Zonnige dinsdag...

De dag begint goed. Een ontspoorde trein en een inschattingsfout maken van de trip naar Beschuitstad een bijzondere...

Het treintje, drie bakken groot, kan, even na negenen, de massa reizigers niet aan en vertrekt afgeladen vol, maar met achterlating van een grote groep wanhopigen...

In de rechtbank, dubbele moordzaak, tijdens de lunch. liefdevol klaargemaakt door mijn Kriene

De inspirerende perskamer...

En dat terwijl buiten de zon volop schijnt!

Op naar mijn lief!

En daar is ze!

Genieten van de lente, gewoon omdat het eindelijk kan...

Bij de Appie staan de kids in de rij voor voetbalplaatjes...

Film gekeken, The Social Network en vroeg naar bed...

Bokkepruik (een treinreis in tweets....)

- Lekker handig, omroepbericht net op moment dat er twee treinen vertrekken. Wat is aan de hand. #ns #fail

 - Oh er is weer eens vertraging. Daar gaat mijn uitspraak. Minimaal 15 minuten...

- En dan gaan we nu ook nog goochelen met perrons. Fijn! #maarnietheus

- Zo nu al drie vertraagde treinen in Koekstad. #ns #fail #blaadjes?

- Had nu ongeveer in Provinciehoofdstad moeten zijn maar in Koekstad nog geen trein te zien

- Koud

- Ja en dan is er een trein maar dan vertrekt die niet. Come on, inmiddels heb ik haast! #fail #ns

- Ah ik zit plots niet meer in een vertraagde trein maar in die van een half uur later. Goed voor de cijfers. #ns #fail

(dan is het een tijdje stil en vangt de terugreis aan)

- Zo dat was een weggegooide middag. De ernstige zedenzaak ging niet door en internet werkte niet in de perskamer. Grrr!

- Ik heb een erg slecht humeur.

- Moet even mijn excuses aanbieden aan collega @nevahmajrim. Was wel erg kortaf. Sorry #meaculpa

- Fijn trein naar 053 wordt ff gehalveerd zodat iedereen moet staan. Dank #ns ben super blij met jullie vandaag. #nietdus #fail 

     

- En nog een noodstop op de koop toe. Dankdank! Namens al die reizigers die nu in het gangpad liggen. #ns #fail 

- Ga ff twexit. Afkoelen. Dat kan goed, het is koud genoeg op het klapbankje 

Vallende blaadjes

Op de terugweg is het alsof er niets is gebeurd. Met flinke vaart denderen we langs het perron waar inmiddels alweer reizigers staan te wachten, geërgerd door hun vertraagde trein. Drie uur geleden zag het er hier iets anders uit. 

Een plotse noodstop ter hoogte van het Beschuitstadse Rietperron is een eerste indicatie dat het niet goed zit. Na een paar minuten klinkt het uit de speaker dat we te maken hebben met een zelfdoding. Iemand is voor of tussen de trein gesprongen vanaf het perron. Ik zit vlakbij waar de man, want dat hoor ik later van politiemensen, in vele stukjes op het spoor ligt. 

Het personeel op de trein roept om dat "we" voorlopig nergens heen gaan en dat "ze" wachten op ondersteunende diensten. En daar zit je dan. Langzamerhand spot ik wat gele hesjes die naar achteren en naar voren lopen en begint er zich een grote massa kijkers te verzamelen. Brommertjes met petjes rijden af en aan. 

Ik moet naar de wc, maar de gedachte om dat te doen, zo vlakbij de dode man, maakt dat ik het nog maar even ophoud. Ik raak aan de klets met een paar jongens, en andere reizigers die naar achteren komen lopen om te kijken of ze uit kunnen stappen. 

Tussendoor worden we via het omroepsysteem op de hoogte gehouden van de gang van zaken, iets wat me 100% meevalt.Terwijl de brandweer de plaats van het ongeval met zeilen afschermt tegen ongewenste blikken, komt een medewerker reizigers naar de voorste wagon halen. Het is beter voor ons zegt hij, daarnaast heeft hij dan beter zicht op het kleine groepje reizigers dat in het laatste treinstel zit. 

