Volgens mij ben ik mooi op tijd om gratis mee te mogen. Lijkt me niet verkeerd!
UPDATE
Beste Harm,
Bedankt voor je reactie! Je mag mee naar La Vuelta. Als je je adres+woonplaats doorgeeft, onder vermelding van je volledige naam, sturen wij je het startbewijs toe!
Op de site is het gedeelte met de rouwarrangementen tijdelijk niet bereikbaar. En dat terwijl ze toch bijna een grote bestelling te verwerken hadden gehad. Tenslotte probeerde de chauffeur van deze vrachtwagen mij zojuist te pletter te rijden terwijl ik toch echt voorrang had. Hij zag me wel, maar vertrok geen spier, gaf gas en reed gewoon door. Stond nog net op tijd stil. Daarom komt deze bestuurder in aanmerking voor de de HuftervandedagPrijs!!! Van harte kl***zak!
Hij kijkt op van zijn krantje, advocaat Kippenkontje. De behandeling van zijn zaak gaat niet door, het is niet gelukt de verdachte op de hoogte te brengen van de zitting. Zonder verdachte geen zitting, dus Kippenkontje kan weer naar huis. "Vier uur treinen" moppert hij. Ik wil weten wat de uitkomst is van de bijzondere fotoconfrontatie, waarbij het slachtoffer twaalf foto's van mannen met helmen te zien kreeg. "Niets, mevrouw heeft niets herkend". Het gezicht van Kippenkontje klaart op al hij hoort dat de rechtbank maar liefst twee uur had uitgetrokken voor de behandeling die nu niet doorgaat. "Twee uur, dat maakt vier uur, twee uur treinen", nee, hij gaat niet op tijd komen voor een zaak elders in het land. Da's vervelend, want nu moet de rechtbank die cliënt wel vrij later wegens de overschrijding van de termijn. Mooi "dank u voor deze informatie", tutoyeren is niet im Frage bij deze gentleman. Dan komt de trein die precies op tijd vertrekt.
Het is de plek waar we afspreken met de Kacootjes, het Mardasson Memorial in Bastenaken. Een eerbetoon aan de 76890 gevallen Amerikaanse soldaten in de Slag om de Ardennen in 1944. Een ernorm stervormig bouwwerk met vijf punten waarvan de basis werd gelegd een jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog. Bijzonder, bouwen aan een gedenkteken terwijl de hele stad in puin ligt. Bovenop het bouwwerk heb je een prachtig uitzicht over de omgeving van Bastenaken. Naast het enorme gedekteken is het Historisch Centrum Bastenaken. Voor de geïnteresseerde een prachtig museum vol orginele attributen uit de slag. Ik zie er voor het eerst een orginele K-ration, veel over dit wonder gelezen, maar nog nooit aanschouwd. Helaas is het verboden om foto's binnen te maken, niet dat ik me er veel van aan trek, maar het is net te druk om uitgebreid te gaan staan fotograferen.
Voor de liefhebbers een ooggetuigenverslag in twee delen van de verschrikkelijke winter van 1944, let wel, het duurt 2 uur. Deel 1Deel 2
Alweer en paar dagen geleden, maar Omavandeoverkant maakte deze foto vanaf de ziekenhuiskamer waar Opavandeoverkant al een hele tijd ligt. Een prachtige foto van dezelfde regenboog die ook in onze straat te zien was. Minder prachtig is dat Opavandeoverkant nog steeds niet echt vooruit lijkt te gaan, operatie na operatie, maar de pijn is nog niet weg. Laten we hopen dat deze kleurenboog een flinke portie herstel mee heeft genomen. Want ondertussen missen we Opavandeoverkant wel heel erg in de straat.
Als mijn lief zou weten waar deze Zamboni staat, zou ze in staat zijn om in te breken en 'm te stelen. Een Zamboni staat al jaren hoog bovenaan haar verlanglijstje. Terwijl ze toch zo dol op de zomer is.
