improvizaterdag

We zouden diep onder de grond. In bouwputten en tunnelbuizen. De bouwput hebben Co en ik gezien, indrukwekkend, maar de bijbehorende lezing die begon met een opmerking over de VOC mentaliteit was genoeg om gillend 24 meter omhoog te rennen over een wankele steigertrap. De tunnelbuis was slechts door 12 bezoekers per anderhalf uur te bekijken. Gezien de belangstelling onmogelijk dus.

Gelukkig was het Stedelijk Museum om de hoek. Alleen kunst van na 1945 en dus heerlijk om naar te kijken. En zo'n romantisch plaatje van KaCo is dan snel gemaakt.

nada

Het begint goed, bij mijn binnenkomst doen twee advocaten spontaan een draaideurcrimineel na, maar dan is het al snel mis. De gang is opvallend leeg en ik zie de dat de bode een sigaretje zit te roken in een verduisterde rookkamer. Bij de balie niemand, maar, getraind als ik ben in het op de kop lezen, zie ik op het lijstje staan dat de verdachte en zijn advocaat niet zullen verschijnen. Ik loop snel terug naar de rookkamer en vraag de bode of de zaak doorgaat. "Nee" is het korte antwoord en ik baal. Ik probeer nu al voor de vierde keer om van deze zaak een verslag te maken, maar het gaat steeds niet door. Ik baal en vlieg naar het station. Naar huis, met gezwinde spoed. Gelukkig volgende week vakantie!

uitroken

Buurman Krattenstapelaar heeft zijn huis eindelijk te koop staan (en nee, het staat niet in een goede buurt, hier wordt vreselijk veel ingeslopen, geschoten, bier gedronken en ik ga je al helemaal niet vertellen waar, lees de politieberichten maar) en denkt nu ongestraft de rest van zijn buren uit te kunnen roken. Ik denk dat ie het niet erg vindt als het "te koop" bord zo direct ook op het vuur gaat.

vliegshow

Eindelijk klonk het gegil van straalmotoren weer eens boven Textielstad. Op de basis werd een grote reünie gehouden. De basis gaat in december officieel dicht en voor het laatst was er een kleine show. Indrukwekkend. Van mijn voorgenomen reesfietstocht kwam weinig terecht, een rondje langs het vliegveld, langs de spottersheuvel en andere "geheime" plekjes met uitzicht op de startbaan. Niet erg, het gebrul der motoren klonk als muziek in mijn in mijn oren.

d'OF barbeknoei

Aan alles komt een eind. Ook aan een Oale fietsseizoen. Helaas, de duisternis slaat steeds vroeger toe en binnenkort gaat de klok ook nog eens een uur terug. De fietsers van d'Oale Fietse willen toch wel zichtbaar zijn, al was het maar om het klupgevoel uit te dragen.
Het moment was dus aangebroken om dit afscheid van een prachtig fietsseizoen te vieren. Een seizoen dat begon met drie (bestuurs)leden en eindigde met een totaal van maar liefst zeven(!)fietsers. Feestvieren dus. Het bestuur bood dan ook de leden een gezellige herfstbarbeknoei aan. Met een smakelijk herfstbokje in het glas, of een goed glas Ventoux voor de dames bestuursleden (met grote dank aan fietslid Gurrit M.).
En het mooiste? Het bleef droog, John Ikvergeetnooitmijnhelm kon eindelijk zijn lidmaatschap aanvaarden, we konden zondagse fietser EenvandeheelveleHenken een prettige laatste werkdag toewensen en al het vlees ging op. Volgend jaar ziet u ons weer in groepsverband op de keien. Of als u goed oplet, in wisselende samenstelling over koude, winderige weggetjes. Maar niet officieel...

