enge autowas

Met haar handen voor de ogen en de vingers in de oren zit ze achter het stuur. Krien, mijn stoere meid kijkt zonder problemen naar openhersenoperaties op de tv, maar in de auto door de wasstraat, dat is enger dan de zoveelste Nightmare on Elmstreet. Prachtig!

kleur

Je zult het de afgelopen week gemerkt hebben, harmjobinhetwild ging plots in zwart/wit. In de rouw na het plotse overlijden van opa Jongensjulliegaanverkeerd. Vandaag was de crematie, een mooie plechtigheid die wij van begin tot eind van heel dichtbij mochten meemaken. Helaas kon de muziek niet zo hard als gehoopt, een P.A. systeem inhuren de volgende keer, maar trots op Buuv en S-anne, die de kracht vonden om te spreken, hoe moeilijk het ook was. Goed ook om oude vrienden terug te zien, al was het maar kort.
Vanaf nu gaat het weer in kleur, net als op het bord.

rol later

Das lekker, op stap met deze twee dames. In de kringloop van de bedenker van Marktplaats. Zijn ze blij dat ze het ter plekke kunnen uitproberen.

so bored

Heb je toch zo'n grote auto, ben je nog steeds bored. Geld maakt niet gelukkig, dat blijkt wel weer.

We hebben al eerder ons hoofd gebroken over een route in een bekende strafzaak, maar vandaag denkt Pleitmevrij de juiste gevonden te hebben. Duidelijk dus, de wandelschoenen gaan aan en even later lopen we de stad door voor een eigenlijk heel simpel en duidelijke route van A naar B. Eén keer rechts, een keer links en ten slotte een keer rechts. Meer niet.
In een niet al te hoog tempo toch zeker een uur en een kwartier lopen. Een werkelijk bijzonder slimme manier om iemand die de weg niet weet in de stad de weg te wijzen. Jammer voor de gever van de tip dat hij het uiteindelijk niet overleefde.

flits!

Flitsauto van de pliesie op de Höksebargerstroat vanmiddag. Die ene aso die langs kwam scheuren maar niet gewaarschuwd.

Eazy was me al voor, of net iets later, daar wil ik vanaf zijn, maar bij het zien van de ijsbaan had ik spontaan weer zin om schaatsles te gaan geven aan studenten van het ITC. En in poffertjes.

edehcsne

Opnieuw en voor het laatst deze week, foto's vanuit een treinraam. Volledig zinloos en absoluut niet spannend, maar wel op deze blog.

jubileum

Het is een mooi moment om samen aan tafel te gaan zitten. Buurman Krattenstapelaar en ik vieren ons jubileum. Vier jaar geleden leerden we elkaar kennen tijdens een wild sneeuwballengevecht in de Pieperdepiepstraat. Daarna dronken we een sneeuwbiertje samen met alle gevolgen van dien. Wilde avonturen op de Alpe d'Huez bijvoorbeeld. Wilde avonturen op de reesfiets überhaupt, met de oprichting van d'Oale Fietse. En nog veel meer avonturen. Een viering in beperkte kring. Met felicitaties van beide zussen Krattenstapelaar, volkomen terecht natuurlijk.
Kan het iedereen aanbevelen, een vriendschapsjubileum vieren.

perron?

Drie stations in zwart/wit. Omdat je toch iets moet doen onderweg.

tetem

De kogel is door de kerk, de AKI gaat naar het Tetemgebouw. Grappig toch dat er soms eerst een ramp moet gebeuren voordat ontstaat wat er nu ontstaan is in deze wijk. Vijftien jaar geleden leefde onder kunstenaars (en plaatjesmakers) het idee al volop om van deze omgeving, het terrein van de voormalige spinnerij Bamshoeve een cultureel centrum te maken. AKI, uitbreiding van het museum, galeries, een beeldentuin, maar een luisterend oor en gebrek aan geld ontbraken.
Nu bruist de buurt en is het bijna jammer dat ik de AKI niet nog een keer kan doen.

vroeg

Het is weer een vroege vandaag. Zo kort voor de vakantie heeft Krien nog een vroege dienst. Toch is ze niet de enige die vroeg op pad gaat. Aan de overkant brand licht en even later hoor ik ook Mr. T-Rex de deur uit gaan.
Wat een wakkere straat zijn wij toch.

if it wasn't for the wind

Flinke stoten wind en binnenfietsen is ook niet echt wat.

