?), een stoombootmuts of een olijvenschaal. Vooral de laatste is een frustratie, nadat voorgaande afleveringen gebruikt werden als dumpplaats voor olijvenschaaltjes, olijvenbootjes en ga maar door. Ik heb er dan ook en simpele oplossing voor.

berucht

Zo'n zin om te fietsen...

volleybal

Van je (fiets)vrienden moet je het hebben. Dat blijkt wel als ik vrijdagavond midden in een gymzaal wordt neergezet bij een vriendschappelijk volleybalwedstrijdje. Ik wordt even in tenue gedrapeerd en de wedstrijd begint. Fijn om er even tussenuit te zijn, even een ander uitzicht dan vanuit de woonkamer.
Het gaat beter met me. Met de dag voel ik me lekkerder. De arm blijft natuurlijk zeuren en mijn nek is stijf van die domme sling, ontspannen zitten is er nog niet bij. Maar ik slaap beter en rustiger en kan me steeds beter bewegen.
Honderd procent ben ik nog lang niet, hoe fijn het ook is om er even tussenuit te zijn, ik ben na een tweetal wedstrijdjes en een korte nazit doodop en moet naar huis. Kleine stapjes en dan straks weer superfit.

dodo

Time for something different....All the way from the City by the Bay I present you.... The Dodos!

shiny pants

I do have some shiny pants, oh yeah! Het is ook het enige paar dat ik aan kan krijgen, mankhanded als ik ben. Bezoekers van het filmfeest vorig jaar zullen de broek herkennen, inderdaad, de Chad Feldheimer pants. Geen knopen, ggen rits, geen riem, eenhandig op te trekken en net zo eenvoudig andersom.
Ik voel me weer een stap beter. Oefeningen, de heavy painkillers aan de kant en wie weet later vandaag een kort wandelingetje buiten. Ben nog wel steeds moe, genezen kost meer energie dan ik gedacht had. Leer op deze manier steeds weer nieuwe dingen over mijn lichaam, ook bijzonder. En is er straks ook weer eens wat anders te bloggen.

in dreams

Het is een flinke klim, maar uiteindelijk sta ik er wel. Het kost me zelfs minder moeite dan gedacht en het uitzicht is een beloning op zich. Als ik nog even na sta te genieten begint mijn linkerhand te slapen. Ik wil hem omhoog doen maar het gaat niet, hij zit vast in een sling. Shit, ik moet nog helemaal naar beneden, 22 kilometers dalen! Dat ga ik niet redden met één hand, ik heb twee handen nodig om te remmen, straks val ik nog en breek wat.

"A candy-colored clown they call the sandman
Tiptoes to my room every night
Just to sprinkle stardust and to whisper
Go to sleep. Everything is all right.
I close my eyes, Then I drift away
Into the magic night. I softly say"

haiti

Kort na de naschok van 6.o gaat mijn deurbel. Voor de deur twee schattige meisjes. Ze halen geld op voor de getroffenen van de aardbeving. In ruil daarvoor willen ze wel wat doen, mij ergens mee helpen. Dat kan, ik verwijs ze door naar mijn rugzak en vraag die even te pakken, ik kan er zelf nog niet bij. Dan mogen ze helpen mijn portemonnee te pakken.
Twee euro en tachtig cent levert het op en hun ogen beginnen te glimmen als ik zeg dat ze alles mogen meenemen. Ondertussen praten ze aan een stuk door. De hele klas van de school verderop is op pad, geld ophalen. Als ze horen dat ik mijn arm heb gebroken informeren ze bezorgd of ze echt niet iets anders kunnen doen. Stofzuigen ofzo.