(en dat je een barbeknoei niet geheim kunt houden voor je buren blijkt wel uit dit filmpje)

sportstad

Textielstad is sportstad van het jaar geworden. Een verdiende ereplaats. En als sportieve inwoner wil ik mij graag aanmelden om mee te profiteren van de enorme geldprijs die vastzit aan deze verkiezing, een prijs van wel 2000 euro! Ik heb best sportieve ideeën waar deze gelden aan te besteden. Mijn fiets heeft bijvoorbeeld binnenkort wat nieuwe tandwielen en ketting nodig.
En mijn maatschappelijke betrokkenheid bij Textielstad? Ik draag dagelijks op de fiets de vriendelijkheid van deze stad uit. Afgelopen zondag heb ik , gekleed in herkenbare Textielstadse fietskleding, iedereen en alles in het verre westen des lands een vriendelijke groet doen toekomen. Of ik een sportambassadeurschap van mijn schone gemeente ambieer? Ach, als het moet, dan doe ik dat met plezier.

Al te dol op Jan Mulder kunnen ze niet zijn in Beschuitstad. Dat merkte ik vandaag toen ik voor het eerst eens omhoog keek en zag dat dit shabby steegje is vernoemd naar deze beste man.

kerst 2007

Kerst 2007 is officieel begonnen. De eerste kerststal, nepboom en bal zijn vorige week door mij al gesignaleerd. Op de eerste herfstdag nota bene. Triest, echt heel erg triest. Ik wil eerst Sinterklaas en dan pas de Kerstman. Niet andersom. Beste lezers, is het tijd voor actie? Harde actie?

GIGA!

Zelden zo'n passend kenteken gezien op een PeeCeeHoofd-trekker. Hoogstens dat EGO 225 ook een goeie zou zijn.

Afgelopen weekend was ik weer een held. Een held die zondag maar liefst 150 kilometer fietste door de kop van de Hoofdsteedse Provincie. In een moordend tempo tegen de wind door het vlakke waterland, over smalle dijken en palingsounddorpen.
Daarom een kleine impressie van deze heldentocht waar buurman krattenstapelaar ook aan meedeed. Lees meer op de site van de zondagse klup, www.osvve.blogspot.com. En ja, ik kreeg ook een medaille...

slagboom

halber maus

"Halber Mensch

Halber Mensch

Geh weiter, in jede Richtung

Wir haben Wahrheiten für dich aufgestellt

Halber Mensch"

Aldus Einstürzende Neubauten in het prachtige nummer Halber Mensch. Ook half was de muis die ik vanmorgen voor de achterdeur vond. Kadootje van KlaasKat. Een verse vangst, het halve kadavertje was nog warm toen ik het voorzichtig oppakte en in de groencontainer deed. Vanaf de tuintafel gadegeslagen door een spinnende KlaasKat.

muzikaal begin

Het is vandaag de 21ste september. De dag dat wij officieel afscheid nemen van de zomer en ons opmaken voor de winter. Een treurig moment. Om de pijn wat te verzachten ben ik maar eens gaan speuren en heb een klein muzikaal lijstje samengesteld. Dus, voor u!

(rechtermuisknop doel opslaan als)

Amy Elisabeth - Autumn

Onbekende Artiest - Autumn Leaves

Billy Talent - Fallen Leaves

Was het maar vast lente.

wapentuig

Het Regionaal Intern Veiligheidoverleg (R.I.V.) van de rechtbanken in het oosten en noorden van ons land zat vandaag te vergaderen in het Provinciestadse. Allerlei belangrijke veiligheidseisen te bespreken. Het was dus ook maar goed dat ik juist vandaag had uitgezocht om, na al het bestek en kastenopenbreekgedoe, dit setje mee te nemen.

Ik meld het netjes bij het hoofd van de beveiliging. Vormt dit zacht plastic kinderbestek een levensbedreigend wapen of slechts een onschuldig setje vrolijk gekleurd etensgerei? Ik laat het achter voor de röntgenmachine en ga aan het werk. Het antwoord laat niet lang op zich wachten. Het kinderbestek mag niet het gebouw in. Ik moet het doen met het van overheidswege verstrekte wegwerpbestek. Precies, wegwerp.