...

Gisteren is hij plots overleden, Opa Jongensjulliegaanverkeerd. Vader van Buuf en opa van S-anne en natuurlijk man van Oma Jongensjulliegaanverkeerd. De wereld is een bijzondere man kwijtgeraakt.

"Zo..."

markt

16.40 uur dinsdag 24-11-2009

eindpunt

12.58 dinsdag 24-11-2009

onderweg

12.53 dinsdag 24-11-2009

Omschrijven als een man met een bierbuikje, nee, dat zou ik niet doen. Wel als een wandelend getatoeëerd met goud behangen biervat. Van een merk dat ik nooit zou willen drinken.
In het verdachtenbankje zit de Textielstadse stoelenmatter en oud-ijzer sjacheraar Indehoekstaan. Verdacht van een serie inbraken bij boerderijen in het buitengebied. Heterdaad betrapt in een woning in het buitengebied ook. Terwijl hij bezig was om een LCD-tv van de muur te slopen.
Een mooi heterdaadje, maar niet toevallig. Want een observatieteam van de politie volgde de man al, na vele meldingen van getuigen die zijn auto op vele boerenerven spotten en het kenteken noteerden. Auto met de neus naar de weg, kofferbak open en achterbank neergeklapt.
Het observatieteam heeft de man al bij meerdere boerderijen zien rondneuzen en in één geval een deur zien opendoen gevolgd door een gehaaste aftocht als Indehoekstaan plots geconfronteerd wordt met een kind.
Het biervat kan zich die situatie herinneren; "ik heb dat kind nog gezegd dat het alle deuren op slot moest doen als de ouders niet thuis waren". "Met zijn hand op het hart" kan Indehoekstaan zeggen dat hij nooit inbreekt. De politie heeft last van "tunnelvisie" en hij hoopt "dat als ze me veroordelen en de echte dader gepakt wordt, ze me wel excuses maken".
In de zaal zitten enkele slachtoffers. Ze moeten stiekem lachen om de ongeloofwaardige ontkenningen van Indehoekstaan. Zeker als de voorzitter van de rechtbank het strafblad voorleest. De ene inbraak na de andere. "En dan beperk ik me tot de zaken uit deze eeuw" aldus rechter Jepstem.
Officier van justitie Paardestaartje is kort, krachtig en duidelijk. Anderhalf jaar zitten. Indehoekstaan krijgt het duidelijk benauwd. Als raadsman Von Schleswig-Holstein uitgepraat is, wordt duidelijk waarom. Hij moet nodig. Heel nodig! Een korte plaspauze volgt. Dan komt hij terug en doet zijn laatste woord. "Graag vrij, anders raak ik mijn huis en gezondheid kwijt". Hij heeft pech, de rechtbank heeft tijdens de plaspauze nagedacht en besloten dat dat niet gaat gebeuren.

perronzicht

08.27 uur dinsdag 24-11-2009

lekker wakker worden

Even lekker wakker worden met een lekker muziekje en een heerlijk filmpje. Ga er eens rustig voor zitten en kijk eens naar de chaos op Market Street in San Francisco, 1905, een jaar voor de grote aardbeving. Deze straat is nog steeds een belangrijke verkeersader in de stad, maar wat fijn dat er tegenwoordig verkeersregels zijn!

zwart wit

Denk niet zwart, denk niet wit, maar in de kleur van ....

... zand op de stoep, blauw van het bushokje en het oranje van Fransje op de reclameposter.

mr. sky

Er is zon, er zijn wolken. Maar nu even niet. Regen en wind, kortom, herfst. En laten we daar dan ook maar van genieten.

Joe!