Plots duikt het op in het veld, een seinhuis. De auto gaat direct aan de kant en we gaan op verkenning. Het seinhuis is nog helemaal ingericht, maar helaas zit er een groot nieuw hangslot op de toegangsdeur. Er is weinig te zien verder, een enkel stukje vergeten spoor van nog geen twintig meter en en dito achtergelaten wissel. Verderop bespeuren we een station met een tweetal goederenwagons ernaast. Onze nieuwsgierigheid is gewekt en we gaan opnieuw op verkenning. Op dat moment weten we niet dat we op het spoor van de voormalige Vennbahn zijn. Een spoorlijn die de industriële centra van Aachen met Luxembourg verbond maar in de Eerste Wereldoorlog een belangrijke rol voor de Oosterburen vervulde. Na de oorlog werd de lijn met alles erop en eraan aan de Zuiderburen gegeven, waardoor nog steeds een deel van het land Oosterbuurs praat. Een oorlog later was de Vennbahn een van de doelen van het Ardennenoffensief en werd er al zoveel opgeblazen en vernield dat belangrijke baanvakken nooit meer opereerden. Ondertussen is het spoor bijna overal opgebroken, de museumlijn is opgeheven, het station van Sourbroth wordt opgeknapt voor bewoning en er schijnt nog een deel per railbike te fietsen zijn, maar tijdens onze speurtocht vinden we weinig tekenen van activiteit. En zo blijkt, op een gewone kriskras rondreis in Zuiderburen is steeds weer wat te beleven. Het land is vol oorlogsgeschiedenis en verlaten, vervallen industrie en spoor. Een land voor de moderne ontdekkingreiziger. ga ook eens kijken, het is de moeite waard!
Het stond op het verlanglijstje van de Kaco's, maar zelf was ik er, na het lezen van Arm Wallonië , ook bijzonder nieuwsgierig naar. Louvain la Neuve, oftewel Nieuw Leuven. Voorbeeld van de taalstrijdgekte bij onze Zuiderburen. Eind jaren 60 is die strijd op een hoogtepunt met als gevolg een splitsing van de universiteit. De ene kant van de taalgrens behield de universiteit in de oude stad Leuven, een gezellige stad met mooie pleinen en dito kroegjes. Aan de andere kant van de taalgrens, 30 kilometer verder, werd in pure seventiesstijl een nieuwe stad opgetrokken. Men begon met het bouwen van een enorme parkeergarage waar de stad opgebouwd werd, de stad is autovrij en alle wegen richting het centrum leiden naar een slagboom. En is het nu mooi geworden? Het autovrij bevalt me wel, overal is de compacte stad goed bereikbaar. Het station is nooit meer dan 10 minuten lopen ver. De stad is niet mooi, verre van mooi. Lelijke, donkere flatgebouwen en studentenwoningen staan dicht op elkaar, het plein van het centrum ziet er niet uit, een poging om een Textielstadaanzeestrand na te apen levert weinig sfeerverhoging op. Het is, zelfs als de zon schijnt, een trieste bedoening en een goed voorbeeld hoe het niet moet. Interessant is het wel, mocht je ooit in de buurt zijn, neem even een kijkje. Want ook al is er geen sfeer, elke kroeg schenkt wel 50 soorten lekker bier en dat missen we in ons landje nou weer.
"Doe maar een reuzenportie" zeg ik. Kan niet bevroeden dat ik even later een gezinsportie pasta op tafel heb staan. Ik sla me er manmoedig doorheen en krijg bijna alles op...
Langs de Autobahn stoppen we voor een warme hap. De oosterburen weten van wanten en ik krijg een Currywurst van zeker 35 cm lang op bord. Het bord gaat helemaal leeg.
Een vakantie mms van Buurman Krattenstapelaar. Een dag later een sms. "Harm Job, mijn fiets is gestolen op de camping. Hoe? Geen idee, er lag geen briefje bij. Gr. de hardloper" De Krattenstapelaar heeft zo te horen een mooie vakantie.
Een souvenir van een weekend vol fietsplezier. Voor de goede verstaander, wat is het geboortejaar van de man die afgelopen zaterdag drie keer de Muur beklom? Win een rondje fietsen!
Ter voorbereiding van de Muur fiets ik zaterdagochtend vroeg een mooi stuk door een prachtig deel van de Ardennen. Het is heerlijk, het landschap ontwaakt voorzichtig, de weilanden dampen uit van de regen en af en toe spettert het ook nog een beetje. De klim terug naar de gîte is net zo zwaar als het beroemde bos van de Ventoux. Hier wil ik wel vaker fietsen!