Het kinderbestek van een groot woonwarenhuis, aangeschaft voor 1 hele euro, was mijn oplossing tegen overbodig afval. Voor elk kopje koffie een wegwerplepel, voor elk stukje broodsnijwerk een wegwerpmes. Maar het kinderbestek wordt gezien als een potentieel wapen. "Het ziet er onschuldig uit, maar kapot gebroken is het een scherp wapen" is wat ik te horen krijg. Aan het einde van mijn werkdag kan ik het bij de portier ophalen.

In de perskamer probeer ik mijn appeltje te schillen met een wegwerpmes. Na een aantal pogingen geef ik het op, dit werkt niet. Ik onderzoek vervolgens het mes op potentieel gevaar en breek het doormidden. Moeilijk is het niet en even later heb ik een vlijmscherp en stevig stuk plastic in mijn handen. Ik snij me zelfs bijna aan het van overheidswege verstrekte steekwapen. Als ik thuis probeer om het kinderbestek kapot te breken lukt het me niet. Het zachtplastic bestek buigt vriendelijk mee. Ik had niet anders verwacht van een wereldwijd opererend bedrijf. Tegen overheidlogica kan ik niet op.

laatste tocht

Ik geef snel een paar meppen op het pakje ontbijtkoek dat dient als tijdelijk statief, werp een blik door het venster en druk af. De selftimer begint te lopen en ik ren het bordes op. In de bocht ga ik bijna onderuit op de gladde steentjes, maar ik haal het op het nippertje.
Op onze laatste officiële woensdagavondtocht maken we even een korte stop in Höksebargen. Op het bordes hebben reeds vele helden uit de sportwereld gestaan vertelt nieuw lid SjonBo en daar kunnen wij niet voor onderdoen. We hebben net hard tegen de wind in gefietst en weten dat we het vanavond niet laat kunnen maken. Niet ver maar snel is de keus die we maken en in een treintje gaan we de uitdaging aan. Langs het spoor naar Zoutdorp loopt de teller op tot boven de 40. De nieuwe winterjasjes die we proberen zijn veel te warm voor deze inspanning, het zweet loopt in stralen van de rug af. Pas dragen als het kwik onder de 5 graden staat besluit ik.
In Textielstad schiet SjonBo richting huis. Eerdere bezoekjes die hij aan het Kluphuis bracht zijn hem te goed bevallen en hij is duidelijk bang om opnieuw zonder helm thuis te komen. Het geeft niet. Wij gaan wel door.
In het Kluphuis verzamelen zich al snel meerdere fietsers. Als eerste schuift Buur#15 aan, maar ook VakbondHenk komt in burger aan, vers van het werk. Ook zondagfietster Lidjan weet de weg te vinden voor haar eerste bezoek. Bij binnenkomst besluit ze meteen om haar motorrijbewijs maar zo snel mogelijk te halen, fietsen op woensdag spreekt haar meer aan.
We bespreken de plannen voor het sloeproeien op vrijdag (Krattenstapelaar gaat serieus voor de winst), de Dam tot Dam tocht op zondag en breien zo een eind aan een geslaagde sportieve avond.

bestaan

Vijf lange werkdagen ben ik niemand geweest. Maar nu ben ik weer iemand. Gelukkig maar, want het viel niet mee. Ben vijf werkdagen lang onbeleefd geweest tegen onbekenden. Ik bestond tenslotte niet. Vanaf nu ga ik dat allemaal weer goed maken.

Mag ik me even voorstellen?

naar zee?

Is Eazy naar zee?

winter

De temperatuur is flink dalende, vanmorgenvroeg kwam het kwik niet veel boven de 5 graden. Koud dus, koud en kil en nat en winderig en bijna herfst. Net nog niet helemaal, maar wel tijd voor de Oosterbuurdumpprijzensuper om de winterfietskleding in de verkoop te gooien.
Gewend als ik ben aan het slagveld tussen de fietskledingaanbiedingen bij die andere vierletterige Oosterbuurdumpprijzensuper sta ik dus om vier minuten voor half negen voor de deur. Als de deur opengaat neem ik de kortste route en sta vervolgens helemaal in mijn eentje te trekken in de fietskleren. Ik heb alle tijd om het winterjasje te passen, zou zelfs nog mijn broek uit kunnen trekken om de winterfietsbroek te passen, er is niemand. Ja verderop, daar staan een viertal oudere dames elkaar de stretchspijkerbroeken uit de handen te trekken, maar bij de fietsafdeling is het stil. Zomerfietsers zijn geen winterfietsers, maar mooiweerfietsers concludeer ik.


(Harm Job winterklaar)

tsjoeketsjoek

Op het station van Koekstad staat de sneltrein naar Provinciehoofdstad klaar.

duister

Het is dinsdagnacht. Tegen kwart voor drie gaat de telefoon van Krien. Een of andere Richard die wat vage opmerkingen maakt. We zijn allebei klaarwakker. Grr. Krien heeft ochtenddienst en over een krappe anderhalf uur gaat de wekker.

Het is woensdagnacht. Tegen kwart over vier hoort Krien een ijselijke gil buiten. Samen met KlaasKat vliegt ze naar het raam, maar ziet niets. Ik ben in diepe slaap en droom over komende zondag. Een kwartier later gaat de wekker en Krien vertelt me over de gil.

Beneden is KlaasKat angstig. De gil heeft hem schrik aangejaagd. Hij kijkt steeds met een argwanende blik naar de tuin en wil geen eten. "Misschien ligt er wel iemand in onze tuin" oppert een niet al te geruste Krien. Even later struin ik door de tuin, op zoek naar onheil. Onderweg doe ik alle lampen aan en kijk in alle donkere hoekjes. Niets.

Als ik weer naar binnen loop zit KlaasKat smakelijk te eten.

zucht

Het is alweer bijna herfst...

"Jullie weten hoe de koffiemachine werkt?" Mannetje is even in de garage. Hij heeft wat moeite met opstarten en Fons (de broer van Hans) heeft zojuist vastgesteld dat het "prutprut" geluid ontstaat door accuproblemen. Mannetje gaat naar binnen en wij zoeken de koffiemachine op. Fons hangt intussen een meetkastje aan de accu en fronst. De accu is van februari maar geeft rare uitslagen. Een nieuwe dus.

We krijgen een cursus accuverwisselen terwijl Fons vertelt over zijn avonturen op de kermis in L.A., drie dagen feest en een bloemencorso. Dan wordt de accu aangesloten, mannetje gestart en zijn we klaar. Van een rekening wil Fons niets horen, dit is garantie en die is compleet. Of we hem even op de hoogte willen houden, dan checkt hij over een paar dagen de oude accu.

baaskook

Baasje kookt graag voor zijn dochter en die rare snuiter die ze haar vriend noemt. Zeker als ze tegen etenstijd aan komen. Dan rinkelen de potten en pannen op het vuur en zingt de baas het hoogste lied. Ja, de baas heeft ooit een kookcursus gedaan en zijn kruiden staan mooier in het rek dan bij mij.

vroege fiets

Het is krap vijf minuten over half negen als ik de grens over fiets. De weervoorspellingen van deze week zijn erg waterig en ik wil toch proberen om kilometers te maken. Ondanks de bijna negentig die ik gisteren heb afgelegd. Ik heb geluk, ik maak de ronde van afgelopen woensdag en begin met de wind in de rug. Kan ik me vast lekker warmdraaien.

