marike

"Ik denk dat alles gezegd is, alles wat ik nu nog zou zeggen, is een herhaling en dat is zonde van de tijd". Marike H. heeft zojuist haar laatste woord gesproken. Dan sluit de rechter de zaak en deelt mee dat de rechtbank over twee weken uitspraak zal doen.

Marike heeft even hiervoor officier van justitie Achilleshiel anderhalf jaar en tbs met dwangverpleging horen eisen voor de tweevoudige kinderdoodslag op haar pasgeboren zoontjes Alex en Jurgen. Onbewogen.
Haar bleke gezicht, dat inmiddels duidelijk tekenen van gevangenschap begint te vertonen, vertrekt geen spier. Even daarvoor wel, als ze de rechtbank vertelt de verwachting te hebben binnen korte tijd "beter" te zijn. Met een glimlach om haar mond zegt ze "te verwachten dat ze bergen kan verzetten" in therapie. Zodat ze "kan werken aan een toekomst". Iets met "intergratie van moslims in ons land".

Het past precies bij het plaatje dat psychologe Opera van het PBC schetst. Een beeld van een reeds borderline gestoorde zeer intelligente jonge vrouw. Nog nooit iets afgemaakt in haar leven, sterk in het liegen, zichzelf voor de gek houden en een totaal gebrek aan empathie. En, zo waarschuwt de psychologe, iemand die nog niet begonnen is met het verwerken van haar daad, nog niet eens beseft wat ze heeft gedaan.
En daarom moet het een lange, gedwongen, verpleging worden. Marike heeft haar hele leven weggelopen voor problemen en zal dat ook gaan doen als het moeilijk gaat worden in therapie. En moeilijk gaat het worden, voorspelt de deskundige. Als ze in touch komt met haar moedergevoelens en beseft dat ze haar eigen kinderen gedood heeft dan gaat het pijn doen. Heel veel. En, zolang ze niet verwerkt is de kans op herhaling groot.
Marike en haar advocaat van het bekende kantoor Voorankergaan, zien een heel andere behandeling. Een veel lichtere. Tbs onder voorwaarden, maximale behandeling 4 jaar. Of nog beter, een deels voorwaardelijke straf met een behandeling ernaast. Niets verplicht en als enige maatregel bij het niet volbrengen een omzetting van de voorwaardelijke straf. En tot slot, mocht dat allemaal niet im Frage zijn, dan een aanhouding voor extra onderzoek over behandelmethoden.
Als ik later de perskamer uitloop kom ik een medewerker van de kantine tegen met een wagen vol koffie en broodjes. Ze zijn voor de slachtoffers in deze zaak. Twee, weliswaar gescheiden, ouders die nu geen grootouder zijn, en andere familieleden en vrienden. Maar of die nou echt trek hebben in een broodje?