Een beklimming is de angst op de fiets te lijf gaan. Le Mur de Huy boezemt angst en ontzag in. Zaterdag is er te voet een verkenning waarbij de schrik direct in de benen slaat. Al op de eerste meters protesteren de kuitspieren, hier zijn wij, inwoners van la Pays plat, niet voor gemaakt. Verderop wordt het alsmaar erger. In luttele meters klimt het plaveisel een lichaamslengte en de kuitspieren weten het, dit gaat morgen pijn doen! De nacht voor de klim is een rustige. De op een terras langs de Meuse genuttigde reuzenportie spaghetti maakt slaperig. Wilde dromen blijven achterwege en een warm zonnetje doet pas tegen negenen ontwaken. Een warme douche, stevig ontbijt en daarna gaan we op pad, de Red Bull met zijn groengele berijder. Ondanks alle voorbereiding verdwaalt het trouwe ros op de kasseitjes in het centrum totdat in de verte het uithangbord van café Au Pied du Mur opduikt. Een verlopen kroeg waar buurtbewoners lege flessen bier komen ruilen voor volle, maar waar gisteren de koffie goed smaakte. Een ruk aan het stuur en rechts de eerste letters "Huy" op het wegdek voorbij. Een felgeel figuur doemt op. Het is mijn lief, zij gaat de uitdaging al rennende aan. Een korte stop om met een paar slokken wielerdrank op sterkte te komen en dan begint de ascension van le Chemin des Chapelles. Verrassend, de eerste meters vallen mee, bij de eerste kapel schakelen we soepel een tandje lichter, het eerste zware stuk nadert. Op de hoek staat een prachtig huis te koop en in gedachten zie ik de rode stier al in de berging staan. Dan botst de weg tegen le Chalet aan en we zijn weer bij de les. Rechts kasseitjes, links een bocht naar een van de steilste stukken. We dansen van links naar rechts en het stuur stijgert kort als groet aan het beroemde witte kapelletje. Na de volgende bocht is er een stuk vals plat van zeker twee meter om bij te komen. Een blik omhoog maakt het duidelijk, het einde is nog niet in zicht, kaarsrecht omhoog gaat het hier. De ademhaling versnelt en de ketting kraakt, met het versnellingsapparaat in de lichtste stand is er geen sprake meer van verder terug schakelen. Plots draait het oranje stuur links de laatste bocht in. Een boosaardig stuk asfalt, op weg naar de laatste kruisgang. De kont gaat los van het zadel en de benen stoempen de pedalen het wegdek in. Bovenaan is de verlossing. Een korte triomfronde over de parkeerplaats van de kerk, waar gelovigen net de dienst verlaten, levert een welgemeende vinger tegen het voorhoofd op van een kerkbezoeker. De man schiet plots met zijn zwarte voiture van een parkeerplaats, te laat om de wielerschoenen los te klikken. We missen hem op een haartje terwijl de bestuurder laat zien wat hij zojuist aan vergevingsgezindheid heeft opgestoken. Terug aan de finish waar Merckx in het geboortejaar van de fietser voor het eerst de van de Flèche Wallonie wint. Hij zal drie keer als eerste boven komen en het besluit valt tijdens de afdaling, ook deze fietser zal drie keer winnend boven komen. Voordat het zo ver is, duikt mijn hardloopster in de laatste bocht op. Vol trots wacht ik haar op en samen drinken we een welverdiende koffie. Dan duiken we via een omweg naar beneden en beklimmen de Muur nog twee keer. In het voetspoor van Coppi, Kubler, Impanis, Zoetemelk, Fignon en dopingbetrapte Di Luca gaat het deze keren veel eenvoudiger dan de eerste. Later zullen we dromen van tientallen beklimmingen die uitmonden in recordtijden, maar eerst is er een mooie Ciney Brune in het rokerige lokaal van au Pied du Mur en een warme auto als rustplek voor de rode stier.
(Enne, de datum in de video moet natuurlijk 26 juli zijn, dat krijg je als je drie keer omhoog fietst...)