Een uur en vijfenveertig minuten later ben ik weer thuis. Vijftig kilometer in de benen en een rug vol zweet. Het laatste stuk tegen de wind in was afzien. Maar wel fijn.

helden

Plots voel ik een por in mijn buik. Krien! In de rennende mensenmassa had ik haar helemaal niet gezien. Gelukkig zij mij wel. Minder moeilijk ook, zoveel wielrenners in complete uitdossing staan er niet langs het circuit. Ik zet de achtervolging in en ren een stukje, op mijn wielrenschoentjes, met haar mee. Totdat ik de foto heb die ik wil hebben, van mijn held op loopschoenen. Dan verdwijnt ze om de bocht
Bij de finish van de Singelloop pik ik haar weer op. Met een rood hoofd van de inspanning passeert ze de finish in een krappe 48 minuten. Ik ben trots. Samen wachten we Pa en Zus Krattenstapelaar op, zij passeren de finish even later. Dan is het tijd om de vreselijk sportieve prestaties van de dag te vieren met een glaasje. Dat doen we zo enthousiast dat zelfs de mensen van de EHBO hun consumptiebonnen aan ons doneren. Feest dus. Uiteindelijk belanden we in Grensdorp aan tafel bij Pa en Ma Krattenstapelaar. We nemen de dag door en besluiten dat ie goed was. Erg goed. Volgend jaar weer.

broem

Morgen fiets ik de Molentocht, voorbereiding van de 140 kilometer lange DamtotDamClassic. Vandaag reed ik op iets heel anders...

gogbot

Silent disco, bomautowrakken uit Hetishieraltijdoorlogland, flikkerende beeldschermen, bliepjes en avatars. Textielstad staat weer bol van het Gogbotfestival. Prachtig. En dat terwijl ik er maar een klein deel van heb gezien.

gesprek

"He klootzak, ik ben nu op weg naar Textielstad en ik kom naar je toe. En denk erom klootzak, dat je er bent". Ik zit in de trein van Beschuitstad en ben op weg naar huis. Mijn werkdag zit erop en de IJzeren Spoorwegmaatschappij heeft in de vrijdagmiddagspits weer eens een overvloed van materieel ingezet. Eén enkel stelletje om precies te zijn.

Er is dus geen vrij plek meer te vinden, noodgedwongen heb ik mij een plaatsje weten te veroveren in een halletje, bij de deuren. Daar ben ik getuige van een luidkeels telefoongesprek tussen de boze beller en een klootzak. Ik werp eens een snelle blik opzij en heb een gevoel van herkenning. Opiumwet en het 300/312 gedeelte van het wetboek van strafrecht. Drugs, diefstal en geweld in gewone mensentaal.

Hier heb ik geen zin in en ik zet mijn iPod wat harden, schuif mijn koptelefoon rechter op mijn hoofd en verdiep me in mijn boek. In gedachten fiets ik net langs Chalet Reynard en de rest van het gesprek krijg ik dan ook niet mee. Gelukkig maar.
Op het station wordt de boze beller opgewacht door een mager rattig tiepje met een wit petje. Is dit klootzak? Of een maatje die even meegaat langs klootzak. Om "even wat uit te praten". Misschien kom ik ze binnenkort wel weer tegen. In zaal D van de Beschuitstadse rechtbank bijvoorbeeld.

knoeperdhard

"Is dit jouw fiets?" vroeg ze en voor ik het wist scheurde ze door de straat. Als een volleerd fietskluplid. S-anne was even op bezoek om een pannenkoekje mee te eten. Toen ik haar zo door de straat zag fietsen moest ik nog wel even denken aan dat kleine hummeltje van nog niet zo lang geleden. Wat gaat de tijd toch snel.

so long

Mijn iPod verrast mij steeds weer, vlak voor de Provinciestadse rechtbank klinkt het opeens in mijn oren;

"So long, see you honey, can't buy me with your money
Tracy, Daisy, they may be crazy, but I'll never be your girl
So long, see you honey, can't buy me with your money
You know it's not worth tryin', so long, so long, so long."

