Zo, de tweede brouw uit het Schuttingklooster staat in de kelder. Het wordt langzaam wat helderder en een kleine schud toont dat er volgens mij ook al koolzuur in zit. Nu nog een week of zeven wachten voor de eerste brouw en iets langer op het Tri3pel. Kan niet wachten en heb uit mijn bierkelder maar een andere tripel opgeduikeld, eentje van de Westerschelde brouwerij. Lekker voor op de bank.
Het einde komt in zicht, elf jaar rechtbankverslag uitgezocht, geselecteerd, op volgorde gezet, gestanst en in mappen gedaan. Alfabetisch lexicografisch wel te verstaan. In beeld blauwe mappen met alle opvallende, bijzondere of om andere reden te bewaren zaken van de Beschuitstadse rechtbank. In de twee rode mappen een stuk of veertig moordzaken die ik heb verslagen, bijgewoond tot van dichtbij heb meegemaakt. Wat ontbreekt nog? De rij mappen van de Provinciehoofdstadse rechtbank, een aantal zogenaamde "grote dossiers" en een fikse stapel "nog lopende zaken". De grote schoonmaak is bijna ten einde. Wat betreft het rechtbank verhaal dan. Want er staan nog een kelder en een werkkamer te wachten op een grote schoonmaak/opruimactie.
Heute ochtend kom ik dan toch weer in die Heimat terecht. Ik ben aan de tegengestelde kant de stad, stoplichtloos, uitgegaan maar de windrichting drijft mij toch de grens over. Het spettert een heel klein beetje, de straten zijn vochtig en er dreigt nog veel meer viezigheid uit de lucht te komen. Herfst has come en de zomer lijkt voorbij te zijn, nee, heel erg blij zijn we daar niet mee. De wind steekt op, goed te merken tussen de kale maisvelden, de wegen glad van het afval, kastanjes en eikels glibberige obstakels. Heel langzaam moet ik bekennen dat dit ook wel weer leuk is, maar hardop zal ik dat niet zeggen. Aan de rand van de grens een veld vol geel en groen en twee Heren Agenten op mountainbikes. Patrouilleert de politie nu ook al aan de andere kant van de grens? Wat een geluk dan, heb net aan de andere kant van de bocht een plas gedaan. Ik groet vriendelijk en verdwijn tussen de velden. Mijn vaste rondje is het slot van de heerlijke rit en thuis maak ik een warme choco. Dat het harder is gaan regenen merk ik pas als ik binnen zit, ben natter dan verwacht.
Onze gasmeter is kaduuk vertelde een mevrouw van Essent twee maanden geleden. De meterstand is gelijk aan die van vorig jaar. Ze verzekert me dat ik binnen afzienbare tijd meer hoor over de te volgen stappen. Vandaag besluit ik maar weer eens te bellen. Heb al twee maanden niets gehoord en draai het nummer van Essent, een keuze menu. Wat ik ook kies, hoe dieper ik in de menu's terecht kom, het lukt me niet. Opnieuw, nee weer niet. Nog een keer dan, ah, "u bent nog geen klant, toets 1". Ik toets 1 en heb direct een medewerker aan de lijn. Ik leg hem mijn probleem voor en hij gaat kijken. Tien minuten later krijg ik te horen dat ik bij de netwerkbeheerder moet zijn. Eerder kunnen ze me niet helpen. Bellen we die dus. Hier gaat het sneller, slechts twee keer een 1 intoetsen en ik heb contact. Maar opnieuw vergeefs, "waarom belt u ons?" krijg ik te horen als ik het verhaal uitleg. Nou omdat ik doorverwezen ben leg ik, inmiddels enigszins geagiteerd, uit. "U moet de netwerkbeheerder hebben, ik geef u het nummer". Opnieuw krijg ik een nummer en bel, leg het nogmaals uit en krijg te horen dat ik een telefoontje van de plaatselijke vestiging kan verwachten. Ik laat wat nummers achter en kan alleen nog maar wachten. Ondertussen weet ik wel dat ik geen gas betaal en geen jaarafrekening ga krijgen voordat alles is opgelost. Nu maar hopen dat ik niet wordt afgesloten wegens wanbetaling. En met de telefonische enquête over de klantvriendelijkheid van de tweede klantenservice heb ik maar niet meegedaan.
Zondagmorgen, de zon schijnt. In de stad heerst onrust. Het beeft, het trilt, het huivert. De onrust wordt veroorzaakt door een groep groene mannetjes. Op hun rossen rossen ze dwars door het centrum, over de Oude Markt, langs de Muur, over de Museumlaan. Het doel is duidelijk als in de buurt van een hoog beeld fietsen aan de kant gaan, jasjes uitgetrokken worden, helmen van het hoofd verdwijnen. De heren (en één dame) komen voor een ontmpoeting met Vladimir Oeljanov himself. Het is nog vroeg, geen van de groene mannetjes klimt dan ook in het beeld van de Grote Leider. Een toevallige voorbijganger wordt aangeschoten en, geschrokken als hij is, weet hij bovenstaande foto te maken. De beste man zakte ook nog even door zijn knieën maar de volgens hem gelukte foto is nergens terug te vinden in het digitale geheugen. De foto hieronder overigens wel...