Ik ben blij dat ik, tegen mijn gewoonte in, een wagon meer naar voren en aan de andere kant van het gangpad ben gaan zitten dan normaal, bedenk ik als ik langzaam naar voren loop. Ondertussen heb ik de redactie telefonisch op de hoogte gesteld van het ongeval en de daarmee gepaard gaande gevolgen voor de hele regio en zie het bericht op onze site terug. 

In het voorste treinstel maakt een scholiere zich enorm druk. Ze wil eruit en laat dat luidkeels aan iedereen weten. Het is hetzelfde meisje dat even daarvoor vol bravoure naar achter liep om te kijken naar het ongeval en even later half kotsend naar voren rende. Ik negeer haar en haar gedrag en denk aan de dode man achter me. Wat bezielt iemand om voor een aanstormende trein te springen? Ik weet ook niet of ik boos (daar gaat mijn rechtszaak en de hele middagplanning) of juist medelijden moet hebben. 

Uiteindelijk, na twee uur, gaan we rijden. Op het Beschuitstadse station moet iedereen er uit en gaat de trein door. Naar de wasplaats neem ik aan. Ik fiets rustig naar de rechtbank. Er is voor mij niets meer te doen daar, maar dan kan ik eindelijk naar de wc en mijn telefoon opladen. 

In Industriestad, op de terugweg, stapt een groepje luidruchtige pubers in. Hun luidruchtigheid is vooral gericht op iemand ergens achter me. De jongen krijgt de grofst mogelijke opmerkingen naar zijn hoofd geslingerd. Een van de opmerkingen is dat hij het beste maar onder de trein kan springen. Even komt de neiging om puber die dat zei een fikse draai om zijn oren te geven, maar ik onderdruk het. 

Als ik uitstap zie ik wie het mikpunt van de pesterijen is. Een dikkige jongen met een bril. Het gemakkelijke doelwit. Dan snap ik waarom iemand zo ver kan komen dat hij zich voor een aanstormende trein stort. Wat een eikels.

#ns #fail

Het gaat niet goed met het spoor. De wintertest mag dan goed afgelopen zijn, alhoewel we dat niet te hard moeten roepen, op een zondag testen zegt niets over de chaos die ontstaat op bijvoorbeeld een maandagmorgen in de spits. Ik kan het weten, ben zelf een van de proefpersonen die, keer op keer zonder ooit als vrijwilliger te zijn aangemeld, de verwarring op het spoor mag meemaken. 

Gaat er vorige week een deur kapot waardoor iedereen de trein uit moet en over moet stappen in een ander treinstelletje, is het vrijdag zo druk dat staan de enige oplossing is en gaat het vandaag helemaal mis. In Koekstad gaat de trein niet verder, oorzaak een defecte trein op het spoor richting het westen. Gevolg, algehele verwarring en paniek. Treinen vertrekken plots om andere tijden van andere perrons, terwijl het omroepsysteem tegenstrijdige boodschappen laat horen. 

De trein die naar de Provinciehoofdstad gaat is over, maar dan ook overvol. In de drukte is het zoeken naar een deur waar nog wel een gaatje is te vinden om in te stappen. Het wordt de eerste klas en het wordt ook een daad van burgerlijke ongehoorzaamheid, in de uitgestorven coupé neem ik plaats in een extra brede zetel. De optelsom, vrijdag staan in de derde klas met een tweede klas kaartje maakt de eerste klas eigenlijk een tweede klas. Ik ben ook niet de enige. Binnen no time zit de hele coupé vol met ongehoorzamen en besluit de conducteur om het er bij te laten. 

Terug opnieuw chaos. De trein naar Koekstad loopt vertraging op bij vertrek. "We zijn nog even op zoek naar een machinist" aldus de kaartjesknipper. Boven de infostand knippert dan het bord al met de mededeling dat er geen treinverkeer mogelijk is richting Textielstad vanwege een "wisselstoring", vermoedelijk is iemand vergeten 113 te bellen en heeft zich voor een aanstormende trein geworpen. 