Zo, de fiets heeft een flinke poetsbeurt gehad. Een hoognodige, mijn mooie zwarte Red Bull was grijsbruin van de viezigheid, het oranje stuurlint grauw van het zweet. Even een half uurtje zweten aan de fiets in plaats van op de fiets. Het zweten komt binnenkort wel als ik de 25% van Hoei ga doen. Net als de pijn.
Mijn schone fiets valt ondertussen bij BikePure in goede aarde, mijn naam staat één reactie onder een bericht aan Lance...
Inmiddels is het strand van Textielstad open. Al dagenlang houden we de ontwikkelingen in de gaten, maar vanavond kwamen er praatbobo's op een podium. Krien wilde voor de website een paar plaatjes, dus ben ik voor mijn fietstocht even aangegaan. Ik had het al snel gezien, een handjevol liefhebbers, wat palmbomen met vaag volk, halfvolle glazen en naderend onweer volgens de radar. Snel weer op pad dus, op fietse! We gaan later wel een glaasje drinken...
Aan de overkant stopt een witte auto. Er stapt een vaag tiep uit, die de straat oversteekt en ons pad oploopt. Oli4kat komt in blinde paniek over de schutting heen vliegen. Ik zie de man wat heen en weer lopen en ik pak de telefoon. Wat is hier aan de hand? Dan gaat de bel. De man staat voor de deur. Hij zegt "ik zag hier net een zwarte kat lopen en die zie ik hier al vaker lopen, ik ben er al twee maanden eentje kwijt en deze lijkt er wel heel erg veel op". Ik verzeker de man dat dit Oli4kat is. "Weet je dat wel zeker" vraagt de man argwanend. Ik antwoord de man dat ik er bijzonder zeker van ben dat Oli4Kat hier al sinds jongs af aan hoort. De man lijkt mij niet helemaal te geloven maar gaat wel weg. De komende tijd onze zwarte straatheld maar eens goed in de gaten houden. Mocht je bovenstaande auto zien stoppen in onze straat en een man met een gouden oorbelletje en een ietwat verlopen hoofd een zwarte kat zien meenemen, call me!
Journalist ben je 24 uur per dag, 7 dagen in de week. Ook als je op een vrije dag even de stad in gaat. De blik staat dus altijd op scherp, de oren altijd gespitst. Zo zien we afgelopen vrijdag dat het hufterhuis leeg staat. Onderzoek is vereist en Krien gaat op pad terwijl ik de beeldregistratie regel. Vandaag lukt het om de woningbouw te pakken te krijgen en wordt het vermoeden bevestigd. Mooi als een vermoeden uitkomt. Morgen staat het in de krant, weet je ook weer waar dat vandaan komt. Nu afwachten wat er met de asobak aan de hand is. Wie weet lees je het het binnenkort hier wel. De asobak staat niet meer op zijn laatste locatie, ik roep iedereen op om het te melden wanneer het krot wordt gezien. Burgerparticiperen dus! En het kenteken? 91-JF-BH!
Jaar in, jaar uit winnen ze het Groot Dictee Onzer Taal. Onze Zuiderburen. Nu trekken ze er massaal op uit om ons dat ook nog eens flink onder de neus te wrijven. Bovenstaande Zuiderbuur is de zesenzestigste die dat doet. Zal wel speciaal op pad zijn gestuurd voor de inwoners van Textielstad. Binnenkort is het gelukkig afgelopen met deze vorm van ongein. De traditionele kleur verdwijnt en de kentekens gaan beginnen met een cijfercombinatie.
Na de finish van de eerste alpenetappe in de tour spring ik op de fiets. De buienradar verzekert zeker twee droge uren, we gaan dus lekker trappen in de wind.
Een groepje jongens staat te delibereren. In hun handen een PDMwielershirt. Ze hebben duidelijk geen idee wat ze vast hebben. "Het is er vast één uit de jaren 80, wel grappig" zeggen ze. Ik sta er naast en hoop maar één ding. Dat ze 'm terughangen, ik sta klaar om het direct uit het rek te grijpen voordat ze zich bedenken. Helaas, ze kopen het. Ik kan me de haren wel uit de kop trekken dat ik niet vijf minuten eerder het supergrappige winkeltje met oude sportkleding tegenover het ziekenhuis ben binnengelopen. Mijn IJsboerke shirt komt er vandaan en afgelopen week spotte ik het roze T-mobilepetje. Het petje hangt intussen in het Kluphuis, een mooie aanwinst in de collectie opgeheven wielerploegen. Een PDMshirt komt er vast nog wel. En mocht een lezer van dit blog een mooi shirt tegenkomen, laat het me weten!