small world

Mijn wereld wordt er natuurlijk niet veel groter op, gebonden aan bed en huis. Toch is er een lichtpuntje te zien. Niet aan de achterkant van mijn arm, die is zo bont en blauw als maar kan. Het hoort erbij, de voorkant is donkergeel, ook niet echt mooi.
Wel mooi is dat het beter lijkt te gaan. De pijn is stukken minder, nog steeds met pijnstillers, maar inmiddels wel minder. De kracht lijkt ook voorzichtig wat terug te komen. Voorwaarde IS dat ik mijn arm even rustig uit de sling haal en laat liggen op bed. Zo kan hij even ontspannen.
De oefening, in het vorige blog te zien, een beetje heen en weer zwaaien, gaat steeds beter. Mijn onderarm kan, nog steeds met moeite, voorzichtig omhoog. Het doet pijn, maar ik ben verheugd. Drie keer per dag oefenen is mijn opdracht, maar ik denk dat ik het wat vaker doe. Versnelt het genezingsproces ook.
Dit weekend wil ik op een hometrainer of bokje gaan fietsen. Echt fietsen zit er voorlopig nog niet in. Met een beetje geluk kan ik met de langzame ploeg mee als het zomerseizoen half maart begint.

revalidatie

Na het goede nieuws van gisteren, in behandelpoli 19 heb ik niemand horen praten over pennen en schroeven, is het voorzichtig tijd voor revalidatie. Oftewel pijn. Want pijn doet het op het moment dat de arm uit de sling gaat. De eerste keer schrik ik me dan ook kapot.
Niet alleen zijn de spieren verkrampt na anderhalve week onbewegelijkheid, zit er nog steeds een voelbare breuk in het bot, al voelt het inmiddels wat beter aan, maar een flinke bloeduitstorting en vochtophoping maakt de arm twee keer zo zwaar. Het strekken van de arm kost moeite en het optillen van de onderarm gaat bijna niet. Na de paar simpele oefeningetjes ben ik doodmoe.
Voorzichtig zijn, rust en doorzetten is het devies voor de komende weken. Wish me luck!

ziekenhuis

Een deprimerende boel, behandelpoli 19 van het ziekenhuis. Weggestopt ergens waar het daglicht niet kan komen, een wachtruimte gelijk een Oostblok stationswachtkamer. Gelukkig duurt het wachten niet lang en zit ik al snel in een piepklein behandelkamertje.
Ook daar zit ik niet lang. Foto's worden niet gemaakt, volgende week pas, de breuk zit mooi, nog twee weken in een sling en beginnen met oefeningen. Dan staan we weer buiten, afspraak maken, op de kop krijgen dat ik geen ID bij me heb voor een geel ponskaartje en terug naar de bovenste verdieping van de parkeergarage waar mannetje staat op het enige plekje dat vrij was.
Thuis begin ik aan de oefening en bemerk tot mijn grote schrik dat ik mijn onderarm niet eens omhoog krijg zonder hulp. Laten hangen en een beetje rondslingeren is alles wat ik kan en ook mag. Ik word er doodmoe van. Later vandaag nog 2 keer doen, tegen een frozen shoulder. Au!

aanslag?

Na het lezen van onderstaande mail en een nachtelijke slapeloze reconstructie wordt allemaal wat duidelijker. Ik ben het slachtoffer van een aanslag! Ga maar na, ik ben naar links gevallen, mijn fiets lag met het voorwiel naar de straatkant, ik ben niet uitgegleden, maar het slachtoffer van een bermbom!

Hallo Harm Job,

Uit doorgaans welingelichte bron heb ik vernomen dat je gewond bent geraakt na een bezoek aan een Landgenoot die nauwe contacten in Afganistan heeft. Als bestuurslid, belast met buitenlandse zaken, lijkt het me van groot belang om te onderzoeken of er hier sprake is geweest van een terroristische aanslag. Mochten er inderdaad verdenkingen in die richting gaan, dan overweeg ik om binnen het bestuur met een voorstel te komen om een onderzoekscommissie in te stellen. Wellicht komen we hierop terug bij de jaarvergadering.
Mocht jij echter nu al denken: "Met de kennis van nu, had ik destijds andere keuzes gemaakt.", dan verneem ik dat graag.
Rest mij je een spoedig herstel toe te wensen,

Sterkte en tot ziens,

Euf
Bstuurslid buitenlandse zaken Zondagse Fietsklup

aan 't bed

Na een korte onrustige nacht en een ontbijt op bed begint het bezoekuur met de Kaco's die de lunch komen brengen. Ze verwennen Krien met een welverdiend Kacokadopakket terwijl Co voor mij het Twentsch Dark Schutting Ale proeft. Een klein slokje is voor mij, wil mijn beter worden niet in de weg gaan zitten.