Even voor de duidelijkheid, deze wielrenner heeft dus wel licht op als het donker is. Vanochtend vroeg was ik zo'n beetje de enige met licht op de fiets. De ene na de andere fietser zonder licht passeer ik in het duister. Bijna onzichtbaar, op het laatste moment nog net te ontwijken. Sorry hoor, maar door de bossen 's morgens vroeg zonder licht is vragen om problemen.En niet alleen met mij, vlak voor me kon een automobilist nog net een onverlichte, donkergeklede forens ontwijken. Scheelde bijna niets of ik had foto's van een ongeluk gehad.
Afgelopen weekend, in de keuken is het een drukte van jewelste. Vrijdag, zaterdag en zondag, de tafel zit vol gasten en er wordt gekookt van vroeg tot laat. Pannenkoeken voor de Pleitmevrijtjes, 5 borden vol verschillende baksels, een recordstapel, het gaat schoon op. Net als de twee bakken B&J's als toetje! Wat kunnen die PMV-tjes eten! Zaterdag wordt er overal gewerkt. Buurvrouw Krattenstapelaar en Krien zijn druk met de druivenoogst. Maar liefst 18 kilo schoon komt er van onze wijnrank. Mooie, zoete rode druiven. De meisjes zijn uren bezig met het knippen, schoonmaken, uitzoeken en tot slot tot wijn maken van de druiven. Tien liter moet het gaan opleveren! Het is dan niet meer dan logisch dat er ook in de keuken gewerkt wordt voor deze meisjes. Een verse uiensoep met een keur aan verrukkelijke kaasjes , een paar goede glazen wijn erbij, maakt de maaltijd een bijzonder genoegelijke. Zeker als Ne-Krien binnen komt lopen en, met een mooi glas, aan tafel bij schuift. Het is zo gezellig, uren later zit ze er nog. Zondag is het tijd voor een wii-maaltijd. In ruil voor een mooi krat bier en een vijfgangenmaaltijd bekomen wij een gloednieuwe wii van Mr. T-Rex en Wiefke. Een superruil natuurlijk! Het krat is al weer bijna op, de vijf gangen ook. Culinair en verrukkelijk, amuses, een heerlijk bastognekoek/bier stoofpotje, verse groenlof uit de tuin van Vakbondshenk, hmm. Het is bedtijd als we voldaan van tafel rollen. Nu de rest van de week op dieet...
Na een weekend vol gezelligheid is het wat moeilijk om op de maandagochtend vroeg zo maar afscheid te nemen.Een simpele oplossing is snel gevonden, gewoon om 5 uur met Krien meefietsen naar de studio. En zo gaan we dus in het pikkedonker op de fiets op pad. Het is mistig, koud en doodstil. Prachtig! In de studio drink ik koffie, lees wat kranten en vervolg mijn weg. Terwijl het langzaam licht wordt, rij ik een rondje richting Boeskoolstad, langs het vliegveld en de golfbaan. Thuis staat de teller voor dit weekend op 100 km. Mooi.
Ik heb het altijd als ik deze kant op fiets. Het gevoel dat achter de flat aan het einde van de straat het strand en de zee ligt. Gewoon omdat in Stokbroodkaasenwijnland zulke flats ook langs de kust staan. Kilometers lang hebben we in vakanties langs flats al deze gefietst. Aan zee dus. Heeft Eazy toch gelijk.
Het Schuttingbier zit op de fles, de eerste lading is al aan het kelderen, tijd voor wat nieuws. Krien begint vandaag met de druivenpluk en de eerste stappen om die om te zetten naar wijn. Precies, wijn! Vanmorgen een snelcursus wijnmaken gehad bij Vakbondshenk achter in de tuin. Deze fijne fietsvriend en zijn schat maken al jaren wijn en sloegen de benodigdheden voor Krien in. Als kadootje kwam daar vanmorgen nog een alcoholmetertje bij. Benieuwd of het allemaal gaat lukken. Lijkt me wel erg leuk.
Drie dagen niet op de fiets gezeten, het was tijd om even rust te nemen. Vandaag kreeg ik onrustige benen en moest er toch weer een rondje gereden worden. Het was heerlijk.
En deel twee van de spannende column in de plaatselijke Huis aan Huis. Zie ook deel 1. Volgens mij is deze columnist mij wel een flesje schuldig, na twee weken gratis (huis)stof...
Er is zelfs een kleine productielijn opgezet en het gaat al stukken geroutineerder dan de eerste keer. Het moest ook wel, 27 liter tripel(*) in de fles krijgen is wel even een beetje werk. We hebben geleerd van de vorige keer en passen het goed toe. Terwijl de ene flesjes voorziet van ontsmettingsmiddel, maakt de ander ze schoon. Hetzelfde doen we tijdens het vullen van de flessen, de ene vult en de ander voorziet de flessen van kroonkurken. Ondertussen zijn er meerdere bezoekers die komen kijken hoe het er aan toe gaat in het Schuttingklooster. We kunnen ze nog niet van een eigengemaakt biertje voorzien, maar gelukkig bevat de koelkast voldoende om de sfeer te kunnen proeven. Over een week of acht trekken we de eerste fles los. Voor die tijd zal er vast wel een nieuw brouwsel gemaakt worden.
* Tripel is traditionêel de strafste sôorte Trappist, met toet 9% alcohol. Over 't olgemêen is 't een blond bier, olhoewel da Westvleteren en Rochefort dounker zyn.
"Sterft, gij oude vormen en gedachten! Slaafgeboornen,ontwaakt,ontwaakt!"
Het zijn sombere tijden in Textielgrad, de crisis heeft zo toegeslagen dat de inwoners over gegaan zijn tot een nieuw geloof, het rode gevaar! En zo kijkt Владимир Ильич Ульянов uit over de stad. De blauwe lucht werd plots grijs, mijn camera kan alleen nog maar zwart/wit fotograferen en 3 FM is vervangen door de staatsradio.
Het kattenluik rammelt en er komt een kat grommend binnen rennen om onder de bank te verdwijnen. Oh nee, niet weer. Een korte check is voldoende, inderdaad, het is weer zover. Oli4Kat deze keer. Hij heeft een mus gevangen. na wat heen en weer rennen, met z'n baasje in de achtervolging, stuift hij de schutting over. Het kattenluik gaat dicht, bekijk het buiten maar.
De route ken ik, wonderbaarlijk genoeg, na een keer fietsen al. Het kost dus geen enkele moeite om de weg naar Koekstad te vinden. Vlak voor de mooie Hanzestad kom ik een andere gerugzakte fietser tegen. Ik duik in zijn wiel en neem na verloop van tijd de kop over. Zo gaan we door tot in Koekstad. Bij eens stoplicht blijkt dat we beiden een heel stuk de zelfde kant opgaan en besluiten samen verder te gaan, wel zo gezellig. In Aanslagdorp de eerste stop en dan gaan we door. Als we de Naald zijn gepasseerd en de grote weg naar Spoorknooppuntstad begint mijn reisgenoot nog heviger te zweten dan hij al deed. Plots is hij weg en ik hou in. Hijgend komt hij naast me en zegt dat het zwaar is, vals plat. Ik had het niet gemerkt, maar weet dat er hem nog iets te wachten staat, de komende 2o km is niet anders dan bulten en vals plat. Bij het allereerste bultje ben ik hem weer kwijt, ik maak een sanitaire stop en wacht opnieuw. Twee bulten later ligt hij weer achter, ik minder vaart en wacht tot hij in de buurt zit. Dan fiets ik rustig verder. Even later is hij nergens meer te zien en geef ik het op en fiets alleen verder. Niet al te aardig misschien, maar ik heb nog meer dan 100 kilometer te gaan en dit kost me teveel tijd. Vlak voor Spoorknooppuntstad krijg ik een lekke band. Damn, het gaat net zo lekker. Ik zoek een rustig plekje en trek het achterwiel er uit, vervang de band en fiets een paar minuten later weer verder. Met smerige handen, maar mijn volgende geplande stop is iets verderop. Bij een van de grappigste tankstations van het land, ze verkopen benzine en antiek. Ik mag mijn handen wassen en bestel een verse koffie. Spoorknooppuntstad vlieg ik door en even later rij ik in de regio van bekend van radio en tv. Het is te merken, de eerste fietsoversteekplaats wordt geblokkeerd door een Porsche en tegemoet komende PeeCeehoofdtrekkers gaan geen centimeter aan de kant voor een eenzame fietser. Grachtengordelstad is in zicht als ik een andere renner tegenkom. Opnieuw duik ik in de slipstream en fiets zo naar de stad. De renner wijst mij de kortste weg naar het centrum en even later fiets ik langs het voormalige Volkskrantcomplex richting de pont. Prachtig, fietsen in een drukke stad als dit. Niemand trekt zich iets van verkeersregels aan en ik besluit een extra rondje langs de grachten te doen voordat ik de pont pak. Op het festivalterrein aangekomen mag mijn fiets niet mee. Ik vertel de dame bij het hek dat ik een slotloze fiets bij me heb die ik echt niet ga laten staan. Ze kijkt verbaasd, een fiets zonder slot in deze stad? Even later loop ik met de fiets aan de hand naar de Eet-O-Theek. Mijn broertje trekt direct de koelkast open en duwt me een heerlijk koel biertje in handen en twee seconden later komt er ook een bord eten bij. Super! Warm welkom. Achter de schermen mag ik een sessie van de voorstelling meemaken en zelfs helpen. Dan krijg ik een sleutel en fiets naar mijn overnachtingsplek. Daar ligt het matras voor de tv, met energiekoeken voor de zondag en een lieve brief. Voor de tv liggend breng ik de avond door totdat ik slaap.
Zondag, van Dam tot Dam
Zeven uur stipt gaat de wekker. Ik heb geen spierpijn en duik onder de douche, zet koffie en trek mijn fietskleding aan. Om half acht balanceer ik op fietsschoentjes met de fiets op de schouders de smalle trap af. Voor een autoloze zondag zijn er nog veel auto's op de weg, maar ik ben op tijd op de Dam. Als ik mijn stempel heb gehaald spot ik Vakbondshenk, de enige van de zondagse klup die dit jaar de tocht meefietst. Om acht uur klinkt het startschot en zijn we met de eerste op pad. Een paar keer links, rechts en we duiken de IJtunnel in. Vakbondshenk heeft er zin in en zoekt een groepje snelle fietsers. Dit tot grote verbazing van een van hen, een jong fietsertje dat met een schrikblik kijkt naar de pensionado die plots naast hem opduikt.
De temperatuur is goed en ik heb spijt dat ik mijn jasje meegenomen heb. Dacht dat het nog wel eens lang fris kon zijn, maar om 9 uur is het al warm. Ik trek het uit en prop het in mijn overvolle nieuwe fietsshirt. Een bult meer of minder op de rug, daar merk ik niets van. Ondertussen passeren we het ene na het andere plaatsje met een Dam in de naam. Bij de eerste verzorgingspost moet ik even bijtanken en pak twee krentenbollen en een beker sportdrank. Mijn klupgenoot wil al snel verder en ik moet hem daar wel gelijk in geven, maar mijn teller staat inmiddels rond de 220 afgelegde kilometers. Dan fietsen we weer verder, terwijl ik de laatste resten krentenbol weg hap. Opnieuw zoeken we aansluiting, de wind is toegenomen en we rijden er recht tegenin. Ondertussen geniet ik van het landschap. Overal water, dan weer uitgestrekte koolvelden, plaatsjes met schattige huisjes, alsof je door een 17e eeuws schilderij fietst. Dan draait de route en rijden we richting Palingsounddorp en fietsen de dijk op. Plots wordt het uitzicht prachtig, het mooiste stukje van de route aldus Vakbondshenk, die ondertussen gestaag door blijft fietsen. Langzaam komt ook de skyline van Grachtengordelstad in zicht. Het havenplaatsje ervoor is elk jaar een crime om doorheen te komen. Zeker dit jaar, twee fietsers liggen, omgeven door ambulancepersoneel, op straat. En auto die weigerde uit te wijken? Geen idee, maar er staan genoeg mensen te kijken en we fietsen door, naar de Dam. Om half 2 rijden we over de finish, een recordtijd voor deze 140 kilometer lange tocht. Bij de finish stempel ik de kaarten af en neem een foeilelijke medaille in ontvangst. Bij de tap haal ik twee sportdrankjes die we, op de fiets zittend want staand drinken mag niet in deze stad, opdrinken. Dan zoeken we een plek om nog even na te zitten, nog even gezellig wat te babbelen. Na een douche spring ik opnieuw op de fiets richting de pont. Ik moet de sleutel nog afgeven. Opnieuw mag ik het terrein niet op met fiets en dus loop ik met de fiets aan de hand naar de tent van het eettheatertje. Binnen wordt een schaap klaargemaakt voor de afterparty en ik proef nog even de sfeer, bedank mijn lieve gastvrouw en heer en ga naar het station. Op het station een laatste verrassing. De door mij bestelde maar nog niet betaalde pizza wordt in mijn handen gedrukt en voordat ik kan afrekenen is de pizzaboer 5 meter verderop een nieuwe klant aan het helpen. Ja, als het zo onvriendelijk moet, dan bekijk je het ook maar denk ik en spring in een overvolle trein naar huis. De eindstand van mijn twee dagen fietsen is 345 km! En niet eens echte spierpijn, hoogstens wat moeie benen.
Het is een wilde rit door de grensstreek. De laatste woensdagavondtocht van dit seizoen voor fietsklup d'Oale Fietse. Nu de zon steeds vroeger van de hemel verdwijnt wordt het steeds lastiger om nog te fietsen in klupverband. Daarom een laatste tocht, een bijzondere. We rijden wel vaker over boerenerven aan de andere kant van de grens, maar deze tocht passeerden we er wel heel veel. Tot grote verbazing van een van de boeren, die plots een viertal fietsers over zijn erf ziet rijden, hem vriendelijk groeten en uit het zicht verdwijnen.En niet voor de eerste keer. Ook de passage over de grens is een bijzondere, we nemen deze wel vaker en soms valt er iemand op de grens, echt waar, een van de zondagfietsers die ook op de woensdag fietst is een keer over de grens gestruikeld! Als je de film bekijkt snap je ook waarom. Of het vanaf nu weer helemaal veilig is om op woensdag de weg op te gaan? Laat ik het zo zeggen, ik heb inmiddels lampen op de fiets gezet...
Voor een mooiere weergave van de video kijk ook eens hier of hier.
Hij is not amused, de graaf van Beschuitstad. Net zo not amused als de man die vandaag voor de rechter zit. Zijn verontwaardiging is goed voor te stellen. Terechtstaan voor het vernielen van grashalmen! Je reinste onzin! Het is ook een vreemde zaak en ik ben blij het tussen de dagvaardingen gespot te hebben. Wat is het verhaal? In april besluit een inwoner van deze o zo beschuitige stad eens lekker te gaan picknicken, het is een mooie dag, de zon schijnt en hij hijst zijn gezinnetje in de klassieke Deux Chevaux en rijdt naar een niet afgezet weiland in de buurt. Met de 2CV rijdt hij een beetje over het weiland en even later staat er een buitengewoon opsporingsambtenaar voor z'n neus. Een horige van de Graaf heeft gezien dat de 2CV over het weiland rijdt en heeft onmiddellijk het kasteel verwittigd. Vernieling van het gras van Meneer de Graaf! Driehonderd euro boete! Briesend komt de 2CV bestuurder de rechtszaal in. Geen haar die eraan denkt die driehonderd euro te gaan betalen, dus laat de rechter er maar naar kijken! Een advocaat heeft hij niet, niet nodig ook zo te horen, want hij heeft de wetteksten goed gelezen. Belachelijke verdenking, "met opzet vernielen van grashalmen of grasplaggen" bromt hij. Er was helemaal niets beschadigd. Ja, een paar platgedrukte grassprieten, meer niet. En die stonden en paar dagen later gewoon weer overeind, tenminste, als het niet geregend had. Want toen lagen alle sprieten plat. Het slaat nergens op, de heren van de BOA die spelen onder een hoedje met de Graaf. Het justitieapparaat wordt hier misbruikt! De Graaf heeft zijn schadevordering tegen de vernieler ingetrokken nadat deze om een contra-expertise vroeg. Maar schade is er geleden, aldus officier van justitie Paardenstaartje. Het gras was voor de verkoop en heeft nu minder opgeleverd, zo'n honderd euro. De eis blijft gelijk aan het oorspronkelijke boetebedrag. Wat voor een type auto meneer ook heeft gereden, licht of zwaar, hij had kunnen weten dat hij door zijn handelen schade kon veroorzaken, voldoende voor een bewezenverklaring van het feit. De rechter is het met hem eens. Ook haar maakt het niet uit, maar ze gaat wel een iets andere straf opleggen. Driehonderd euro waarvan tweehonderd voorwaardelijk. Dan blijft er netto honder over, precies wat ook de geschatte schade was. De 2CV bestuurder krijgt nog uitleg over de mogelijkheid van hoger beroep en hoe lastig dat is, maar veel krijgt de man er niet van mee. Voordat ik hem ook maar aan kan spreken of hij voor de microfoon wat wil zeggen over de zaak is hij het pand al uit. Briesend! En, is dit klassenjustitie? Feitelijk niet, wettelijk klopt het. Toch geeft het maar weer aan hoe groot de invloed van hen die al eeuwenlang heersen is op het huidige bestel. Want, laten we eerlijk wezen, iemand die met zijn auto een grasveld van de gemeente oprijdt en daar gaat picknicken, die eindigt niet voor de rechter. En dat gebeurde deze meneer wel.
(disclaimer: bij het maken van bovenstaande foto zijn geen levende grassprieten beschadigd)
De nieuwe fietsenstalling bij het station is klaar. Er zou dus in principe een einde moeten komen aan de eindeloze barricade van semi-fietswrakken op het winderige plein. De afgelopen dagen is er zelfs bijna geen doorkomen aan, zelfs op mijn kleine minifiets lukt het me haast niet meer om er langs te komen. Helaas is al bekend dat de "nieuwe" stalling ruimschoots te klein zal zijn om alle dagelijks gestalde fietsen kwijt te kunnen. Prorail, verstrekker van geinige zadeldekjes, zal nog zeker een stallinkje of wat moeten bijbouwen. Los van de vraag waarom dat niet meteen is gedaan, eerst fietsen tellen en dan pas bouwen in plaats van andersom, de vraag, waar moeten dus alle overgeblevenen hun bicyclettes stallen straks. Vanaf vanmiddag is het namelijk TEN STRENGSTE VERBODEN de fiets nog langer hier neer te zetten. Ben ik even blij met mijn mooie Strida...
Harm Job heeft een hele stapel boeken weg te geven! Gratis! Oftwel, wie heeft belangstelling in een of meerdere van deze boeken? Alles in een keer mee mag ook. Laat maar weten!Denk er niet te lang over na, ze gaan volgende week weg...
Achtervolgen is een kunst. Boeven vangen ook. Mijn spierpijn zegt dat ik niet gemaakt ben om boeven te pakken, maar misschien moet ik gewoon wat meer oefenen. In ieder geval heb ik de route nog eens nagelopen. Voor het geval dat.
Een gloeiende recensie in de Trouw en een belevenis waar we nog lang niet over uitgepraat zijn. De Eet-O-Theek, afgelopen weekend bezocht, een idee van mijn broertje en zijn geliefd. Totaaltheater met een smakelijke maaltijd. Een aanradertje! Aanstaand weekend nog te beleven in de Tolhuistuin (het oude Shellcomplex) in grachtengordelstad! Een aanrader! Meer? Superhallo!
Met al het geren achter boeven aan ging het bijna niet door. Bijna, want Mr. T-Rex heeft geduld en zo kwam het er toch van. De twee broeders van het Schuttingklooster zijn begonnen aan 27 liter Triplebier. Over de naam van het bier denken we nog even na, alhoewel Broeder Brouwer al met een aantal goede voorstellen kwam (zie*). Het bier is er klaar voor, vandaag schuimde het er zelfs uit! Onze miljoenen gistvriendjes zijn druk bezig met het uitpoepen van alcohol en het laten van koolzuurscheetjes, moeder natuur is zo mooi!
*.... Voor Januari misschien Koude of Natte kloten bier?
Of Sukkelbier? Zetten we alle kratten bij mij in de gang...
Of gewoon Bii-r? Met een opener in de vorm van een nuchuck controller aan het flesje...
Of Pieperdepiepstraat éénrichtingsbier? Kunnen we de scherven eventueel nog nuttig inzetten...
Of Insluipersbier? Hoeven we niet te brouwen, maar jatten we gewoon ergens een kratje...
Of Surinamerbier? Maar dat is natuurlijk altijd morgen pas klaar...
Of d'Of fietspils? Moet je wel aan de gemiddelde snelheid denken...
Of Mr. T-REX zwemmersbier? Van binnen en van buiten nat!
Of Getronics-bier? Zo heb je 10.000 flesjes, zo heb je er ineens 700 minder...
Buur#17 staat voor de deur. "Er is iemand achter het huis bij #13, kijk, daar staat z'n fiets". Ik kom net, na het fietsen, onder de douche vandaan en ben me nog half aan het aankleden, maar bedenk me geen seconde. Ik grijp m'n telefoon en samen lopen we voorzichtig naar de overkant. Inderdaad, achter in de tuin rommelt iemand aan de schuurdeur. We doen de tuinpoort open en confronteren de boef. "Wat moet dat hier!?" De boef wil weglopen terwijl hij zegt, "tis niets, ik moest poepen en zocht een plekje". Ondertussen schiet ik een foto, altijd handig. We vertellen de boef dat we hem niet geloven en willen dat hij hier blijft en dat hij dat maar aan de politie moet gaan uitleggen. Dan ontstaat een klein worstelingetje, de boef wil weg en we houden hem vast. Buur#17 heeft z'n jas vast en ik grijp z'n broeksband. Hij heeft een rode onderbroek aan zie ik als de boef blijft proberen om weg te komen. Dan lukt het hem om zich los te rukken en hij gaat er als een haas vandoor. Ik bedenk me geen moment en zet de achtervolging in. Deze gaan we dus niet laten lopen, bij #13 zijn al vaker spullen gestolen. Hij rent de straat uit en roept "volg me niet" en blijft doorrennen. Ik begin luidkeels te roepen "houd de dief, houd de dief" en constateer dat meerdere voorbijgangers het horen en zien om vervolgens niets te doen. Achteruitkijkend merk ik dat Buur#17 mij niet volgt, later hoor ik dat hij een sportblessure heeft en niet kan rennen. Op de Höksebargerstraat schiet de boef plots richting de zij-ingang van de supermarkt daar. Ik heb inmiddels 112 ingetoetst en druk op bellen als ik met twee andere types geconfronteerd word. De ene pakt de boef beet en zegt "heb je weer gestolen?", dan draait hij zich naar mij toe en vraagt me of ik de boef niet met rust wil laten. Ondertussen heb ik de meldkamer aan de lijn en ben verslag aan het doen van de situatie. Ik vertel de man, later blijkt hij de broer van de boef te zijn, heel rustig dat ik dat niet ga doen. Dan schiet de boef weer weg en zet ik opnieuw de achtervolging in. De twee types komen gelukkig niet achter me aan en blijken even later ook het hazenpad gekozen te hebben. We rennen inmiddels achter op het parkeerterrein van de supermarkt en ik geef nog steeds door aan de meldkamer waar ik ben en wat er gebeurt. Dan valt de boef. Ik stop en laat hem opstaan. "Schei nou eens uit" roept hij en opnieuw vertel ik hem dat ik dat niet van plan ben. In de steeg verderop draait hij zich om en loopt dreigend op me af, ik loop net zoveel passen achteruit. "Hou op met volgen anders doe ik je wat". Ik brief braaf door aan de politieagent aan de andere kant van de lijn dat de man begint te dreigen en dat ik makkelijk herkenbaar ben, omdat ik mijn fluorescerende fietsjasje aan heb, altijd handig om te weten. Opnieuw begint de boef te rennen. Elke keer dat ik doorgeef waar we zijn, schiet hij een andere kant op. Hij rent naar de overkant en komt midden op de busbaan opnieuw te vallen. Dan schiet hij de volgende straat in. Ik geef de naam van de straat door, bellen, rennen en luisteren gaat verbluffend goed samen, en net als hij opnieuw een stevige spurt wil nemen zie ik overal politieauto's aankomen. Zwaailichten aan. De boef geeft op, ik bedank de mensen van 112, verbreek de verbinding, begroet de politiemensen en bedank ze voor hun snelle reactie. Agenten pakken de boef beet en hij gaat direct de auto in. Ik stel me voor en doe mijn verhaal. Dan merk ik dat ik het klepje van mijn gsm kwijt ben. Twee agentes lopen met mij terug via de route terwijl ik mijn verhaal doe en zoek naar het klepje. In de straat is iedereen uitgelopen en de agentes nemen onze verklaringen op. Ik krijg een compliment dat ik het zo lang heb volgehouden en zo duidelijk alles kan verklaren. Logisch, vertel ik, het is mijn werk, de misdaad verslaan, live of niet. Achter de laptop reconstrueer ik de route via Googlemaps. Als ik informeer of men op het bureau iets kan met foto's via bluetooth of op een stickje of cd'tje krijg ik een onzeker antwoord. Ik mail de foto's vervolgens maar, dat gaat sneller. Ik krijg te horen dat de bedreiging van de boef om mij "iets aan te doen als ik niet wegging" niet als bedreiging gezien wordt. Vreemd, zal dat deze week eens nader informeren. Dan nemen de agentes afscheid en lopen "via de artiesteningang" naar buiten. Met de fiets, waar Buur#17 als een waakhond op heeft staan passen, aan de hand gaan ze richting bureau. In het Kluphuis nemen we de situatie even door met een aantal buren. Ook de buuf en buur#13 komen poolshoogte nemen. We praten wat na en dan is het tijd om een nieuwe voorraad Schuttingbier te brouwen. Benieuwd of we nog iets horen van de politie.
Prachtig. Dat onstuimige weer heeft ook wel weer wat, ik hou wel van een beetje wind en wolken als ik ga fietsen. Als het daarna thuis maar weer mooi is. Helaas blijft dat nog een beetje achter.
Gelukkig net op tijd thuis om Krien te helpen met wat opnamen voor het item over het nieuwe parcours van de Textielstad marathon. Vanavond allemaal kijken naar het nieuws. Zij die daar door het beeld rent, that's my girl!
(En nu moet ze natuurlijk die halve ook gaan lopen!)
BRUSSEL (ANP/BELGA) - De Belgische kindermoordenaar Marc Dutroux mag donderdag een laatste blik op zijn huis in Marcinelle werpen, voordat de gemeente Charleroi het onteigent en sloopt. Hij heeft daar als eigenaar recht op. De gemeenteraad van Charleroi, in het zuiden van België, stemde in maart in met de onteigening van het huis. Dutroux had daarin een geheime kelder gebouwd, waarin hij ontvoerde meisjes opsloot. In het huis aan de Avenue de Philippeville kwamen Julie en Melissa om het leven. Het wordt vervangen door een herdenkingsmonument. Dutroux werd in 1996 gearresteerd en zit een levenslange gevangenisstraf uit. Een aanzienlijke politiemacht moet voorkomen dat Dutroux ontsnapt of dat mensen het bezoek aangrijpen om tegen hem te demonstreren.
Het zou wel eens de eerste dag kunnen zijn dat ze op straat mogen. Zo lopen ze in ieder geval wel door het station van Provinciehoofdstad. Twee jonge broekies, de pet nog keurig, de vouw in de (bij de ene iets te korte) broek mooi strak, een nieuwe holster. Zenuwachtig en onwennig gaat de blik steeds rond, stel je voor dat dé misdaad voor hun neus gepleegd wordt en ze het niet zien.
Voor het raam stopt een rode bestelbus. De chauffeur belt aan bij Mr. T-Rex, maar krijgt geen gehoor. Dan ziet hij mij en steekt vragend zijn duim op. Ik loop naar de deur en vraag hem direct of het een pakket is van de brouwleverancier. De chauffeur kijkt verbaasd op en zegt dat het klopt. "Het is voor ons beiden" vertel ik hem. "We brouwen samen". Voordat ik het kan hebben over het Twents Schuttingbier bergt hij snel zijn machientje voor de handtekening op, geeft mij de doos en zegt "nou, dan hoef ik ook geen briefje achter te laten". Binnenkort beginnen we met het brouwen van 27 liter tripel, SchuttingTripel. Kan bijna niet wachten!
Het is dat ik er steeds met een noodgang langs scheur op de racer, anders zou ik er fabuleuze plaatjes kunnen schieten. Gisteravond was het Ambtsven weer übermooi of wonderschön. Ik zag de plaatjes wel, maar ook mijn tellertje. En die gaat dan toch voor. Soms ben ik ook zo'n sukkel...
In de Vuelta hebben ze zich tot nu toe goed laten zien, de jongens van Vacansoleil Pro Cycling Team, het derde Pro team uit ons land. Ik ben direct lid geworden van hun fanklup en vandaag kwam er een mooi fanpakketje. In tweevoud, bij het bestellen ging iets mis, maar mij hoor je niet klagen ;-) Nu wachten op de uitnodiging om binnenkort op de fandag gezellig mee te fietsen.
Behalve een bezoek aan een riviereiland, brachten we vrijdag ook een bezoek aan een bijzonder museum. Het anatomisch museum van de Domstadse universiteit. Een museum dat op zich vrij toegankelijk is, maar eigenlijk bedoeld is voor medische studenten. Maar even een afspraak maken en je mag er probleemloos rondlopen, "zolang jullie je gedragen, mogen jullie gewoon rondkijken" aldus een vriendelijke mevrouw die ons binnen liet. En gedragen hebben wij ons. Van de ene verbazing in de andere. Kasten vol wasmodellen, maar ook veel bijzondere preparaten. Ik heb helemaal niets met operatieprogramma's op de tv, hoef niet te zien wat de tandarts uitspookt bij mij, maar het was prachtig. Niet alleen de misgeboorten of vreemde afwijkingen, nee simpele dingen als een tong op sterk water waren erg boeiend. Na anderhalf uur eindigden we met een vrolijk groepsportret, een lekker biertje bij Kafé België en een warme hap bij Jaap.
maandag 7 september 2009
Eerder dan verwacht is het duister en even later donker. Het maakt me niet uit, ik heb licht op de fiets en geniet met volle teugen. Even uitrijden, rustig bijkomen van de tegenwindtocht gisteren. De temperatuur is is heerlijk, ik zie een uil, konijntjes huppen over de weg. Alleen waarom iedereen zijn hond laat loslopen op het fietspad?
Nog een maand of twee, dan mag de eerste fles open. Fles, heel goed, mooie fles. Afgelopen zaterdag is het Twents Schuttingbier gebotteld. Negenentwintig flesjes om precies te zijn. Met dank aan Broederbas voorzien van etiketten in een prachtig krat. De bestelling voor de volgende uitdaging is de deur uit, 27 liter Tripel zullen de broeders van het Twents Schuttingklooster dan brouwen!
Afgelopen vrijdag gaat de tocht naar Rottumeroog niet door en besluiten we om andere avonturen op te zoeken. Kaco komt met het idee voor een bezoek aan een een heus riviereiland , een aardkundig monument in de rivier Alsielekismoetjemplakken met eb en vloed, wadden, schuifduinen, koeien, vogels en veel meer. Heel bijzonder. Laarzen of waterdichte schoenen zijn een must, maar we hebben geluk, het is eb als we het eiland bezoeken. Een echt geluk blijkt al Krien haar laarzen uit de auto haalt, er zitten grote scheuren in! Dapper stapt ze er mee rond, maar thuis gaan ze linea recta de container in. Een mooi gebied, niet alleen het eiland is prachtig, ook de hoge dijken langs de rivier zijn schitterend. De route over de dijk gaat meteen in de 'waarmoetenwezekernogeenkeeroverheenfietsen"lijst.
Foto's van afgelopen zaterdag, de toerversie van de Vuelta. Ik maak gebruik van de Dixi, ga vervolgens dankzij Buurman Krattenstapelaar bijna om met Dixi en al en was er nooit ingegaan als ik had geweten dat Sjaaltjemethogesokken tegen mijn fiets stond te piesen!
En fashionstatement is het niet. Daar kom ik eerlijk voor uit. Mijn nieuwe "ontdekkingstochten"schoenen zijn dan ook niet aangeschaft voor de mooiigheid. Nee, morgen gaan we met de Kaco's op avontuur richting het kleinste en onbewoonde Waddeneiland. Precies, Rottumeroog. En daar kom je niet zo maar! Twee jaar geleden hebben we ons aangemeld! Er gaat maar een paar keer per jaar een bootje naar het eilandje. Morgen dus. Met nieuwe laarzen en dito schoenen. En natuurlijk een rugzak vol broodjes, pepermuntbollen en drinken.
UPDATE
Tocht gaat niet door. Teveel wind waardoor de boot niet bij het eiland kan komen. Nu maar hopen dat we niet opnieuw 2 jaar moeten wachten... Gaan we nu iets nieuws bedenken.
De eerste test van het Twents Schuttingbierbrouwsel. Het gaat goed! Nog even wachten en dan gaan we bottelen. De dichtheid is nog iets te groot, maar dat schijnt bij deze soort te horen. We gaan dus op zoek naar een nieuwe gistsoort. Of echt op zoek, ik denk dat meesterbrouwer Mr. T-Rexhet al gevonden heeft.In ieder geval gaat het de goede kant op en zijn er al plannen voor een volgende brouw!
Rond tien over zeven belt de technicus van de Landvanbartjese omroep mij. Hij zet de uitzending op de lijn en zegt me dat ik nog ongeveer anderhalve minuut heb. "Teach your children well" van Crosby, Stills, Nash & Young klinkt door de telefoon. Ik moet oppassen dat ik niet mee ga zingen en zo de uitzending inkom. Dan is de muziek afgelopen en ben ik live. Een vrij lange introductie, "verslaggever Harm Job volgt de zaak al lange tijd...." en dan moet ik alle moeite doen om wakker te klinken. Voor mijn neus heb ik een stapel aantekeningen liggen zodat ik alle informatie overzichtelijk bij de hand heb. Even later is het alweer achter de rug en kan ik rustig een slok koffie nemen.
Prachtig. Dat onstuimige weer heeft ook wel weer wat, ik hou wel van een beetje wind en wolken als ik ga fietsen. Als het daarna thuis maar weer mooi is. Helaas blijft dat nog een beetje achter.
Het is dat ik er steeds met een noodgang langs scheur op de racer, anders zou ik er fabuleuze plaatjes kunnen schieten. Gisteravond was het Ambtsven weer übermooi of wonderschön. Ik zag de plaatjes wel, maar ook mijn tellertje. En die gaat dan toch voor. Soms ben ik ook zo'n sukkel...
Eerder dan verwacht is het duister en even later donker. Het maakt me niet uit, ik heb licht op de fiets en geniet met volle teugen. Even uitrijden, rustig bijkomen van de tegenwindtocht gisteren. De temperatuur is is heerlijk, ik zie een uil, konijntjes huppen over de weg. Alleen waarom iedereen zijn hond laat loslopen op het fietspad?
Foto's van afgelopen zaterdag, de toerversie van de Vuelta. Ik maak gebruik van de Dixi, ga vervolgens dankzij Buurman Krattenstapelaar bijna om met Dixi en al en was er nooit ingegaan als ik had geweten dat Sjaaltjemethogesokken tegen mijn fiets stond te piesen!