...

verboden in te rijden (updated)

Langzamerhand begint het de spuigaten uit te lopen. De Sukkelvan#18 is een van de schuldigen die met een noodgang de verkeerde kant op scheurt, maar inmiddels scheurt de ene na de andere voiture de eenrichtingsverkeer Pieperdepiepstraat door. Belachelijk!

Update

Terwijl ik deze blog publiceer komt inderdaad het blauwe autootje van Sukkelvan#18 langsrijden. Inderdaad, de verkeerde kant op!!! Ben net te laat om het op de gevoelige plaat vast te leggen. Wat een hufter!

voor/na

Op deze herfstige dag is de verwarming een populair plekje van de katten. Echt ruimte genoeg is er niet, maar daar weten de heren wel raad mee. Even later hoor ik een klets en is er plek zat.

krak

"Krunch!" Ah nee, ja hoor. Tijdens de lunch zondag breekt een stuk van mijn kies. Een kies waar al de nodige vulling in zit, maar balen is het wel. Vooral omdat mijn tong steeds tegen een scherp stuk vulling aankomt waardoor het voelt alsof ik de hele tijd op mijn tong bijt. Vanmorgen maar snel de tandarts bellen en een afspraak maken.

PANG!

Sinds enige tijd blog ik over fietsen op de site van Veloist. Een leuke internationale community met vriendelijke fietsers. Zaterdag vind ik onderstaande boodschap op mijn pagina van Mike, de man die de site opgezet heeft:

HJ-you're on the home page again. Great shot. No worries on the jersey, what size are you anyway? In US I'm a Large Race Cut, that's a 40-42 chest and I weigh 162 pounds. I'd like to send you one for all you do. But of course I'll need to see it on some rides which I figure will be no problem. Send me a private note back with your address.

Wow! Binnenkort dus een pracht fietsshirt en hier ten lande te bekijken! Kan niet wachten op deze vriendelijke gift!

zonnigemorgen

"and we've got both worlds in our hands!"

ouderwetse gezelligheid

.... buiten aan de muur

Pleitmevrij brengt een kort bezoek. Overleg over toekomstige projecten. Altijd lachen zo'n figuur die drie uur praten en honderd onderwerpen in een simpel uurtje kan proppen. En met een mooie stapel oude wetboeken de deur uit kan gaan.

tranen

Als ze huilend haar gezicht vertrekt ziet het er niet echt mooi uit. Ik zeg het maar voorzichtig. Ze is helemaal vanuit het “verre” westen van het land gekomen en straalt niet een erg stabiel beeld uit. Ellen zullen we haar maar noemen.

Ellen is een slachtoffer van het leven. Haar hele leven staat in het teken van de “foute” mannen. Deze keer een foute Oostblokker met wie ze door het hele land auto’s en bestelbussen huurde. Valse naam, nepadres in de buurt, vals rijbewijs en paspoort. De auto’s ziet de verhuurder niet terug, die gaan, met Ellen achter het stuur, linea recta richting het Oostblok waar ze spoorloos verdwijnen. Vrijwillig heeft Ellen het niet gedaan zegt ze, opnieuw met tranen in de ogen. Nee, Tito, de vriend van haar niet platonische Oostblokvriend, heeft haar gedwongen. Ze “moest” mee, anders werd haar hondje omgebracht. En haar hondje, dat is haar “alles”. Die hield haar warm tijdens eenzame nachten in haar auto. Ja, in haar auto, want een huis had ze niet.
Het is ook een triest leven met veel tranen en foute mannen. Vanaf haar jeugd gaat het al mis. Er is een eerdere “foute” vriend, waardoor ze met een kilo coke het vliegtuig in stapte en, natuurlijk, betrapt werd. En zo gaat het maar door. Nu zit ze dan in tranen voor de rechter. Haar tranen lijken iets los te maken aan de ene kant van de zaal, maar achterin maakt het ook wat los bij de dames van de parketpolitie. Agente Krullenkopje kijkt mij van tijd tot tijd met grote ogen aan. Ik zie haar denken, "ach blérwijf".
Officier van Justitie Achilleshiel neemt het woord. Hij komt met een mooie passende eis die rekening houdt met de toestand van de vrouw. Dan is het de beurt aan advocaat Ikbenzobelangrijk. Hij schraapt zoals gebruikelijk onsmakelijk zijn keel en steekt een pleidooi, dat zo lang duurt dat zowel de officier van justitie als de rechters voorzichtig in slaap sukkelen. Ik blijf wakker en alert.

