Eindelijk klonk het gegil van straalmotoren weer eens boven Textielstad. Op de basis werd een grote reünie gehouden. De basis gaat in december officieel dicht en voor het laatst was er een kleine show. Indrukwekkend. Van mijn voorgenomen reesfietstocht kwam weinig terecht, een rondje langs het vliegveld, langs de spottersheuvel en andere "geheime" plekjes met uitzicht op de startbaan. Niet erg, het gebrul der motoren klonk als muziek in mijn in mijn oren.
Want geloof me, het staat er niet voor niets. Op marktdag is deze waterval in een sportwinkel een geliefd plekje om het visje te verorberen.
Het is zomervakantie, tijd voor echt origineel en overvalst komkommernieuws! Stop de persen!
"In Textielstad is een echte krokodil gesignaleerd!"
Sluit deuren en ramen en luister naar de radio!
Einde bericht.
We begonnen dus wat later met dauwtrappen, de Krattenstapelaars en wij. Kwamen daarom ook pas laat weer thuis, vol, vrolijk en tevreden. Met 69 kilometers en verschillende drankjes, Currywürst en vijf of zeven "Pick und Dip" achter ons, terwijl het weer ook nog eens de hele dag prachtig was. De beloofde regen kwam niet en ik had genoeg gelegenheid om mijn nieuwe zonnebril uit te proberen. Super dus.
Terwijl Krien en Buurvrouw Krattenstapelaar beneden aan tafel spelletjes doen, zitten KS en ik boven de keuken in zijn eigen " hok" . De " crimineeltjes" van Buuf KS hebben het hok mooi wit gemaakt en KS is trots. Hij heeft de hele dag getimmerd en gezaagd. Zijn " hok" is bijna klaar. 
Ik snap er helemaal niets van. Het regent de windkracht is 10,11 of 12. Neem jij dan een paraplu mee als je de deur uit gaat? Elk verstandig mens laat dat ding lekker onder de kapstok staan. Zou je denken. Maar tijdens een ommetje door de stad met Buurman Krattenstapelaar heb ik zeker 40 volledig vernielde paraplu's gezien. Uit elke prullenbak stak wel een kapotte plu. Wat moet er in je hoofd mis zijn dat je toch denkt dat JIJ met JOUW paraplu deze storm wel doorkomt?
Ik heb maar een agenda gekocht. Kan ik tenminste noteren wat Krien allemaal in de hare heeft staan. En dat is maar goed ook. Anders was ik zomaar vergeten dat er zaterdag weer straatsjoelcompetitie was. Deze keer bij Buur#15, die zaterdagmorgen al vroeg in ochtendjas de kamer stond te stofzuigen.
In ieder geval moeten we zelf ook een sjoelbak. We moeten echt oefenen. Al was het alleen maar om voor één keer niet als laatste te eindigen. Niet dat Krien en ik het niet geprobeerd hebben. Met de tong uit de mond en de concentratie in de ogen waren we best fanatiek. Tegen sommigen kunnen we gewoon nog niet op. Maar dat gaat nog wel een keer veranderen.
En de uitslag? Harm Job en Krien op de 6e plaats met 797 punten, op de 5e plaats met 860 punten Buur#15 met zijn maatje Krattenstapelaar, de 4e plek was voor het illustere duo Ex-Buuf15 en buuv Krattenstapelaar met 932 punten, de 3e plaats was voor de dames Buuf#13 en Omavandeoverkant met 946 punten en de 2e plaats was voor de beide buurmannen van 13 en 17 die samen 999 puntjes wisten te scoren. Tenslotte moet er schijnbaar altijd een winnaar zijn, deze keer Buuf#17 samen met puntenteller, scheidsrechter en indegatenhouder Opavandeoverkant met maar liefst 1158 punten! Van harte!
Zondag was het vroeg dag. Na een korte nacht werden we rond half tien in Koekstad verwacht. Voor een rasechte KaCo-expeditie. Na de geschiedenisles van vorige week (zie episode 129)was het tijd voor een echte live-verkenning.
Het verhaal van de Maatschappij van Weldadigheid is een bijzondere, maar ook een gruwelijke (zie nogmaals episode 129). Van de kolonie in de buurt van Vechtdorp is weinig meer terug te vinden. Van het voormalige complex staat geen steen meer overeind, de gracht is grotendeels dichtgeslibt en van het massagraf de 5240 gestorven bedelaars is bijna niets meer te zien alhoewel we er volop overheen banjeren. Wat er wel overblijft is een klein begraafplaatsje en een hoop bos.
Om een echte indruk te krijgen begaven we ons noordelijker, naar Bartjeland. Daar staat nog steeds een van de complexen van deze Maatschappij. In Gevangenisdorp is in het complex het gevangenismuseum gevestigd.
Indrukwekkend. Niet alleen de collectie martelwerktuigen (de duimschroeven aandraaien, op de pijnbank leggen, een blok aan het been) maar het complex en de ligging tussen " echte" gevangenissen en koloniewoningen is bijzonder.
Als regelmatige bezoeker van rechtbanken is het natuurlijk prettig om eens een blik in de keuken van het gevangeniswezen te werpen, al is het in een museum. Alleen het " cellenblok" valt me tegen. De vijf, zes celletjes geven geen indruk van de werkelijkheid. Het geeft niet. In een echte boevenwagen doe ik een dansje en met een gezellig etentje sluiten we het weekend af.
Ik was hem al kwijt, onze kerstboom. Had hem vanmorgen met pijn in het hart aan de weg gezet, maar toen ik even later boodschappen ging doen was ie weg. Dertig meter verder zag ik hem liggen. De halve staart doorgewaaid, onderweg een vriendje opgedaan, om vervolgens tegen een auto aan tot stilstand te komen. 
