sloopmoe

De laatste steen was er eigenlijk een te veel. Dat wist ik ook wel, maar ik wist tegelijkertijd dat als ik zou stoppen ik niet meer verder zou gaan. Dus zat met de laatste klap mijn vinger tussen twee stenen. Gelukkig was ook het eten klaar. Een geluk bij een ongeluk.
Maar ik had bijna twee kuub aan puin met emmertjes in een container gedonderd. Ik denk twee kuub, want hoeveel het is weet ik niet. Veel, dat weet ik wel. Maar de schoorsteen is van het dak, ligt in brokken in de container en morgen verdwijnt de onderste helft.
Dankzij twee mannetjes. Die zijn de hele dag met mokers en elektrisch gereedschap in de weer geweest om het kreng een kopje kleiner te maken. Kunnen ze goed. Punt. Kunnen ze heel goed. Kijken er naar en doen dan. Gewoon. Tijd voor koffie of een boterham is er amper. De tijd dringt. Alsof er nog steeds een voorman van beneden de steiger staat te gillen dat "het af moet". Ik drink net de eerste slok koffie als ik boven mijn hoofd alweer de moker hoor slaan. Daar kan ik toch niet tegenop.
Ben dus blij met het heerlijke warme bad dat ik net heb kunnen nemen. Toen ik erin stapte dacht ik nog even aan de bijna vier maanden die het kostte om onze badkamer van de kale grond af op te bouwen, maar na een halve minuut dacht ik helemaal niets meer. Ik voelde alleen warmte. En het badschuim dat mijn neus prikkelde.
En het filmpje? Geen puf. Morgen ofzo.