In de laatste week van de schoolvakantie heb ik het gevoel dat ik zelf al in de schoolbank zit. Mijn eigen schuld. Kon de verleiding om zelf een aantal van die oude wandkaarten in de Provinciehoofdstadse kringloopwinkel te kopen niet weerstaan. Dus liep ik vanmiddag met een pak opgerolde schoolkaarten door de stad.
Bij de rechtbank mochten ze niet mee naar binnen. Niet uit angst dat ik plots kennis en wetenschap zou verspreiden, maar omdat ik nou eenmaal niet met stukken hout naar binnen mag. Een geldige reden, al zeg ik het zelf. Want soms kost het best even moeite om een bepaalde verdachte niet met iets te lijf te gaan.
Niet dat ik zo geweldadig ben, maar als een oud vrouwtje, wiens bankrekening volledig is leeggetrokken door tuig van de richel, in onbedaarlijk huilen uitbarst omdat ze een van haar haar belaagsters herkent, tsja, dat doet wel wat met je. Dus dan is het maar goed dat het leerzame slagmateriaal beneden bij de beveiliging staat. Toch?