Ook al kost het me moeite.

twents schuttingbier, bottel 4!

Red skies over the Pieperdepiepstraat

Björn Kleinhenz - Dark Red Skies (via thecultureofme)

de hemel kan wachten

Een mooie clip van Charlotte Gainbourg (idd, dochter van) en Beck Hanson.

plestik

Sinds kort ben ik heel trouw afval aan het scheiden. Niet ver om de hoek staat een oranje plestikketener en het papier gaat ook braaf a[part. Het scheelt een hoop ruimte. Het staat me alleen tegen dat ik zelf moeite moet doen om het plestik naar de ketener te brengen.
Natuurlijk begrijp ik de achterliggende gedachte. Het is de eerste stap naar een nieuw afvalplan. Per leging van de Otto betalen, daar gaat het op uit draaien. Klagen heeft dan geen zin meer, simpelweg verwijzen naar de mogelijkheden van het gescheiden dumpen en de gemeente heeft weer wat centjes extra. Reken maar uit, kosten gaan omhoog, iedereen moet massaal aan de wegbreng, minder ophalen, tsjing!
Ben ik dan tegen scheiden van abfal? Nee, maar ik zie liever de Torenstadse methode. Daar zijn de kosten per geleegde grijze wel omhoog gegaan, maar tegelijkertijd wordt alles aan de deur opgehaald, papier, glas, blik, groen, chemisch. Dan moedig je mensen ook aan om te scheiden.
En nee, ik heb geen politieke aspiraties.

wet 'n windy

De wind blaast om mijn oren, mijn teller, voor zover ik die in het donker af kan lezen, komt niet ver boven de 23/24 km per uur. Regendruppels waaien loodrecht in mijn gezicht en ik geniet volop! Een kleine 40 kilometers heb ik voor de boeg op weg naar L.A., tijdens de avondspits.
Een uur en drie kwartier later sta ik bij de Baas in de woonkamer. "Bun ie helemaal met de fietse gekomm'n? Ie bunt nie goad in de kop!" zegt hij verbaasd. Dankzij de mobiele telefoonstoring heb ik hem niet te pakken gekregen en hij is helemaal verrast door mijn komst.
Even later staan we beiden in de werkplaats. Het zoeklicht op mijn stuur glijdt steeds naar beneden maar na een kwartiertje prutsen gaat het geen kant meer op. Het is wel eng als er een slijptol aan te pas komt om een schroefje korter te maken, in gedachten zie ik doorgeslepen remkabels in de rondte vliegen. Gelukkig gaat het goed.

yes, we have no bananas

Yes, we have no bananen!

Potentaat op het dak

Vanochtend is Buurman Ikhoopdatjealfluitendvandeladderkiepert weer op het dak bezig. Met meetlat in de hand wenkt hij ons. Krien gaat buiten een gesprek met hem aan. Hij gaat nieuwe boeibeplating monteren deelt hij mee. Lelijke kunststoffen/metalen witte glimdingen. "Ik moet toch mijn huis bijhouden" zegt hij tegen Krien.
Ik blijf zelf even binnen, mijn adrealinelevel zit al ongezond hoog, alleen de blik van Alsikmetmijnbekophetdakvalfluitiknooitmeer op het dak is al voldoende om mij over de rooie te krijgen. Onze planten groeien tegen zijn tegen zijn planken aan. Dat zegt hij niet zo, maar dat is wel wat hij denkt. Vandaag gaat hij dat doen, en als Krien opmerkt dat ze graag wil dat hij dit soort dingen overlegt merkt hij op dat hij daar zojuist mee bezig is,
Het wordt een onaangenaam gesprek. Een aanbod om de lading golfplaten en ander lelijks eens vanuit ons huis of tuin te bekijken slaat hij af. Hij heeft daar toch een andere opvatting over. Tuurlijk, buurman Valtiezomaaralfluitendevandeladder hoeft niet aan te kijken tegen een steeds uitbreidende collectie gebouwen voorzien van metaal en kunststof platen.
Omdat het overleg nu is en voordat we vanavond al die kunststof platen van de muur moeten trekken, sluiten we met tegenzin een compromis. We onderhouden zelf die planken wel, kunnen ze in de gewenste kleur schilderen. Of het allemaal kan en klopt, dat weet ik niet. in ieder geval zijn we voorlopig af van de potentaat op het dak.

marike

"Ik denk dat alles gezegd is, alles wat ik nu nog zou zeggen, is een herhaling en dat is zonde van de tijd". Marike H. heeft zojuist haar laatste woord gesproken. Dan sluit de rechter de zaak en deelt mee dat de rechtbank over twee weken uitspraak zal doen.

Marike heeft even hiervoor officier van justitie Achilleshiel anderhalf jaar en tbs met dwangverpleging horen eisen voor de tweevoudige kinderdoodslag op haar pasgeboren zoontjes Alex en Jurgen. Onbewogen.
Haar bleke gezicht, dat inmiddels duidelijk tekenen van gevangenschap begint te vertonen, vertrekt geen spier. Even daarvoor wel, als ze de rechtbank vertelt de verwachting te hebben binnen korte tijd "beter" te zijn. Met een glimlach om haar mond zegt ze "te verwachten dat ze bergen kan verzetten" in therapie. Zodat ze "kan werken aan een toekomst". Iets met "intergratie van moslims in ons land".

Het past precies bij het plaatje dat psychologe Opera van het PBC schetst. Een beeld van een reeds borderline gestoorde zeer intelligente jonge vrouw. Nog nooit iets afgemaakt in haar leven, sterk in het liegen, zichzelf voor de gek houden en een totaal gebrek aan empathie. En, zo waarschuwt de psychologe, iemand die nog niet begonnen is met het verwerken van haar daad, nog niet eens beseft wat ze heeft gedaan.
En daarom moet het een lange, gedwongen, verpleging worden. Marike heeft haar hele leven weggelopen voor problemen en zal dat ook gaan doen als het moeilijk gaat worden in therapie. En moeilijk gaat het worden, voorspelt de deskundige. Als ze in touch komt met haar moedergevoelens en beseft dat ze haar eigen kinderen gedood heeft dan gaat het pijn doen. Heel veel. En, zolang ze niet verwerkt is de kans op herhaling groot.
Marike en haar advocaat van het bekende kantoor Voorankergaan, zien een heel andere behandeling. Een veel lichtere. Tbs onder voorwaarden, maximale behandeling 4 jaar. Of nog beter, een deels voorwaardelijke straf met een behandeling ernaast. Niets verplicht en als enige maatregel bij het niet volbrengen een omzetting van de voorwaardelijke straf. En tot slot, mocht dat allemaal niet im Frage zijn, dan een aanhouding voor extra onderzoek over behandelmethoden.
Als ik later de perskamer uitloop kom ik een medewerker van de kantine tegen met een wagen vol koffie en broodjes. Ze zijn voor de slachtoffers in deze zaak. Twee, weliswaar gescheiden, ouders die nu geen grootouder zijn, en andere familieleden en vrienden. Maar of die nou echt trek hebben in een broodje?

tweede kans

We gaan terug naar het jaar 1988 en de band "Fatal Flowers".Waar ik ze live heb gezien weet ik niet meer, maar deze band stoof als een frisse wind over de vaderlandsche podia. Johnny D. was back.

Buurman Ikstaophetdakmeteenkwastindehandenfluiteroplos staat even raar te kijken als hij na de regenbui terugkomt. Onze klimplanten, die hij eerder vandaag zonder enige vorm van overleg los heeft gehaakt, hangen weer min of meer op hun oorspronkelijke plaats. Min of meer heeft Krien zojuist vast weten te stellen. Hier en daar is wat kapot, ligt er iets op de grond dat vanmorgen nog zo mooi in de struik stond. Ze is "not amused" en staat even later alles terug te prutsen.
De blik van Buurman Ikstaophetdakmeteenkwastindehandenfluiteroplos is me wel 5 euro waard.

het lied van de dag

het thema van de dag

"onderweg!"

brouw drie

Een meting van onze beide brouwsels geeft aan dat het Vlaams Bruin vanavond op de fles moet.

En dus gaan we aan de slag, eerst overhevelen naar het tapvat.

Tweede suiker toevoegen voor de voortgezette gisting op fles.

Gistdrab op de bodem van het gistvat.

En dan de oogst, 39 flesjes! Over een week of zes/zeven te proeven!

!!!!!!!!!!

Hij draait zich om, kijkt mij vragend aan, wijst driftig op een papiertje en begint op luide toon tegen me te spreken. Ik versta hem niet. De toon wordt luider, de blik indringender en het getik op het papiertje driftiger. Inmiddels heb ik mijn koptelefoon al afgedaan, maar nog begrijp ik de man niet. Gefascineerd kijk ik naar zijn Lombroso-achtige hoofd, hij heeft een grote spleet tussen de tanden. Ik probeer hem te volgen.
Er volgt een nieuwe brij van geluid waaruit ik opmaak dat hij tracht om Oosterbuurs te praten. De taal wordt echter ernstig verwrongen en ik waag een gok. "Wir sind in Industriestadt" roep ik triomfantelijk. De man zucht heel diep, tikt driftig op het papiertje, houdt het voor mijn neus en braakt opnieuw dwingend onverstaanbare klanken uit, opnieuw een fractie luider. Uit de geërgerde blik in zijn ogen begrijp ik dat hij niet zit te wachten op deze kennis.
Dan snap ik het. Hij wil naar "SSSSCHKIPKOL"! Meneer Kierewiet wil vliegen. Ah, we zijn een stap verder in deze inmiddels doldwaze communicatie. Om ons heen is iedereen inmiddels stil en kijkt vol verwachting onze kant op. "NEIN" roep ik, "DIESE GEHT NICHT NAAR SKIPKOL, SIE MUSSEN ÜBERSTEIGEN". Wild begint de man om zich heen te kijken en ik kan hem nog net geruststellen; "NICHT HIER!".
Daar komt het papiertje weer. Inderdaad, daar staat, in een bijna onleesbaar handschrift te lezen, het overstapstation. Ik wijs op het papiertje en knik heftig"JA, DO MUSSEN SIE ÜBERSTEIGEN"*! Geruststellen doet die mededeling de man niet. Nog paniekeriger begint hij geluiden te produceren. Ik raak op dreef, want begrijp helemaal waar hij heen wil, het perronnummer voor de aansluiting. "AN DIE ANDERE SEITE" gebaar ik wild en wijs naar de andere kant van het perron. "HIER SIE, ZUG DO! ABER DAS DAUERT NOCH EINE STUNDE"
Opnieuw heeft die opmerking niet het gewenste effect. De man kijkt nog een paar keer boos naar mij, tikt nog een keer of drie op het papiertje en draait zich bruusk om.
Ik zet mijn koptelefoon weer op, scroll een paar liedjes terug en neem een slok koffie. Ah, de conducteur. Knipknipknip. Meneer Kierewiet trekt zijn vreemde treinkaart tevoorschijn en begint direct onverstaanbaar en oorverdovend de conducteur om dezelfde informatie te vragen. Ik zie de arme kaartjescontroleur verschrikt een paar stappen terug doen. Weer tikt hij op het briefje en weer herhaalt zich een gelijke conversatie als wij nog geen minuut geleden ook al hadden. Opnieuw wordt het doodstil in de coupé. De conducteur grijpt naar zijn zakcomputer en laat de man zien waar hij heen moet en hoe. Dan loopt hij door.
Even laat meneer Kierewiet zich terugzakken in de bank, dan buigt hij zich naar de man die ondertussen aan de andere kant van het gangpad is gaan zitten en wat blijkt? Beiden spreken dezelfde taal. Het briefje komt weer tevoorschijn en een drukke conversatie begint. Af en toe wordt er, al tikkende op het velletje papier, verwijtend mijn richting op gekeken. Inmiddels ben ik op mijn eindpunt en knik een keer vriendelijk terug, pak mijn tas, jas en fiets en verlaat de trein.
Ik hoop dat meneer Kierewiet een goede vlucht heeft gehad. Het zal in ieder geval niet saai geweest zijn.


