fysio

Ik zit inmiddels op iets van 85-90% van mijn normale gebruik van mijn linkerarm. Alleen de eindbeweging zit er nog niet in en het blijft de vraag of het ooit 100% wordt. Ik moet veel oefenen, doorgaan waar ik steeds al mee bezig ben, en voorlopig niet meer terug te komen bij de fysiotherapeut. De beste man vindt mij een aardige patiënt, we hebben leuke gesprekken, maar voorlopig hoeft hij mij niet meer te zien. Fijn om te horen, tot over een maand.

vrij

Stiekem heb ik het even geprobeerd, fietsen. Ik bracht Krien's fiets naar de garage en ben er even opgeklommen. Het voelde goed, een echt fietsstuur in handen, maar het geluk was kort. De bocht naar links gaat nog wel, naar rechts zit er niet in. Voorlopig dus maar op de hometrainer en eens kijken of ik een fiets op de rollers kan krijgen. Voorzichtig oefenen met sturen in een vaste stand.

Het gaat nog wel even duren, mijn voorspelling dat het wel eens eind maart kan zijn voordat ik weer kan fietsen, lijkt uit te komen. Helaas, want ik mis het ontzettend. De wind in het gezicht, de geur van het land, de geluid van de fiets op de weg, de vrijheid, het geluk. Drie maanden niet fietsen, dat heb ik nog nooit meegemaakt.
Gelukkig kon ik vanmorgen, na een hoop geoefen, wel mijn linkerhand op het voorhoofd leggen, een mijlpaal van souplesse.

breuk

Op school was ik niet echt goed in breuken, dus ik hoop dat ik het hier wel goed heb aangegeven. Vanmorgen dus controle gehad in het hospitaal. Met foto's. Dus de haren gekamd, mijn mooiste T-shirt aangetrokken en dat allemaal vergeefs. Want de assistente mocht de foto's maken, waardoor ik twee keer een striptease mocht uitvoeren omdat de eerste mislukte, de foto was al verzonden voordat ik kon kijken en even later zat ik opnieuw in mijn blote bast, die er vanwege de aangekomen kilo's niet heel fraai uitziet, in een wachtkamer.
Het nieuws is echter wel goed. Er is duidelijk te zien dat er botaangroei is, dat de twee helften weer aan elkaar vast groeien. De stand is nog niet helemaal goed, oomdat mijn schouderspieren flink geslonken zijn. Minder mooi, maar wel verwacht, ik ben nog wel zes weken bezig voordat alles weer helemaal goed is en ik hopelijk weer volledige beweging heb. Dan ga ik ook opnieuw op de foto. Tot die tijd veel fysio waarbij ik ook boven mijn hoofd mag met de arm.

kampioen

Vanmiddag voelde ik me een kampioen. Niet alleen zat ik met een groepje fietsvrienden aan tafel voor de nazit van de winterfietstocht, ook droeg ik het klupshirt en had ik zelf bijna 40 minuten gebeuld op de hometrainer. Inhalen heb ik ze niet gedaan, maar ik kreeg wel mijn linkerhand op het stuur, zelfs met één tandje hoger.
Morgen voor controle naar het hospitaal, foto's maken en sjorren aan de breuk. of zoiets. Hoop dat de uitslag gunstig is.

the end

Wat mij betreft is het klaar. Ik heb officieel genoeg van de kou en sneeuw. Vandaag leek het even lente, de zon scheen, maar van warme stralen op mijn pijnlijke schouderpartij(tje) bleek geen sprake. Hierbij verklaar ik de jacht op de lente voor geopend! Forse beloning!

(cello)tapie

"Is het irritant? Heb je er last van? Mooi, dat is de bedoeling!" Fysiotherapeut Donald heeft me, na een stevige behandeling, ingetaped. "Stimulatie door irritatie" zo noemt hij deze voor mij nieuwe vorm van therapie. De bedoeling is dat ik mijn schouder meer optrek waardoor de arm beter in de schouderkom terecht komt.
Ik vind alles best, heb zojuist een intensief halfuur doorgebracht in het kleine hokje op de hogeschool. Heerlijk, iemand die al die spieren op de juiste wijze weet te oefenen, met op de goede plekken ondersteuning. Moeilijk om steeds te ontspannen en de schouder goed hoog te houden, na zoveel weken is de "hang" een veilige houding waarin de pijn weg is.
Ga maar weer eens de vloer schoonmaken, een spieroefening. En nee, dat kom ik niet bij jullie thuis doen...

shoulder

Is this a shoulder to cry on?

recht zal die gaan

Ik ben al blij, met ondersteuning van mijn rechterarm krijg ik de linker recht, of bijna recht, vooruit. Ook gestrekt wat achteruit lukt. Kleine overwinningen. De vreugde bij het zelf kunnen aantrekken en strikken van mijn schoenen, is groot. Protesterende spieren maken het pijnlijk. Dat moet dan maar.

