piet

Inmiddels lukt het me om een boek vast te houden en te lezen. Het valt nog niet altijd mee, een keer of wat keilt het boek me uit de handen omdat ik even vergeet dat mijn linkerkant nog niet alle bewegingen kan maken. Kopje thee erbij en ik verdiep me in de avonturen van Piet Moeskoops, baanwielrenner in het begin van de vorige eeuw. De man leeft niet meer, maar vertoonde bij leven kunsten op de wielerbaan kunsten die weinigen hem nadeden.
Ik lees de herdruk van zijn avonturen in literair wielertijdschrift De Muur (abonnementkado van Krien na het beklimmen van de Alpe d'H) met grote aandacht. Ten slotte moet ik ook nog een keer de baan op, er hangt nog steeds een kadobon (van de Kaco's) aan het magneetbord. Mijn plan was om daar deze winter gebruik van te maken, niet wetende dat ik van de fiets af zou kukelen. Gelukkig ben ik niet de enige. Zodra ik weer kan fietsen toch eens richting wielerbaan. Maar voor die tijd flink touwtje springen, schijnt beter te zijn voor de botten.