In de Koekstad opnieuw verwarring door treinen die op andere perrons binnenlopen en vertrekken, opnieuw voorzien van misleidende informatie uit, af en toe, onverstaanbare luidsprekers. De trein richting Textielstad blijkt plots wel te gaan, maar komt als bonus wel met vertraging en op het goede perron binnen. Alhoewel, vertraging, de trein "vertrekt tien minuten later" heet dat tegenwoordig in spoortaal.

Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, ik trap er niet in. I don't like mondays!

mineur

Zij zit er al een paar minuten als hij binnenkomt. Vol twijfel nadert hij haar uitermate voorzichtig. Een geforceerd vrolijk hallooooo blijft onbeantwoord. De dopjes van haar koptelefoon blijven in als ze zich van hem afwendt en afstandelijk naar buiten blijft kijken. Haar lichaamstaal is duidelijk, ze wil niets (meer?) met hem te maken hebben. "Blijf van me af" communiceert het zo luid dat ik er zelfs ongemakkelijk van word. Hij verdringt het en zet zich naast haar neer. Liefkozend, angstig en ongerust raakt hij haar aan. Ze verstrakt en kruipt bijna in het venster. Na vijf minuten ontstaat er zachtjes een gesprek. 

Inmiddels staat mijn iPod op speellijst vrolijk. Isaac Hayes verdrijft het beklemmende gevoel met het prachtige Hyperbolicsyllabicsesquedalymistic, negen minuten veertig lang. Bij het uitstappen kijk ik niet achterom.

de eerste

 U leest het goed, deze blogpost wordt live geschreven in de trein. Terwijl het landschap langszoeft geniet ik van gratis stroom en ruime rustige zitplaatsen in de eerste klas. De eerste klas inderdaad. Vadertje spoor was de afgelopen week zo vriendelijk geweest om een folder met leuke aanbiedingen in de bus te gooien. En daar maar ik met gretigheid gebruik van. Even geen drukte en vechtpartijen om een zitplaats, maar weldadige rust en voldoende beenruimte. Het kan de hele maand nog, gratis van de 2e naar de 1e. En het mooie is, even fanatiek sprokkelen en ik heb voor de komende acht treinreizen genoeg. 

Dan ga ik nu even relaxen....

lange reis

Nu was de bruiloft al zo uitgelopen dat we dagen later pas uit Grachtengordelstad vertrokken, maar dat de trein naar huis ook nog eens een omweg van ruim 2.236 km oftewel 21 uur en 33 minuten neemt, daar was ik minder over te spreken. 

(met dank aan @edstep voor het rekenwerk)

in de bak

Bij bord 7 sta ik lang genoeg stil om de foto van de dag te maken. Twee minuten vertraging en ik ben ruim op tijd. Mooi paars is niet lelijk en zeker niet in de Beschuitstadse spoorbak. Het onttrekt ook meteen zo'n lelijk stukje van de stad aan het zicht. Een win-win situatie dus.

30 minuten

Ik baal er zo ontzettend van, de verbinding met de internationale trein vanuit Beschuitstad naar huis. Vier keer per dag, bij voorkeur op drukke spitstijden, rijdt er deze trein naar Industriestad en dan de grens over. De oude rechtstreekse intercity is vervallen sinds deze trein ook stopt in Beschuitstad. Neem je deze trein naar Industriestad, dan moet je daar een kwartier wachten op de stoptrein die drie minuten na de internationale vertrekt uit Beschuitstad. Vier keer per dag loopt de reistijd van een stief kwartier op naar een half uur.

Ik laat de internationale tegenwoordig aan me voorbijgaan. Bekijk het!

zijn we helemaal gek geworden?

Het antwoord op de titel van dit blog luidt volmondig ja! Na de wilde taxirit van de ochtend wordt de eerste zaak aangehouden. Geen meter inhoudelijke behandeling, alleen geharrewar over gedoe dat geen enkele luisteraar zal interesseren. Ondertussen is het wel giga uitgelopen zodat er nauwelijks tijd is voor de lunch. 

De broodjes in de buik, burp, weer naar zaal D gerend gaat het daar opnieuw niet door. Dit college van rechters heeft zowaar nog meer tijd nodig om na te denken voordat er besloten wordt niet verder te gaan. Scrach zaak twee. Snel weg dan, de zon in. 