Baasje en Ag-Nes zijn de volgende op het spreekuur Met zaag en hamer, om een stuk plafond er uit te zagen ivm vochtopsporing (later meer). Ze worden afgelost door @edstep. Zijn beterschapsgiften zijn mooi. Iets voor nu (fruit), iets voor straks (bier) en iets voor de nostalgie (koetjesrepen).
Als @edstep zich het Schuttingbier laat smaken, komen de Pleitmevrijtjes binnen. Een doorlopend bezoekuur, in het ziekenhuis zouden ze dit nooit goed gevonden hebben. Gelukkig lig ik daar niet.
Maandag uitslag hoe het gaat met de schouder. Bin gespannt, zoals ze dat aan de andere kant van de grens zeggen.

zuster

Hoe ik het zonder haar zou moeten redden, weet ik niet. Het kleinste zuchtje, beweging of kik en ze staat klaar, schiet wakker, is paraat. Het ene moment staat ze naast me met een bord eten of een kop thee, het andere moment met een handvol pillen. Het is dan ook niet voor niets dat de smakcommissie van de fietsklup gisteren met 2 blikken Smac aankwam, want; "gedeelde smak, is halve smak".
Ben zo trots, blij en dankbaar op, met en voor Krien, die zelfs op de erste hulp nog foto's wist te maken. Als ik straks beter ben, koop ik een hele bloemenkraam op voor haar.

p.s. onderstaande slideshow wordt steeds ververst en bijgewerkt. hou het in de gaten....

visit

Het houdt mij op de been deze dagen, geeft mij afleiding, is vermoeiend, maar ik zou het niet willen missen. De stoet van familie, vrienden, buren die een hart onder de riem komen steken. Niet alleen in real life, ook digitaal, via de telefoon en post. Fantastisch! Wat fijn dat we met z'n allen laten zien dat Beatrix ongelijk heeft!

op krat

Mijn wereldbeeld is plots wat groter, ik ben zojuist opgekrat. Dertig centimeter de lucht in scheelt een hoop met opstaan. Nu nog met hulp van zuster Krien, maar ik hoop dit weekend zonder hulp.

(h)arm

Klik de foto voor een leesbare tekst en klik hier als je belangstelling hebt...

want...

Een ding is zeker, de wanten waar Krien al lange tijd mee bezig is, gaan de komende week wel afkomen. Mijn verpleegster, gelukkig met zorgverlof, is druk aan het breien zodat ik straks weer met warme handen buiten kom.
Afgelopen nacht een aantal keren goed geslapen, de bruine pillen Diclonogwat in combi met paracetamol werken aardig. Nog steeds ben wel bang om teveel te bewegen, een verkeerde beweging en ik gil het uit van de pijn. Iedereen die zegt dat kneuzen erger is dan breken die liegt. De pijn van een gebroken bot op een gebroken bot door een iets andere lig of zithouding is gruwelijk. Doodat de breuk niet in het gips zit, moet elke beweging van te voren doordacht worden om te voorkomen dat het mis gaat.
Zelf opstaan zonder hulp van mijn lieftallige verpleegster gaat nog niet. Een schouder en dus ook arm blijkt een vreselijk belangrijk onderdeel van het evenwicht te zijn. Lopen gaat stapje voor klein stapje, onder begeleiding van zuster Krien. Ik ben voorlopig nog volledig afhankelijk van haar. Het wachten is alleen nog totdat ze eindelijk zo'n spannend pakje aantrekt.