Mr. T-Rex zit in de wereld van het digitale archiving en storage, maar is niet te beroerd om mij te helpen met het analoge proces. Ik klim dus over de schutting en samen verwerken we een flinke overbodige rechtbankstukken in het vuurbestendige archief. Mooi biertje erbij en genieten maar.
De leegte slaat echt toe. De stad is uitgestorven, de straten zijn leeg, zelfs het hufterhuis staat leeg! Voor duizenden euro's opgeknapt, op kosten van de gemeenschap, nu weer leeg. De bewoners namen twee jaar geleden het heft in eigen handen en lieten de gevel van de sloopwoning opnieuw voegen, nieuwe kozijnen plaatsen en een nieuw plafond aanbrengen. De rekening stuurden ze naar de woningbouw, die uiteindelijk een deel betaalde. De rest, ach, het Leger des Heils kreeg zielige hufterhuisbewoners aan het loket en betaalde barmhartig iets van 4000 euro (*) uit. Nu staat het leeg, de politie heeft laatst een grote inval gedaan. Ik heb wel wat vermoedens, maar die hou ik nog even voor me.
(*) opgevangen tijdens een nog lopende grote rechtszaak, waar de veroordeelde oplichters van het gehandicapten voetbalteam uit Textielstad slechts een bijrol in speelden.
Een warme zomeravond in de tuin. Een grappig gezelschap aan de tafel. Buuv, voormalig buurvrouw uit de Torenstadse Beethoven! en Ne-Krien en Djenap, huidige buren in de Pieperdepiepstraat. Grappige combinatie omdat we eerst allemaal vrienden waren voordat we buren werden, omgekeerde wereld. Waar Buuv pakweg 23 jaar geleden plots vandaan kwam weten we beiden niet meer. Ze was er opeens, had binnen no time een sleutel van mijn huis en even later betrok ze een verdieping hoger een flatje. Ne-Krien zat ooit eens bij mijn broertje en mij op het terras en ging drie dagen later mee op fietsvakantie in Stokbroodkaasenwijnland. Jaren later worden we buren als ze ons tipt over een mooi huisje in de Pieperdepiepstraat. Gezellig, zeker als Djenap met de thuistap onder de arm de tuin binnen komt lopen.
Vandaag neem ik twee keer een lift op de fiets. In het buitengebied sluit ik aan achter een brommer die rond de 40 gaat. In de slipstream hang ik er kilometers lachend achter. Helaas vinden de twee op de brommer het minder leuk en ze stoppen. Dan begint er een nieuw spel, ik moet ze voorblijven. Het is andere koek, maar wel leuk.
Tot slot neem ik een echte lift met de fiets als ik bij Ag-Nes wat computerproblemen ga verhelpen. Ze ontvangt me hartelijk en heeft direct een koel sportdrankje klaarstaan. Een uurtje later is alles verholpen en draait de oude XP bak weer als vanouds.
Een avondje met de Kaco's gaat per definitie te snel voorbij. Er zijn altijd kadootjes uit te wisselen, er is altijd iets te vieren en het verveelt geen moment.
Uit in Textielstad dus. Eerst eten. Bij Humpreys. Het valt een beetje tegen dat het dakterras niet open is, das toch een erg gezellige plek. Op de Noorderhagen op straat zitten, het gezelschap is goed, dan merk je er niet veel van. De bediening is ronduit slecht, het eten goed en het was de laatste keer dat we er eten. Ook al omdat ik me afvraag of het stiekem een ballentent is. Ik bespeur Endstraklonen op scootertjes, hmm.
Na het eten gaan we richting strand. Co doet onderweg een onderzoekje. Niet naar de Roman Census Census, maar naar het afvalbakkenbeleid. Universitair docent en Coenlaude afgestudeerd historicus, Co werkt naast zijn liefde voor de geschiedenis in de wereld van de afvalplanning.