Op het station de mededeling dat de trein "over tien minuten komt", vertraging dus. Tien minuten later traag richting het volgende station, de stoptrein zit er voor. In Industriestad klinkt uiteindelijk de fluit van de conducteur maar kort daarna een noodstop. Niet weer een springer, maar gelukkig, er heeft iemand aan de noodrem getrokken en we wachten net zolang totdat de dader zich vrijwillig komt melden bij de conducteur. 
Natuurlijk is niemand zo gek om dat te doen, dus na tien minuten vertrekken we alsnog. Mooi, dan toch op weg. In mijn blikveld rechts begint iets te fladderen. Het is een arm van een man in een groenig zomerjack. " Is dat een fiets?", hij wijst op mijn Strida. Ja dat is het en ik lees en luister verder. Weer geflapper, gevolgd door een steeds luider wordend gepraat. Een schelp van mijn koptelefoon gaat omhoog. " Zit er een motortje op?"  nee dat zit er niet op, "ce sont mes jambes" zeg ik en ga verder met mijn bezigheden. 
Opnieuw gefladder. "Is dat mp3?" Ja, dat is het. Fladderfladderfladder. " Meneer, meneer, meneer, heb je d'r ook boksjes bij?" Nee dat heb ik niet en al zeker niet bij me. De rest van de rit blijft het fladderen. Op het station lopt de man van me weg. Hij draait zich nog een keer om en zegt heel cool "rustig aan he? Zie je!" en loopt weg.

taxi!

Ik wil net omdraaien, het gaat niet meer lukken om op tijd in de rechtbank te komen. Voordat er bussen zijn is die zaak al voorbij. Dan komt plots een mevrouw het perron oprennen. Ze gilt " ik ga met een taxi naar Beschuitstad en heb nog twee plaatsen over, wie wil er mee?". Een oude mevrouw reageert en ik sluit aan in de processie. Een kans om alsnog op tijd te komen sla ik niet af. Ik vraag de mevrouw of ze echt geen bezwaar heeft (wie weet valt het haar tegen) maar het is geen probleem.

De Strida gaat achterin, ik duik op de achterbank, stel me netjes voor en ga richting Beschuitstad. Onderweg kom ik er achter dat de aanbiedster heel veel haast heeft, ze werkt voor een Ministerie en moet een lezing houden in Regeringszetelstad. Beschuitstad is snel in zicht en ik dank de mevrouw hartelijk. Terwijl ze de taxichauffeur vraagt om een declarabel bonnetje haal ik mijn Strida uit het vrachtruim en ruim op tijd kom ik de rechtbank binnen.

Anderhalf uur later zal blijken dat het voor niets was. De zaak wordt niet inhoudelijk behandeld en na wat tijdrovend gesteggel over getuigen, aanvullende onderzoeken en tijdelijk zoekgeraakte dossiers sta ik met lege handen buiten.

Vanmiddag beter...

fietstrein

Ga nooit op pad met de trein zonder een reservefiets in je bagage! Die gedachte komt op als mijn trein naar huis plots niet verdergaat vanwege een stroomstoring. Aan het einde van het perron in Industriestad staan we opeens stil. Op het perron breekt lichte paniek uit en posteren de heren van de afdeling "veiligheid onderweg", de knokconducteurs zeg maar, zich eens extra breed op. Er is geen oplossing, de treinen rijden niet verder, Textielstad is afgesloten van de buitenwereld, of er bussen gaan rijden is niet bekend.
Ik kijk eens naar mijn mooie Strida en besluit niet te wachten. Vanmorgen heb ik heel even gedacht dat ik hem misschien vanwege het weer thuis moest laten, maar ben plots heel blij dat ik dat niet heb gedaan. Snel vouw ik hem uit en even later fiets ik de stad uit, op weg naar huis. Koptelefoon op, ik kom er wel. Ga toch niet ins Blaue Hinein staan wachten, come on!
Als snel komen er smsjes en telefoontjes van hulpvaardigen en bezorgden. Pleitmevrij biedt aan om vanuit Twickeldorp met de auto te komen. Ik sla het aanbod af, ik ben al halverwege. Eén hand is inmiddels ijskoud van het telefoongebruik. dan is de stad alweer in zicht en als ik onder het spoor fiets dendert de eerste trein over mijn hoofd. Was ik toch mooi sneller!

