zondags toeren

Ik moest echt haasten. Vond ie, Buurman Krattenstapelaar. Ik verkeerde in de overtuiging dat we samen een stukje gingen fietsen. Maar om half negen (huh, is het al zomertijd?) belde hij en zei dat er nog iemand meeging. Is goed dacht ik nog.
Totdat we ergens vlak buiten de stad een paadje opreden en ik zag waar we uitkwamen. Bij de zondagse onderwijsbondfietsklup. En zo reed ik een stijf kwartiertje later met een flinke gang met een peleton recht tegen de wind in. Want dat was makkelijk voor de terugweg. Aan het einde van de tocht was ik echt drijfnat van het zweet. Gelukkig smaakte de koele blonde frisse goed. Moe maar voldaan ging ik uiteindelijk naar huis. Met een uitnodiging voor de jaarlijkse snerttocht op zak.