zijn we helemaal gek geworden?

Het antwoord op de titel van dit blog luidt volmondig ja! Na de wilde taxirit van de ochtend wordt de eerste zaak aangehouden. Geen meter inhoudelijke behandeling, alleen geharrewar over gedoe dat geen enkele luisteraar zal interesseren. Ondertussen is het wel giga uitgelopen zodat er nauwelijks tijd is voor de lunch. 

De broodjes in de buik, burp, weer naar zaal D gerend gaat het daar opnieuw niet door. Dit college van rechters heeft zowaar nog meer tijd nodig om na te denken voordat er besloten wordt niet verder te gaan. Scrach zaak twee. Snel weg dan, de zon in. 

Op het station de mededeling dat de trein "over tien minuten komt", vertraging dus. Tien minuten later traag richting het volgende station, de stoptrein zit er voor. In Industriestad klinkt uiteindelijk de fluit van de conducteur maar kort daarna een noodstop. Niet weer een springer, maar gelukkig, er heeft iemand aan de noodrem getrokken en we wachten net zolang totdat de dader zich vrijwillig komt melden bij de conducteur. 
Natuurlijk is niemand zo gek om dat te doen, dus na tien minuten vertrekken we alsnog. Mooi, dan toch op weg. In mijn blikveld rechts begint iets te fladderen. Het is een arm van een man in een groenig zomerjack. " Is dat een fiets?", hij wijst op mijn Strida. Ja dat is het en ik lees en luister verder. Weer geflapper, gevolgd door een steeds luider wordend gepraat. Een schelp van mijn koptelefoon gaat omhoog. " Zit er een motortje op?"  nee dat zit er niet op, "ce sont mes jambes" zeg ik en ga verder met mijn bezigheden. 
Opnieuw gefladder. "Is dat mp3?" Ja, dat is het. Fladderfladderfladder. " Meneer, meneer, meneer, heb je d'r ook boksjes bij?" Nee dat heb ik niet en al zeker niet bij me. De rest van de rit blijft het fladderen. Op het station lopt de man van me weg. Hij draait zich nog een keer om en zegt heel cool "rustig aan he? Zie je!" en loopt weg.