tsjoeketsjoek

Er is geen pijl op te trekken, den Hollandschen IJzeren geeft luid en duidelijk het advies om niet te reizen per spoor. Spannend dus als ik vanmorgen op pad moet. Vertrektijden zijn overboord en bij de gratie van koning winter en de directie van den Hollandschen IJzeren mag er af en toe een trein vertrekken.
Via Twitter volg ik de ontwikkelingen op het station. In de eerstvolgende trein zit @astridstweets volop te twitteren. Ik lees dat ik deze niet meer ga halen, 10 minuten heb ik nog om mee te kunnen. Op mijn gemak drink ik mijn koffie op en fiets rustig met de Strida naar het station. Daar blijkt dat er meer problemen zijn. De vertrekkende intercity is kaduuk en een nieuwe, koud maar verse, wordt aangevoerd.
Op het perron kom ik @astridtweets tegen. Samen reizen we al tweetende naar Industriestad, links en rechts wordt deze livetweetmeet vastgelegd op de gevoelige plaat. Grappig. Vooral ook omdat we beiden aankomen op onze bestemming, iets dat niet vanzelfsprekend is in deze winterse tijd.
Straks weer terug met den Hollandschen, ben benieuwd.

!!!!!!!!!!

Hij draait zich om, kijkt mij vragend aan, wijst driftig op een papiertje en begint op luide toon tegen me te spreken. Ik versta hem niet. De toon wordt luider, de blik indringender en het getik op het papiertje driftiger. Inmiddels heb ik mijn koptelefoon al afgedaan, maar nog begrijp ik de man niet. Gefascineerd kijk ik naar zijn Lombroso-achtige hoofd, hij heeft een grote spleet tussen de tanden. Ik probeer hem te volgen.
Er volgt een nieuwe brij van geluid waaruit ik opmaak dat hij tracht om Oosterbuurs te praten. De taal wordt echter ernstig verwrongen en ik waag een gok. "Wir sind in Industriestadt" roep ik triomfantelijk. De man zucht heel diep, tikt driftig op het papiertje, houdt het voor mijn neus en braakt opnieuw dwingend onverstaanbare klanken uit, opnieuw een fractie luider. Uit de geërgerde blik in zijn ogen begrijp ik dat hij niet zit te wachten op deze kennis.
Dan snap ik het. Hij wil naar "SSSSCHKIPKOL"! Meneer Kierewiet wil vliegen. Ah, we zijn een stap verder in deze inmiddels doldwaze communicatie. Om ons heen is iedereen inmiddels stil en kijkt vol verwachting onze kant op. "NEIN" roep ik, "DIESE GEHT NICHT NAAR SKIPKOL, SIE MUSSEN ÜBERSTEIGEN". Wild begint de man om zich heen te kijken en ik kan hem nog net geruststellen; "NICHT HIER!".
Daar komt het papiertje weer. Inderdaad, daar staat, in een bijna onleesbaar handschrift te lezen, het overstapstation. Ik wijs op het papiertje en knik heftig"JA, DO MUSSEN SIE ÜBERSTEIGEN"*! Geruststellen doet die mededeling de man niet. Nog paniekeriger begint hij geluiden te produceren. Ik raak op dreef, want begrijp helemaal waar hij heen wil, het perronnummer voor de aansluiting. "AN DIE ANDERE SEITE" gebaar ik wild en wijs naar de andere kant van het perron. "HIER SIE, ZUG DO! ABER DAS DAUERT NOCH EINE STUNDE"
Opnieuw heeft die opmerking niet het gewenste effect. De man kijkt nog een paar keer boos naar mij, tikt nog een keer of drie op het papiertje en draait zich bruusk om.
Ik zet mijn koptelefoon weer op, scroll een paar liedjes terug en neem een slok koffie. Ah, de conducteur. Knipknipknip. Meneer Kierewiet trekt zijn vreemde treinkaart tevoorschijn en begint direct onverstaanbaar en oorverdovend de conducteur om dezelfde informatie te vragen. Ik zie de arme kaartjescontroleur verschrikt een paar stappen terug doen. Weer tikt hij op het briefje en weer herhaalt zich een gelijke conversatie als wij nog geen minuut geleden ook al hadden. Opnieuw wordt het doodstil in de coupé. De conducteur grijpt naar zijn zakcomputer en laat de man zien waar hij heen moet en hoe. Dan loopt hij door.
Even laat meneer Kierewiet zich terugzakken in de bank, dan buigt hij zich naar de man die ondertussen aan de andere kant van het gangpad is gaan zitten en wat blijkt? Beiden spreken dezelfde taal. Het briefje komt weer tevoorschijn en een drukke conversatie begint. Af en toe wordt er, al tikkende op het velletje papier, verwijtend mijn richting op gekeken. Inmiddels ben ik op mijn eindpunt en knik een keer vriendelijk terug, pak mijn tas, jas en fiets en verlaat de trein.
Ik hoop dat meneer Kierewiet een goede vlucht heeft gehad. Het zal in ieder geval niet saai geweest zijn.