(Het tikken van een blogje, met een enkele hand, liggende op de bank, kost ook wel een stief kwartiertje. Rare tiikfouten moet je me maar vergeven...)

update

The medicine is kicking in, dat kan ik zeggen. Zolang ik op tijd inneem gaat het redelijk en kan ik ook een kort dutje doen. Bewegen, al is maar iets verschuiven is tricky en doet pijn. Laat het maar snel over zijn.

met rechts

Ik ben soms een te brave borst. Remmen voor een rood verkeerslicht. Vanaf nu kan ik dat iedereen afraden tijdens weersomstandigheden. Ik knal keihard met de Strida tegen het wegdek.
Een stadsbus kan me net nog ontwijken, verneem ik later van Krien, en als ik probeer op te staan weet ik dat het mis is. We lopen naar de eerste hulp, geen moment bij nagedacht een ambu te bellen.
Direct krijg ik pijnstillers en even later sta ik voor de röntgenmachine. De conclusie is snel getrokken, breuk bovenarm, net onder schouder. Geen gips, alleen een sling en de opdracht te rusten.
En dat doe ik dan maar. Op de bank, met Krien als de perfecte verpleegster die over mij waakt met al haar nachtrust. ik kan niets zelf, opstaan en verder, hulp heb ik nodig.
Tot zover.

boomweg

Binnen tien minuten zijn alle buurmannen op straat, gereedschap in de hand. Even later ligt ie al om, helaas net niet op het huis van de sukkelvan#18. De boom gaat in stukken in groenbakken, een beetje aanvegen en klaar is Kees, jan, Piet of Olaf.

dope sucks

Veertig minuten met het zweet in stralen over de rug, hetzelfde zweet bevroren op de muts, Herman Brood op de koptelefoon, een bidon zelfgemaakte sportdrank (light) leeg, het laatste beetje zelfs als enigzins aangevroren en een grote grijns op het gezicht. Tsjonge, wat is dat heerlijk!
Morgen weer!

flabbergasted

Tijdens de zitting krijg ik een smsje van Krien. Er is post van de andere kant van de wereld, the Joe-Es-of-A. Fantastisch nieuws. Post van @miketheveloist! Het kan niet anders zijn dan dat mijn nieuwe wielershirt aangekomen is. Het is een cadeau van deze internationale wielersite omdat ik inmiddels met mijn foto's een aantal malen de "photo of the week" was en regelmatige updates van deze kant van de wereld verzorg. Super! Helemaal als er ook nog eens een mooi T-shirt in de doos zit.

Binnenkort ben ik dus te zien in dit shirt. Niet heel erg moeilijk te herkennen, het is het enigste exemplaar in ons land, zelfs in ons werelddeel! Vooral omdat ik tevens de benoeming "European Headquarters" verworven heb!

I'm a winner!

Beste E-mail account eigenaar,

Je e-mail adres is toegekend, de totale forfaitair bedrag van EUR
500.000,00 in onze Nieuwjaar British International Loterij online promo
U werden willekeurig gekozen uit een lijst van e-mails uit de hele
wereld verzameld (www).

contact DE ONLINE COÖRDINATOR kan u winnen:

Naam: - Mr.Andrew Grant,
E-mail: - andrewasshole@ymail.com

Quote uw referentienummer in uw communicatie met de Online Coördinator,
Ref: MDE/12-09/U8.

Vul Uw
Naam,
Leeftijd,
Land,
Beroep,
Tel No

Groeten,
British International Loterij.

Pat

"Harm Job, deze moet je ook nog hebben voor je blog!" aan het woord Buurman Krattenstapelaar. Onder zijn arm het meest recente (?) exemplaar van Hef z'n lijfblad. De Pleemeet is de 60 jarige Pat P.. Buurman Krattenstapelaar heeft het eens goed bekeken, deze dame, ja, die bevalt hem wel, "tis allemaal nog mooi strak".
Als hij dat heeft gezegd vult hij haastig aan; "ik hem 'm niet zelf gekocht, heb 'm van mien vader". Jaja.