Het Regionaal Intern Veiligheidoverleg (R.I.V.) van de rechtbanken in het oosten en noorden van ons land zat vandaag te vergaderen in het Provinciestadse. Allerlei belangrijke veiligheidseisen te bespreken. Het was dus ook maar goed dat ik juist vandaag had uitgezocht om, na al het bestek en kastenopenbreekgedoe, dit setje mee te nemen.
Ik meld het netjes bij het hoofd van de beveiliging. Vormt dit zacht plastic kinderbestek een levensbedreigend wapen of slechts een onschuldig setje vrolijk gekleurd etensgerei? Ik laat het achter voor de röntgenmachine en ga aan het werk. Het antwoord laat niet lang op zich wachten. Het kinderbestek mag niet het gebouw in. Ik moet het doen met het van overheidswege verstrekte wegwerpbestek. Precies, wegwerp.
Het kinderbestek van een groot woonwarenhuis, aangeschaft voor 1 hele euro, was mijn oplossing tegen overbodig afval. Voor elk kopje koffie een wegwerplepel, voor elk stukje broodsnijwerk een wegwerpmes. Maar het kinderbestek wordt gezien als een potentieel wapen. "Het ziet er onschuldig uit, maar kapot gebroken is het een scherp wapen" is wat ik te horen krijg. Aan het einde van mijn werkdag kan ik het bij de portier ophalen.
In de perskamer probeer ik mijn appeltje te schillen met een wegwerpmes. Na een aantal pogingen geef ik het op, dit werkt niet. Ik onderzoek vervolgens het mes op potentieel gevaar en breek het doormidden. Moeilijk is het niet en even later heb ik een vlijmscherp en stevig stuk plastic in mijn handen. Ik snij me zelfs bijna aan het van overheidswege verstrekte steekwapen. Als ik thuis probeer om het kinderbestek kapot te breken lukt het me niet. Het zachtplastic bestek buigt vriendelijk mee. Ik had niet anders verwacht van een wereldwijd opererend bedrijf. Tegen overheidlogica kan ik niet op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten