Ik moest echt haasten. Vond ie, Buurman Krattenstapelaar. Ik verkeerde in de overtuiging dat we samen een stukje gingen fietsen. Maar om half negen (huh, is het al zomertijd?) belde hij en zei dat er nog iemand meeging. Is goed dacht ik nog.
Totdat we ergens vlak buiten de stad een paadje opreden en ik zag waar we uitkwamen. Bij de zondagse onderwijsbondfietsklup. En zo reed ik een stijf kwartiertje later met een flinke gang met een peleton recht tegen de wind in. Want dat was makkelijk voor de terugweg. Aan het einde van de tocht was ik echt drijfnat van het zweet. Gelukkig smaakte de koele blonde frisse goed. Moe maar voldaan ging ik uiteindelijk naar huis. Met een uitnodiging voor de jaarlijkse snerttocht op zak.
Af en toe denk ik dat ik er ook woon, in Sesamstraat. Kan zo wel bedenken wie er als Bert en Ernie door de straat lopen en het koekjesmonster ken ik ook. Koekjesmonsters moet ik trouwens zeggen. Maar als ik dan thuis kom en daar wordt Pino ook nog eens in elkaar gezet, dan wordt het wel heel eng. Gelukkig is ie maar van "superklei" dus kwetteren doet ie niet. Kwetteren deed natuurlijk wel een van die blagen van nummer 15. Gelukkig waren ze even stil toen ik er een plaatje van wilde schieten.
Vanavond gaan we eens kijken of ze op nummer 16 een beetje kunnen kokkerellen. Er zouden ook bokbiertjes zijn. En da's dan weer een mooie opmaat naar het bokbierfestival in Grachtengordelstad morgen. Ben alleen benieuwd of ik hiernaast ook 2 euro moet betalen voor een glas.
(voor de liefhebbers van de nieuwste langspeelplaat van alie bee heb ik een mooi linkje verstopt onder het plaatje, veel plezier en mooi weekend!)
Het is nog donker als ik de bokjes neerzet. Zodirect komt er een vrachtwagen met hout en gipsplaten, en komt er een 3 kuub (?) puincontainer. Vandaag is het zover, de laatste grote klus aan het huis. Weg met de schoorsteen, weg met de bijbehorende mantel en dan een mooi nieuw en hoger plafond in de kamer. Krien heeft er slecht van geslapen, het regende pijpenstelen vanmorgen om half zes en op televisie had men het over herfststormen. Ik hoop dat het snel achter de rug is. Kunnen we op jacht naar een nieuwe bank...
Net over de grens, richting Oudstadtje, vielen er een paar druppels. Geen probleem, we hadden tenslotte beiden een regenachtig jasje bij ons. Het eerste weggetje links dan maar. De vorige keer dat we dat weggetje insloegen begon de zon door te breken. Zo ook deze keer. De lucht breekt en de zon komt tevoorschijn.
De pedalen gaan lekker rond. Met een gemiddelde snelheid van rond de 29 vliegen we over de heerlijke Oosterbuurse weggetjes. Geen mes, auto of medefietser te bekennen. Wat een rust. Wat een schoonheid. Opnieuw allerlei paden die ik nog nooit eerder fietste. Achter Netoverdegrensstadt slaan we de richting van Ochwateentroep in. Buurman Krattenstapelaar, mijn enige fietsklupgenoot omdat onze voorzitter nog steeds druk klust, ziet een wegwijzer.
Even later vliegen we richting het oude stadtje Nieuwhuis. Voor een stukje cultuur. En inderdaad, een oude burcht, een oude stadspoort, een prachtig WW1 monument, een watermolen en een idyllische uitspanning waar we snel langsfietsen. K. heeft er in het verleden wel eens een goed glas gedronken, maar ik heb meer te doen. Volgende keer beter.
Dan rij ik plots lek. Mijn achterband is binnen een halve seconde leeg. Twee grote gaten. Gelukkig heb ik een reserve-exemplaar bij me. En een Buurman K., die heeft op zijn zesde al bandenplakverwisselles gehad. Vertelt ie trots. Hij neemt het voortouw en even later rijden we alweer. Ik moet alleen even nieuwe buitenbanden. De originele uit 1983 zijn een beetje op.
Uiteindelijk keren we na 57 kilometer terug in het kluphuis. Er klinkt twee keer het geluid van een kroonkurk en dan komt Krien binnen met een dienblad. Twee borden, vier broodjes en vier hele grote dampende Oosterbuurse "Fricandellen". Wat is het leven soms toch mooi. Volgende week opnieuw. Dan fietsen we direkt richting de achterlanden van Ochwateentroep en Nieuwhuis. Kan haast niets wachten.
Ik had de hele dag in zitting moeten zitten. In de Provinciehoofdstadse rechtbank. Dus liep om 6 uur de wekker af en liep ik 11 kwartier later over het perron van die stad. Daar ging mijn telefoon en vertelde de altijd vriendelijke en collegiale T-onnie dat hij zojuist, bij de buitenasbak, aangesproken was door een van de dagrechters. De zaak ging niet door, advocaten zaten met grote vragen en wensen, dus een andere keer. Naar huis mocht ik nog niet.'T was nog voor negenen en ik mocht pas later met korting terug reizen. Aan de andere kant van de lijn hoorde ik iets van "koffie zetten en laat je gezicht maar eens zien".
Een aantal uren later, heb toch nog een tijd in de rechtszaal gezeten bij de juridische strubbelingen, kom ik thuis. De woonkamer ziet er iets anders uit. De plastic wand is volgens mij een noviteit op designgebied. Weet nog niet wat ik er zo van vind, maar wie weet. Even later staan we een verrijdbaar buitenbalkon in elkaar te zetten. Om zonder problemen bij de schoorsteen te komen. Maandag gaat ie eraf. Nu maar hopen op droog weer. Voor een kopje koffie op het balkon.
Een beetje alleen bij het vieren van de feestvreugde voel ik me wel. Het 500ste log op deze plek is toch best een mijlpaal. Maar mijn mailboks blijft aardig leeg als het gaat om felicitaties. Geen blije inzending te zien tot nu toe. Dus ook nog geen ontvanger van de 500stelogweggeefprijs2006 (kopierecht) Jammer hoor. Had echt iets heel bijzonders in gedachten. Een volgende keer beter. Neem ik ondertussen een blij pilletje en ga aan het werk met de 501ste log. Had ik de batterijen van de gelukskat maar eerder moeten vervangen.
De mooiste aankoop die Krien deed, onlangs op de rommelmarkt in Stokbroodkaasenwijnland, waren vier deurkrukken. Vier hele simpele deurkrukken. Voor evenveel euro's volgens mij. De verkopers, een gezinnetje dat net de verbouwing achter de rug had, werd helemaal vrolijk van haar reaktie bij het vinden van de krukken...
De mist hing nog boven de velden en de zon probeerde er doorheen te komen. Uiteindelijk wisten we er bijna 60 kilomters uit te persen. Met een korte koffiestop bij de oom van Buurvrouw Krattenstapelaar, op zijn landgoed aan de andere kant van de grens. "Nu je 't weet te vinden" zei hij, "kom ie de volgende keer maar gewoon weer koffiedrinken. Ik ben d'r bijna altijd wel".
En verder fietsten we. Langs een van oom's projecten, statiegeld op het bauernland. Lege bierflessen, tijdens de oogst op de trekker gedronken, worden door oom Pé verameld en neergezet voor zijn Oosterbuurse buurman. Statiegeld.
En ja, het was een heerlijke tocht. Eentje waarvan je hoopt dat er nog vele van zullen volgen.
(wil je ook meefietsen? kom dan naar de klupavond of sta zaterdagmorgen rond negen/tien klaar. met fiets en kloffie.)
Binnenkort de laatste grote verbouwing in huis. Na 7 jaar wonen met net zoveel verbouwingen komt het einde in zicht. Eindelijk... Nu gaat die hele lelijke schoorsteen eraf en krijgen we een nieuw plafond in de kamer. Persoonlijk verheug ik me op de nieuwe inrichting daarna. Dan is de meeste zooi tenminste achter de rug. En staat die hele fijne lekkere stoel misschien wel naast een nieuwe bank.
Maar mocht je over een week of anderhalf de wolken stof naar buiten zien komen, dan weet je nu waarom...
Ik had 'm zo mooi gepoetst dat ik 'm niet binnen kon laten staan. Zeker niet met dit prachtige weer. Dus heb ik de outfit maar aangetrokken, de helm opgezet en ben ik er maar op gesprongen. Op mijn goeie oude trouwe reesfietsje. Reserve binnenbandje gekocht en met de kop in de wind. En waaien deed het. Buitenaf en net over de grens, stevige tegenwind. Trappen dus, stampen. In NetoverdegrensStadt even een korte stop gemaakt. Kwam erachter dat ik nog niet echt heel veel gegeten had, dus snel even een broodje bij de S(elbst)B(edienung)-Backer en weer door. Het land van de meanderende Dinkul. Prachtig. Heerlijk. Verfrissend. Nog een keer!