(* vrij naar van Kooten en de Bie)

oli4kat

Met grote ogen kijkt hij ons aan. Je ziet hem denken; "hmm, hier stond gisteren toch nog die grote struik waar ik zo lekker in kon klimmen?". Dan neemt hij een aanloopje en springt.

(klik foto voor grotere afbeelding)

ZON!

De blik op de stad wordt plots een stuk vrolijker als de zon gaat schijnen. Het is goed te merken in de supermarkt, overal lachende mensen.

Let the sun shine!

donkere tocht

Het is nat, het is vies en langzaam wordt het donker. Ik heb mijn "oude" ros maar weer eens van stal gehaald. Het kost even moeite, de pedalen moeten omgezet worden, de fiets moet van een fikse serie lampen voorzien worden, net als de achterkant, het zadel moet weer omhoog, nadat de laatste ritten erop gemaakt zijn door twee dierbare dames, met een kortere beenlengtes.
Als het allemaal klaar is, kan ik op pad. Na drie pedaalslagen weet ik het weer, deze fiets rijdt ongelofelijk fijn. Hoe soepel draaien de trappers, hoe direct stuurt het stuur, hoe mooi glijdt de ketting over het Campagnolo schakelsysteem. Een absoluut compliment aan mecanicien Vakbondshenk, die mijn mooie ros weer helemaal tot leven bracht.
Ik fiets mijn vaste rondje, de stad uit doe ik de eerste lampen aan, puur nog voor mijn eigen zichtbaarheid. Als de kilometers onder de banden wegschieten gaat er steeds meer licht aan. Uiteindelijk ben ik een fietsende bak licht, die automobilisten waarschuwt, pas op, hier ben ik maar ook mijn pad verlicht. Het is heerlijk in het donker. De weg is niet meer dan een glimmende strook nat asfalt, vol bladeren en takken. Overdag mag ik dan blind zijn, in het donker zie ik beter dan gedacht. Dat gaan we dus vaker doen,

Op avontuur!

Ik veroorzaak bijna een echtelijke ruzie in de supermarkt als ik een aanbod, om voor te mogen in de rij bij de kassa, aanneem. Ik bedank vriendelijk maar hoor achter mij de echtgenoot van de vriendelijke dame mopperen. Hij is duidelijk boos op zijn ega die mijn zeven boodschapjes duidelijk minder erg vindt dan hun eigen hoog opgeladen winkelwagen. "Als je iedereen voor laat blijven we hier staan met een volle kar!" hoor ik hem sacherijnig, net iets te hard, zeggen. Zijn ega tracht zijn ergernis te blussen, maar maar het lijkt niet te helpen. Die gaan nog een mooie avond hebben met z'n tweeën.
De humor en vrolijkheid is sowieso ver te zoeken. Als ik een foto maak van mijn boodschappen op de band krijg ik meerdere verstoorde blikken. Ook de vraag aan het kassameisje, of ze inmiddels al een mondje Oostbloks spreekt (de winkel is werkelijk vol kortharige bierkopende Lombrosokoppen), komt niet echt over. Ik pak dan ook snel mijn bon aan, wens het kassameisje een hele fijne avond, groet het echtpaar achter me vriendelijk en knipoog tegen twee grote Oostblokkies die voor mijn fiets staan.
Boodschappen doen, da's pas echt avontuur!