Het is er eentje om te delen. Luister maar eens goed naar de kracht van dit nummer en ontdek de "wall of sound". Veel plezier.

nieuw paspoort

"Kijk voor een pasfoto komen de dames maar één keer in de vijf jaar langs. Diezelfde dames gaan wel één keer in de vijf, zes weken naar de kapper". Aan het woord is Sjarrel K., fotograaf en uitbater van een der laatste fotzaken in Textielstad. Zijn winkel is een puinhoop. Tussen stapels dozen met onbestendige fotoprulletjes, lijsten, afgetrapte schoenen en meer rommel maakt hij pasfoto's. In een nis onder de trap. Hij praat over zijn voornemen om meer winst te maken met zijn negorij door een kapsalon te beginnen.
Krien en ik hebben beiden pasfoto's nodig. Voor een nieuw paspoort. Mijn huidige exemplaar is twee dagen verlopen, die van Krien ook. Het wordt dus tijd voor een nieuwe. Sjarrel drukt een paar keer af, ik moet even serieus kijken, dan even lachen en even later verlaten we de uitdragerij.
De ambtenaar van het Stadskantoor is minder vriendelijk. "Uw document is verlopen, ik kan het in beslag nemen of u kunt het terug krijgen met drie gaten erin" bijt ze me toe. Ze heeft mijn paspoort met twee handen stevig vast, bang dat ik het haar uit handen zal grijpen. Haarfijn wordt mij ingewreven dat het "document", ondanks een diepe duik in de geldbuidel vijf jaar geleden, niet van mij is, maar mij "slechts door de overheid in handen gesteld is".
Tijdens de aanvraag en afhandeling van het nieuwe "document" kan er geen lachje af bij de ambtenaar. Iedere grappig bedoelde opmerking wordt voor serieus aangenomen. Ik moet tussen de lijntjes tekenen, beamen dat ik inderdaad rond de één meter drieëntachtig ben en nog steeds woon waar ik altijd al woon. Dan gaan er met een martelwerktuig drie grote gaten in mijn paspoort en krijg ik een afhaalbewijs voor een nieuw exemplaar. Over vijf werkdagen kan ik het ophalen, niet over een week, nee vijf werkdagen. In de kalender van een ambtenaar tellen weekenden niet begrijp ik.
Vijf werkdagen ben ik dus niemand. Ik heb geen enkel "document" waar ik mij mee kan identificeren. Op de vraag hoe ik deze dagen door moet komen, ik verwacht tips over onderduiken en ga zo maar door, krijg ik geen antwoord. Als een langspeelplaat met een grote kras blijft het bij "uw document is verlopen". Ik ben dus niets wijzer als ik het Stadskantoor uitloop.
Nu maar hopen dat ik mijzelf de komende vijf werkdagen nergens hoef te identificeren. Hoe ik het weekend door moet komen weet ik al helemaal niet. Volgende week woensdag pas ben ik weer iemand.

wind

Voor het eten doe ik nog even een rondje. Gewoon voor het plezier van de wind langs mijn hoofd. Ik fiets niet eens een mooie route, rij een uur en tien minuten langs "de grote weg" en ben 40 kilometer later weer thuis.
Binnenkort doe ik de Dam tot Dam Fiets Classic, 140 kilometer door de kop van Grachtengordelland. Voor die tijd wil ik de nodige kilometers in mijn benen hebben zitten. Uithoudingvermogen opbouwen. Kilometers maken.

meur

Na de eerste stop maak ik voor de zekerheid een rondje door de coupé. Ik wil even controleren of er echt geen lijk ergens onderuit gezakt in een hoekje ligt. Want er hangt echt een lijklucht in deze trein. Tijdens mijn ronde zie ik niets. Ik concludeer dat het dan toch echt de man was die net voor me zat en zojuist uit is gestapt.