Er was even wat overleg voor nodig, maar uiteindelijk is in alle wijsheid besloten om de wekelijkse woensdag-kluphuisavond voor één keertje te verplaatsen naar de donderdag. Oorzaak zijn 22 mannetjes die rond een uur of acht met z'n allen over een grasveld gaan rennen. Achter een bal aan. Internationaal ook nog. Kans op bezoekers aan de kluphuisavond eigenlijk nihil. Daarom, vanaf een uur of half negen bent u welkom in het gezellige kluphuis van Fietsklup d'Oale Fietse...
Hij haalt me zachtjes in, de grote grijze auto. Als hij bijna voorbij is slaat hij plots af. Naar rechts, precies daar waar ik fiets. Mijn ijzeren ros raakt zijn auto en met moeite kan ik voorkomen dat ik onderuit ga op het natte wegdek. Dan rijdt de auto door, de parkeerplaats op. Woest zet ik de achtervolging in. Een paar meter verder haal ik 'm in. Ik beuk een paar keer goed op de auto. Dan gaat het portier open en vanachter het stuur komt een stortvloed van woorden op me af. "Ik ben hier vreemd, ik weet de weg niet" distileer ik. "Maakt geen ene donder uit" bijt ik de man toe. "Dat geeft u nog niet het recht om onschuldige fietsers omver te rijden, als u de verkeers-situatie niet kent dient u des te beter uit te kijken voor andere verkeersdeelnemers". Dan haal ik adem en ga verder; "en het geeft u al helemaal niet het recht om na een aanrijding door te rijden zonder u te bekommeren om eventuele slachtoffers". Als ik die woorden uitspreek bedenk ik me dat ik iets te vaak bij verkeerszaken in de rechtbank zit. Dus, voordat ik tegen de automobilist begin over artikel 5 of 6 van de wegenverkeerswet, besluit ik om door te fietsen. Ik laat de man achter. Als ik wegfiets hoor ik nog steeds een stroom van woorden uit de auto komen. Dan pas merk ik dat mijn knieën trillen.
Het moet een raar gezicht zijn geweest voor de boer in Nabuurland. Als de hagel-regen-en-onweersbui ophoudt schieten er opeens twee wielrenners uit zijn garage tevoorschijn. Met rooie klupshirts en oude fietsjes. En weg zijn ze.
Een gemankeerde fietsklup ging gisteren op pad, zonder voorzitter, die was wijselijk gaan beunen. De eerste na-seizoensrit op de zaterdag. Op de tien uur vertrektijd was het bewolkt. Weersvoorspeller buurman Krattenstapelaar zag het niet zitten. Het ging regenen, maar in de middag zou het mooi worden. Aldus afgesproken, we wachten. Dan gaat de zon schijnen. Anderhalf uur later schijnt ie nog steeds. Het is heerlijk.
Telefonisch overleg volgt en even later zitten we in het zadel. Er is veel wind, maar het is heerlijk om na een week bankliggen buiten te zijn. In de verte trekt de bewolking op. Als we de grens over zijn, vast onderdeel van klupfietstochten, begint het te regenen. Regenjasjes aan en door. Als het erger wordt zoeken we een boom. Eventjes. Want net als we daar onder staan zien we de eerste flits en klinkt de eerste klap. Onweer. Niet echt handig om dan onder een boom te staan. "Het veiligste wat je dan kan doen is plat in het veld gaan liggen" aldus buurman K. "maar hebben we daar zin in?". En we zitten alweer op de fiets. Wegwezen hier.
Zo komt het dat even later twee klupfietsers in een Nabuurse garage staan te schuilen. Met bakken en emmers komt het naar beneden. Regen en grote hagelkeien. Zo komt het ook dat we even later, het is inmiddels al aardig droog, onze eerste meters over het ijs fietsen. Aan de andere kant van de grens was nog net iets meer gevallen, de weg was nog wit van het ijs.
In het kluphuis komen we met een goed glas "oktoberfest"bier bij van alle hachelijke avonturen. Dan gaat plots de deur open... Wat een welkom! (zie filmpje)