auw

Flink veel spierpijn. Donald de fysiotherapeut heeft me gisteren flink aangepakt. Moet goed oefenen de komende tijd, want veel beweging zit er nog niet in. Idioot hoe snel je spieren slinken als je ze even niet gebruikt, links heb ik echt een heel dun armpje en schoudertje. Alsof ik links 12 ben en recht 30 jaar ouder.
Hard werken dus aan spierherstel. Dus als je me de komende tijd rare dingen ziet doen, op handen en knieën de vloer ziet poetsen, vreemd met een colaflesje ziet zwaaien, ik ben mijn spieren aan het leren om weer te bewegen.

piet

Inmiddels lukt het me om een boek vast te houden en te lezen. Het valt nog niet altijd mee, een keer of wat keilt het boek me uit de handen omdat ik even vergeet dat mijn linkerkant nog niet alle bewegingen kan maken. Kopje thee erbij en ik verdiep me in de avonturen van Piet Moeskoops, baanwielrenner in het begin van de vorige eeuw. De man leeft niet meer, maar vertoonde bij leven kunsten op de wielerbaan kunsten die weinigen hem nadeden.
Ik lees de herdruk van zijn avonturen in literair wielertijdschrift De Muur (abonnementkado van Krien na het beklimmen van de Alpe d'H) met grote aandacht. Ten slotte moet ik ook nog een keer de baan op, er hangt nog steeds een kadobon (van de Kaco's) aan het magneetbord. Mijn plan was om daar deze winter gebruik van te maken, niet wetende dat ik van de fiets af zou kukelen. Gelukkig ben ik niet de enige. Zodra ik weer kan fietsen toch eens richting wielerbaan. Maar voor die tijd flink touwtje springen, schijnt beter te zijn voor de botten.

40 minuten

Stapje voor stapje ga ik vooruit. De arm krijgt iets meer beweging en ik ook. Klik afbeelding voor groter verslag.

sweaty

Het zweet loopt in stralen over mijn body. Een halfuurtje op de hometrainer, halverwege tuindeuren los om wat koelte te krijgen, grote slokken water, de blik op de hartslagmeter (met dank aan Mr. T-Rex) en de linkerarm een tijdje voorzichtig op het stuur. Het gaat vooruit met mij. Heerlijk.

bonkbonk

Mr. T-Rex is aan het opruimen en heeft iets teruggevonden. Een nog gloednieuwe hartslagmeter. Hij doet er helemaal niets mee en "jij hebt er vast wel wat aan". Nou beste Mr. T-Rex, dat heb ik! Zeker in combinatie met mijn nieuwe kilometerteller van het zelfde merk! Ik ga straks heel goed trainen om weer op krachten te komen. Hard nodig ook, mijn arm en schouder zijn een zielig hoopje geslonken spieren. Dat wordt afzien.

Lagerverkauf

Ik hou het niet meer uit thuis en als Krien mij vraagt wat ik wil doen heb ik maar 1 antwoord. De uitverkoop van Rose in het Oosterbuurse Fahrradstadt begint om 3 uur en daar wil ik bij zijn.

Zo gezegd, zo gedaan. Onderweg halen we even Baasje op, kan hij ook even mee. Dat het niet zomaar een opruiming is blijkt al snel als de halve stad vol verkeersregelende gele en oranje hesjes staat. Binnen in het pakhuis is het een gekkenhuis en al snel botst iemand tegen mijn schouder. Krien en Baasje werpen zich direct op als bodyguards en tussen hen in kijk ik rond. De verklaring voor de gekte is al snel gevonden, we hebben het hier over bodemprijzen!

Al snel raakt ook ons mandje gevuld. Een paar blitse armstukken, een kilometerteller met hartmeterfunctie, een paar kekke wielerschoenen. Alles vet en fiks in de korting. De schoenen, een voorzet op een goede start van nieuwe fietsseizoen voor deze invalide, zijn van 140 euro naar 40 afgeprijsd! En passant pikt Krien een windbreakertje voor het hardlopen en een pompje met manometer mee.

Dan gaan we aan de overkant een kop koffie drinken en schaf ik nog even een trainingsbandje aan. Een speciaal bandje voor gebruik op het bokje, slijtvast, maar niet om mee de weg op te gaan. Ik ga het vermoedelijk hard nodig hebben, ik zou er niet gek van opkijken als ik eind maart pas op z'n vroegst weer kan fietsen.
Een paar kleine dingen erbij en bij de kassa is de rekening gratis, mijn rosecard bevat zoveel punten dat ik de tas vol spullen zo mee mag nemen.
Thuisgekomen ben ik kapot, het heeft allemaal te lang geduurd, maar om er even tussenuit te zijn is heerlijk!

geheimzinnig

Een geheimzinnig kaartje in de bus. "Een afzender zal ik maar niet vermelden, nu heb je tenminste iets om uit te zoeken zoals een echte rechtbankverslaggever betaamt". Toch denk ik dat er aanwijzingen te vinden zijn. Verwijzingen naar mijn functie, het handschrift dat ik zou moeten kennen, bierbrouwen en tot slot twee kerstboompjes onderaan.
Zou de geheime afzender Miss007 zijn? Of vergis ik me?

healing

Dag 18... Vanavond weer fysiotherapie.