Als de trein verder rijdt ben ik de man dankbaar voor zijn keuze van station. De lucht trekt langzaam weg en ik krijg mijn adem weer terug. Op het Textielstadse station is de meur zelfs helemaal weg, maar ik verlang naar de frisse buitenlucht. Die buitenlucht, vol van uitlaatgassen van net optrekkende bussen, ruikt heerlijk. Ik hoop deze reiziger nooit meer tegen te komen.

plakkop

Er staat een man met een enorme sticker voor zijn kop in de kamer. Help, wat moet ik doen?

kentekenen

Hoe zou deze bestuurder dit voor elkaar gekregen hebben? Of is het de wagen van Loewietje S.?

Fietspoetsers

"Heb je je fiets gepoetst?" Ik fiets nog geen twee minuten met de zondagse klup als ik deze vraag krijg. Mijn fietsvriend heeft gelijk. Ik heb mijn fiets gepoetst. In het kluphuis. Opeens zat ik te poetsen. Zal te maken hebben gehad met het feit dat Buurman Krattenstapelaar zijn "nieuwe" fiets van 35 euro aan het opknappen was. Nieuwe bandjes, remblokjes en een goede poetsbeurt. Met poetsdoekjes van de plaatselijke supermarkt, nooit meer anders.

verdacht?

Aan de overkant van de straat fietst een man over de stoep wiens rode sportbroekje landelijke bekendheid kreeg nadat het op het hoofd van een politieman belandde. André de V.! Nee toch? Wat moet die in de Pieperdepiepstraat? Ik vertrouw het niet en ga op onderzoek uit. Spot de man die lang werd gezien als de aanstichter van de vuurwerkramp binnen een paar meter. Op een bankje bij de school, onderuit in de zon. Zijn haren een stuk donkerder dan de laatste keer dat ik hem zag.

Mijn argwaan groeit. Heeft hij het voorzien op de school? Of op de vuurwerkhandelaar verderop in de straat? Ik hoop dat het gezegde "waar rook is, is vuur" niet opgaat met de komst van deze bekendheid in deze buurt. Eén keer een ramp overleven vindt ik toch echt genoeg.

Wii!

Buur#16 heeft sinds vorige week een Wii. Tijd om die eens even uit te proberen. En met het idee dat we wel eventjes een uurtje konden gaan spelen werd het uiteindelijk tegen enen in de nacht. Ik heb tennisarmen, heb voor het eerst van mijn leven deelgenomen aan een bokswedstrijd en ben tureluurs van de bewegende plaatjes. Maar wat een supergame! Die wil ik ook!

verveel

Buurman krattenstapelaar loopt zich te vervelen. Wilde een biertje gaan drinken bij onze Voorzitter. Alles ging goed totdat dit besnorde bestuurslid van zijn mevrouw de Voorztitter mee moest naar de stad.

Twee minuten later sta ik voor Jan met de korte achternaam op straat. Cadeautje voor mijn duizendste log. "Trek eens aan, maak ik een foto voor je log". En dan doe ik dat maar, ik weet het, soms ben ik te goed voor de wereld.

S-klaas

Als dit geen nieuws is, weet ik het niet meer. Sinterklaas is al in ons land! Kijk maar! P-noten! Overal verkrijgbaar! Ik ga vanavond mijn schoen zetten.

gekke koeienziekte

Ik ben dus voorlopig in quarantaine, heb alle ramen en deuren luchtdicht afgesloten. Er is zojuist BSE in de straat geconstateerd

"Ik mocht ook iets voor mezelf kopen" Voor het raam staat een glunderende Buur#16. In zijn handen een plastic tasje met magische letters. Buur#16 heeft de Wii. Die zien we voorlopig niet meer in het wild. Maar voordat hij er zelf over kan bloggen ben ik 'm mooi voor. En misschien mag ik ook een keertje komen spelen...