pssssssssssssst

Maar wat staat hier nou?

Vennbahn

Plots duikt het op in het veld, een seinhuis. De auto gaat direct aan de kant en we gaan op verkenning. Het seinhuis is nog helemaal ingericht, maar helaas zit er een groot nieuw hangslot op de toegangsdeur. Er is weinig te zien verder, een enkel stukje vergeten spoor van nog geen twintig meter en en dito achtergelaten wissel.
Verderop bespeuren we een station met een tweetal goederenwagons ernaast. Onze nieuwsgierigheid is gewekt en we gaan opnieuw op verkenning. Op dat moment weten we niet dat we op het spoor van de voormalige Vennbahn zijn. Een spoorlijn die de industriële centra van Aachen met Luxembourg verbond maar in de Eerste Wereldoorlog een belangrijke rol voor de Oosterburen vervulde. Na de oorlog werd de lijn met alles erop en eraan aan de Zuiderburen gegeven, waardoor nog steeds een deel van het land Oosterbuurs praat.
Een oorlog later was de Vennbahn een van de doelen van het Ardennenoffensief en werd er al zoveel opgeblazen en vernield dat belangrijke baanvakken nooit meer opereerden. Ondertussen is het spoor bijna overal opgebroken, de museumlijn is opgeheven, het station van Sourbroth wordt opgeknapt voor bewoning en er schijnt nog een deel per railbike te fietsen zijn, maar tijdens onze speurtocht vinden we weinig tekenen van activiteit.
En zo blijkt, op een gewone kriskras rondreis in Zuiderburen is steeds weer wat te beleven. Het land is vol oorlogsgeschiedenis en verlaten, vervallen industrie en spoor. Een land voor de moderne ontdekkingreiziger. ga ook eens kijken, het is de moeite waard!

Bekijk de Vennbahn op Google Earth

bomen dicht

Zojuist gebeurde het in de Tour ook weer, Tête de la Cours staat voor een gesloten spoorwegovergang. Vroeger werd er druk overheen geklommen, maar tegenwoordig staat dat gelijk aan uitsluiting. Ik blijf dan ook netjes wachten tot de trein voorbij is en geniet van het moment.

drietje

Een nieuw gezicht in het regionale landschap, de Sprinter. Een "nieuwe" stoptrein voor het heen en weer verkeer naar Koekstad en iets verder. Echt nieuw is het spul niet. De eerste werd in 1975 afgeleverd en de huidige "nieuwe" rijden sinds mijn derde klas Havo in 1983.
Als voormalig treinengek kan ik me nog herinneren de opwinding in treinland bij het verschijnen van dit "drietje", indertijd nog onvolledig bekend en verwarring zaaiend als "een serie 2100" (werd 2800). Ik ben er eens speciaal voor naar Regeringsstad gereisd om een "drietje" in het echt te aanschouwen.

Enige opwinding maakte zich dan ook van mij meester bij het zien van deze stellen in ons mooie landschap. Maar één ding klopt wel, dat wat hip is in het Westen komt pas erg laat naar het Oosten. Binnenkort maar eens met het ding naar het werk. Een extra 20 minuten reistijd heb ik er wel voor over.

vroeguh

Twintig jaar geleden forensde ik ook al met deze trein, bedenk ik me als ik in Beschuitstad instap. Toen op weg van Torenstad naar het werk in Tabakdorp, dag in, dag uit naar het negen tot vijf baantje bij het Arbeidsbureau.
Twintig jaar, een hele tijd. In Tabakdorp is de sigarettenfabriek gesloten en de kunstcollectie verkocht. Het Arbeidsbureau bestaat ook niet meer en ik woon al bijna twintig jaar niet meer in Torenstad.
Alleen de 444 draait nog zijn rondjes.

tsjoeketsjoek

Treintjes. Als kind was ik al wild van deze machines. Op de zolderkamer achter de elektrische trein, maar ook op het perron, rangeerterrein en soms zelfs op de bok van een locomotief, met een pen en een camera in de hand. Ergens halverwege jaren tachtig ben ik gestopt met deze hobby, belangrijkere dingen dienden zich aan.
Toch heeft het me nooit helemaal losgelaten, nog steeds check ik welk treinstelnummer ik bereis, iets nieuws of vreemds op het spoor trekt direct mijn aandacht en van tijd tot tijd schiet ik nog wel eens stiekum een fotootje van een treintje. Co van Kaco heeft een gelijksoortige tik, alleen meer op het van trams.
Toen onze Ka&K onlangs aangaven behoefte te hebben aan een heerlijke verwendag met high tea en sauna, waren Co en ik het al snel eens. Wij gaan ook een verwendag doen. Maar dan eentje met treintjes. Niet heel erg ver, in ons favoriete industriegebied, zou een prachtig museumpje moeten zijn.
Na een prachtige route door het werkelijk wonderschone gebied vinden we het museum. De toegang is met 5,5 euro goed betaalbaar en een blik door het hek doet ons beiden jubelen. Snel naar binnen maar eerst een blik op de klok, bijna vijf uur hebben we nog.
Het museum is gevestigd op een voormalig Bahnbetriebswerk en dat is te zien. Prachtig, overal staan loc's en wagons, in verschillende stadia van verval of opknap. Af en toe klinkt er een omroepbericht dat er "nicht auf die Gleise gelaufen" mag worden, maar niemand trekt zich er iets van aan.
Een bijzonder charmant museum, in tegenstelling tot ons eigen nationale spoorwegmuseum hier geen gelikte en gepoetste treinen, kinderbeleving of speurtochten. Nee, hier is het Walhalla voor de spoorliefhebber. Hier staan de werkpaarden zoals ze echt hebben gereden of nog steeds rijden.
Co en ik vermaken ons dan ook uitstekend. We klauteren en klimmen overal bovenop, achterlangs of onder en bestuderen elke wagon, lok of Schienenbus die we kunnen vinden. Tussendoor drinken we een kopje koffie of Apfelschorle met een spannende automatenkoek, maar al snel is het tijd om te gaan. Het museum gaat dicht. In de winkel, "Wir sind geslossen" maar kijkt u gerust rond, koop ik voor een absoluut prikje een paar boekjes en een mooi Wagon 277 bordje. Dan gaan we verder. Naar de Schwebebahn zal later blijken, zie daarvoor het filmpje hieronder.