(nee, dit was niet vandaag maar maandag, u had 'm nog tegoed)

sling

De eerste waar ik bij poli 26 tegenaan loop is moeder Krattenstapelaar. Achter de balie wel te verstaan. Ik wist dat ze op het ziekenhuis werkt, maar niet waar. Nu wel dus. Ik heb een afspraak met Donald de fysiopeut voor een nieuwe sling. Een stuk prettiger omgeving dan de poli waar ik normaal moet zijn, vrolijker van kleur en ik zie mensen glimlachen. Beter dus.
Bezorgd komt hij zich melden. Of ik nog verschrikkelijke naweeën heb ondervonden van de therapie gisteren. Spierpijn, das alles. Dan vraagt hij naar mijn plannen om te gaan werken, want dat zou er voorlopig wel eens niet in kunnen zitten. Donald heeft zojuist met een chirurg de foto's van mijn schouder bekeken.
De aangroei is minimaal, dat is te zien. Hij legt me uit waarom ik tot nu toe de sling had zoals hij zat. Het heeft te maken met goed uithangen en aangroei. Het is nog vroeg in het genezingsstadium, voorzichtigheid is geboden. Het belangrijkste is dat het aangroeit en dat het bloed goed doorstroomt.
Oefeningen hoef ik zelf nog even niet te doen, die doet hij wel. Dan krijg ik een nieuwe sling. Een tussenoplossing na het zien van de foto's en overleg met de chirurg. Niet helemaal zoals hij het in z'n hoofd had, maar net iets anders. Het brengt mijn schouder in ieder geval wat hoger en dat voelt prettiger. De oude sling krijg ik mee, als souvenir. Morgenavond opnieuw fysiotherapie. Heerlijk.

15.07

Vijftien minuten ploeteren op de hometrainer. Van licht naar zwaar verzet. Zweet staat me op de rug, even uitwasemen. Maar wat ontzettend lekker!

Donald

Het is niet alleen een breuk die eigenlijk alleen maar voorkomt bij bejaarden die vallen, het is ook geen hele fijne breuk. Dat vertelt de fysiotherapeut me. In een hokje op de plaatselijke hogeschool heeft hij, naast de huisarts, een praktijk.
"Deze jongen heeft hulp nodig" zegt hij tegen een collega en hij stelt me op mijn gemak. Dan begint hij aan mij te sjorren en trekken. Ik ben doorverwezen via een andere fysiotherapeut. Bij het horen van mijn kwaal was de boodschap duidelijk, Donald is de schouderspecialist.
Het is heerlijk, bewegen met deskundige hulp. Mijn sling wordt afgekeurd, alle kastjes gaan open op zoek naar en vervangende, maar die wordt niet gevonden. Morgen even bij poli 26 ophalen, "dan ben ik er ook", zegt Donald, en schrijft voor de zekerheid zijn mobiele nummer op.
Vanavond hoef ik niet meer te oefenen en zeker niet de oefeningen die het ziekenhuis mij op heeft gegeven, want die zijn helemaal verkeerd. Ik zal er nog wel genoeg last van krijgen. Woensdag de volgende afspraak. Hoe laat geen idee, "ik zie je morgen nog".

aan de slag

(Subcapitale humerus#= breuk van het opperarmbeen {=bovenarm}. in dit geval direct onder de kop. Ook wel= breuk onder de kop van het bovenarmbeen (subcapitale humerusfractuur) of =

Ten gevolge van i) een val op de buitenzijde van de bovenarm, ii) direct geweld op de bovenarm of iii) een val op de arm in extensie. De mate van dislocatie en het aantal fractuurfragmenten hangen af van de kwaliteit van het bot en de kracht van het inwerkend geweld.)

Ik weet eindelijk hoe het heet wat ik heb. Het resultaat van een ochtendje in het ziekenhuis. Een nieuwe foto is gemaakt, ik heb goed kunnen zien waar de breuk zit. Googelen op het verschijnsel maakt niet echt vrolijk, maar wachten op poli 19 ook niet. Voor een behandelpoli zou je verwachten dat er enigszins rekening gehouden wordt met de handicaps, zoals een gebroken arm. Echt lekker zit je niet in een stoeltje met twee armleuningen. Vooral als het een tijdje duurt voordat je aan de beurt bent.
De fotograaf werkt goed mee, Krien mag een foto maken van mij voor de machine, ik mag de foto rustig bekijken. Even later zitten we in een behandelkamer, een kwartier te wachten. Dan komt er een arts. Conclusie, het zit mooi tegen elkaar aan, duurt nog zeker 6 weken voordat het genezen is, wanneer ik weer aan het werk kan is onduidelijk en ik moet aan de fysiotherapie.
Dat laatste is sneller dan ik had verwacht, sterker nog, vanavond half 7 zit ik er al, in de plaatselijke hogeschool omdat daar de schouderspecialist zit. Oh pain, sweet pain.