nieuw paspoort

"Kijk voor een pasfoto komen de dames maar één keer in de vijf jaar langs. Diezelfde dames gaan wel één keer in de vijf, zes weken naar de kapper". Aan het woord is Sjarrel K., fotograaf en uitbater van een der laatste fotzaken in Textielstad. Zijn winkel is een puinhoop. Tussen stapels dozen met onbestendige fotoprulletjes, lijsten, afgetrapte schoenen en meer rommel maakt hij pasfoto's. In een nis onder de trap. Hij praat over zijn voornemen om meer winst te maken met zijn negorij door een kapsalon te beginnen.
Krien en ik hebben beiden pasfoto's nodig. Voor een nieuw paspoort. Mijn huidige exemplaar is twee dagen verlopen, die van Krien ook. Het wordt dus tijd voor een nieuwe. Sjarrel drukt een paar keer af, ik moet even serieus kijken, dan even lachen en even later verlaten we de uitdragerij.
De ambtenaar van het Stadskantoor is minder vriendelijk. "Uw document is verlopen, ik kan het in beslag nemen of u kunt het terug krijgen met drie gaten erin" bijt ze me toe. Ze heeft mijn paspoort met twee handen stevig vast, bang dat ik het haar uit handen zal grijpen. Haarfijn wordt mij ingewreven dat het "document", ondanks een diepe duik in de geldbuidel vijf jaar geleden, niet van mij is, maar mij "slechts door de overheid in handen gesteld is".
Tijdens de aanvraag en afhandeling van het nieuwe "document" kan er geen lachje af bij de ambtenaar. Iedere grappig bedoelde opmerking wordt voor serieus aangenomen. Ik moet tussen de lijntjes tekenen, beamen dat ik inderdaad rond de één meter drieëntachtig ben en nog steeds woon waar ik altijd al woon. Dan gaan er met een martelwerktuig drie grote gaten in mijn paspoort en krijg ik een afhaalbewijs voor een nieuw exemplaar. Over vijf werkdagen kan ik het ophalen, niet over een week, nee vijf werkdagen. In de kalender van een ambtenaar tellen weekenden niet begrijp ik.
Vijf werkdagen ben ik dus niemand. Ik heb geen enkel "document" waar ik mij mee kan identificeren. Op de vraag hoe ik deze dagen door moet komen, ik verwacht tips over onderduiken en ga zo maar door, krijg ik geen antwoord. Als een langspeelplaat met een grote kras blijft het bij "uw document is verlopen". Ik ben dus niets wijzer als ik het Stadskantoor uitloop.
Nu maar hopen dat ik mijzelf de komende vijf werkdagen nergens hoef te identificeren. Hoe ik het weekend door moet komen weet ik al helemaal niet. Volgende week woensdag pas ben ik weer iemand.