(* vrij naar van Kooten en de Bie)

Handig. In de trein hangt een post-it met het nummer van de HP helpdesk. Doet me herinneren dat de accu van de laptop niet top meer werkt. Helaas moet ik een station later er weer uit, bellen zit er even niet in. Het briefje heb ik maar laten hangen. Wie weet hangen meer mensen hun boodschappen er naast. Zou grappig zijn.

balkje

"Ik krijg toch wel zo'n balkje over de ogen?" vraagt (oud-)collega en columnist Oom Krattenstapelaar als we samen met een bijna lege trein naar de Beschuitstadse rechtbank reizen. Even later zitten we naast elkaar in zaal D. Net als vroeger toen we met z'n tweeën voor de kabelkrant verslag deden van de gebeurtenissen in deze rechtbank. Inmiddels bestaat de kabelkrant al lang niet meer en hebben we beiden andere opdrachtgevers.
Op de gang zie ik vervolgens advocaat Ooitwasikookjournalist zitten. Deze oud-kabelkrantjournalist is zo druk in gesprek met zijn cliënt dat ik hem niet stoor. Even komt in me op om nu een reünie te houden, maar het is nog een beetje te vroeg om op een terrasje aan het bier te gaan. Binnenkort maar eens.

achterstevoren (een rit in 2 delen)

Een treinreis van Industriestad naar Beschuitstad, achterstevoren.



We duiken de spoorbak van Beschuitstad in.

rennen

Mijn Strida gaat op ooghoogte recht vooruit en ik baan me een weg naar buiten. Ik ben op weg naar Brugteverstad voor het hoger beroep in de Textielstadse schoolschoonmakermoord als ik op station Industriestad opeens hoor dat de duurdere route via Koekstad een half uur vertraging oploopt vanwege noodweer elders. Ik giet mijn koffie terug in de kan, graai alles bij elkaar en ren naar buiten. Net op tijd kan ik de toiletloze boemel naar Torenstad halen. Pffft. Nu hopen dat de aansluiting daar wel goed gaat.

megazuig

Gespot op het Textielstadse station, een railstofzuiger! Had ik nog nooit gezien, maar ik begrijp het wel. Heb al vaak langs de rand van een perron gestaan, verbaasd over de meuk die mijn medereizigers weggooien terwijl overal op de perrons afvalbakken staan (in beeld een Bammesbak) en elke zitplaats in de trein een prullenbakje heeft. Maar ja, nu is er de railstofzuiger.

super, fantastisch #2

Op weg terug gaat het Provinciehoofdstad al bijna direct mis. De trein vertrekt niet vanwege problemen met het sluiten van de deuren. Precies daar waar ik zit. Met een fikse vertraging vertrekken we uiteindelijk richting Koekstad. Super, fantastisch!
Gelukkig heeft de aansluitende trein ook wat vertraging en kom ik Vakbondshenk tegen. Vreemd, een pensionado die van z'n werk komt. Nou ja, de reis wordt er in ieder geval een stuk aangenamer van.
Thuis in de brievenbus liggen mijn pensioenpapieren van een vroeger schoonmaakbaantje. Als ik 67 ben dan krijg ik een mooi bedrag maandelijks! kan ik tegen die tijd net een halfje brood van kopen! Super, fantastisch!