Het strand ligt er nog onaf en verlaten bij, maar de intentie is duidelijk.
In MACBerlijn nemen we een laatste glas. Barman, studievriend en oud-huisgenoot Jerry Wally onthult dat hij sinds kort mede-eigenaar van de tent is. Super! Om het te vieren zingen we een smartlap, luisteren we naar een andere smartlap en hebben een gezellige tijd. Het is duidelijk, we komen hier te weinig.
Kaco uit Koekstad heeft het goed gezien. Nog anderhalve week en dan wordt het afkicken. Wat, is Harm Job aan de drank, drugs of de gok? Nee, het is de Tour. Ik moet dag in, dag uit kijken. Of het nu gaat om een wandeletappe of een spannende bergrit, de TV moet aan, al is het maar op de achtergrond. Kaco heeft dat goed gezien en kwam gisteren met het ultieme luisterboek voor de Tourjunk, Radio de Muur. Bedankt! Vier cd's vol wielerverhalen en fragmenten uit spannende tijden. Met één ceedee per dag kan ik het na de eindspurt op de Avenue des Champs-Élysées nog een tijdje uitzingen. Ik heb daarnaast nog een prachtig boek met een deeveedeetje vol oude tourbeelden uit Stokbroodkaasenwijnland liggen dus ik denk dat ik eind augustus afgekickt ben. Alhoewel, er is natuurlijk altijd nog YouTube...
Achttien augustus 2006, politierechter Ikkieshetruimesop doet een opmerkelijke vrijspraak, die zelfs het landelijke nieuws haalt. Geen veroordeling voor de opgestoken middelvinger tegen een politieman. De uitspraak gaat lijnrecht tegen zero-tolerance beleid van het Openbaar Ministerie in. "Uw heeft zich onbehoorlijk en schandalig gedragen, maar dit is geen belediging. Om tot een bewezen belediging te komen moet de beledigde zich tot in het diepste van zijn ziel gegriefd voelen en daar is hier geen sprake van".
Ik ben benieuwd of de asobak hier nog staat. De eigenaar heeft inmiddels opnieuw een boodschap gekregen om zijn asobak weg te halen.
Samen met Jeroen H. daag ik de bezoekers van dit blog uit om de volgende locatie van de asobak te vinden. Stuur je foto en locatie door naar het mailadres onderaan de pagina. Win een mooi zomers asopakket!
Langs de Autobahn stoppen we voor een warme hap. De oosterburen weten van wanten en ik krijg een Currywurst van zeker 35 cm lang op bord. Het bord gaat helemaal leeg.
Aan de overkant stopt een witte auto. Er stapt een vaag tiep uit, die de straat oversteekt en ons pad oploopt. Oli4kat komt in blinde paniek over de schutting heen vliegen. Ik zie de man wat heen en weer lopen en ik pak de telefoon. Wat is hier aan de hand?
Een warme zomeravond in de tuin. Een grappig gezelschap aan de tafel. Buuv, voormalig buurvrouw uit de Torenstadse Beethoven! en Ne-Krien en Djenap, huidige buren in de Pieperdepiepstraat. Grappige combinatie omdat we eerst allemaal vrienden waren voordat we buren werden, omgekeerde wereld.
Uit in Textielstad dus. Eerst eten. Bij Humpreys. Het valt een beetje tegen dat het dakterras niet open is, das toch een erg gezellige plek. Op de Noorderhagen op straat zitten, het gezelschap is goed, dan merk je er niet veel van. De bediening is ronduit slecht, het eten goed en het was de laatste keer dat we er eten. Ook al omdat ik me afvraag of het stiekem een ballentent is. Ik bespeur Endstraklonen op scootertjes, hmm.
Ik ben benieuwd of de asobak hier nog staat. De eigenaar heeft inmiddels opnieuw een boodschap gekregen om zijn asobak weg te halen.
Samen met Jeroen H. daag ik de bezoekers van dit blog uit om de volgende locatie van de asobak te vinden. Stuur je foto en locatie door naar het mailadres onderaan de pagina.
