donkere tocht

Het is nat, het is vies en langzaam wordt het donker. Ik heb mijn "oude" ros maar weer eens van stal gehaald. Het kost even moeite, de pedalen moeten omgezet worden, de fiets moet van een fikse serie lampen voorzien worden, net als de achterkant, het zadel moet weer omhoog, nadat de laatste ritten erop gemaakt zijn door twee dierbare dames, met een kortere beenlengtes.
Als het allemaal klaar is, kan ik op pad. Na drie pedaalslagen weet ik het weer, deze fiets rijdt ongelofelijk fijn. Hoe soepel draaien de trappers, hoe direct stuurt het stuur, hoe mooi glijdt de ketting over het Campagnolo schakelsysteem. Een absoluut compliment aan mecanicien Vakbondshenk, die mijn mooie ros weer helemaal tot leven bracht.
Ik fiets mijn vaste rondje, de stad uit doe ik de eerste lampen aan, puur nog voor mijn eigen zichtbaarheid. Als de kilometers onder de banden wegschieten gaat er steeds meer licht aan. Uiteindelijk ben ik een fietsende bak licht, die automobilisten waarschuwt, pas op, hier ben ik maar ook mijn pad verlicht. Het is heerlijk in het donker. De weg is niet meer dan een glimmende strook nat asfalt, vol bladeren en takken. Overdag mag ik dan blind zijn, in het donker zie ik beter dan gedacht. Dat gaan we dus vaker doen,