Het lijkt net echt...
maandag 30 juni 2008
weekend
Heen en weer vliegen dus. Een heleboel mensen zien en spreken. Huizen bekijken, langs de lijn staan, op de fiets, met barbecue, met van alles dus. Daarom maar een kort fotoverslag.
schuttingtaal
De schutting begint vol te raken. Ideeën en echte schuttingtaal. (klik afbeelding groter)
Mijn ideenaam heb ik er ook maar even tussen gezet. Ik heb zo'n zin om serieus te doen.
onderuit
Een moment van rust. Na een weekend van hot naar her, van ouders naar verjaardag naar barbecue naar housewarming naar eetafspraak en NK Wielrennen. Heerlijk onderuit in de de ligstoel. Lekker pintje erbij, kijken naar de sterren en wolken die voorbijkomen. Heerlijk.
vrijdag 27 juni 2008
bruistablet
Opstand in Textielstad! Jawel, tegen de naam van de nieuwe schouwburg. De gemeente is niet bijster orgineel in haar benaming met als gevolg een opstand van ons bruisende burgerinitiatief. Ze roepen alle Textielstedelingen op om een nieuwe naam voor het gedrocht te verzinnen. "Theater Serieus" klinkt goed. "Ik ga vanavond serieus doen" als aankondiging voor een leuke cabaretvoorstelling, die zie ik wel zitten. Mocht ik straks nog in de buurt van de schutting komen, zal ik het er even opkrabbelen.
dubbel
De vooruitzichten qua weer zijn fantastisch. Tijd dus voor een nieuwe rubriek: buitenbloggen. De komende tijd zal ik proberen te bloggen van plekken waar ik nog nooit eerder blogde. Zie je me dus de komende tijd ergens op een vreemde plek zitten, op een dak, een achtertuin of toilet, met een turende blik, wanhopig zoeken naar het pijltje op een donker scherm of een geschikt draadloos netwerk, wees gerust, ik ben het maar.
donderdag 26 juni 2008
draadloze pot
Met dank aan Mr. T-Rex is ons hele huis nu volledig draadloos online. Na de "nieuwe" is nu ook de "oude XP bak" zonder snoer en hebben we nooit meer ruzie wie er heerlijk in de tuin achter de computer mag zitten. En het opent hele nieuwe perspectieven. Bloggen op de pot bijvoorbeeld, dat had ik nog niet eerder gedaan. Ook niet eerder bij nagedacht om eerlijk te zijn, maar ja, zit twee uur met Mr. T-Rex's enthousiasme achter een draadloos beeldscherm en je komt er vanzelf op. Mooi toch die moderne tijden!
Het is prachtig. De zon schijnt volop en er staat een stevige bries. Fietsklup d'OF is op pad door het gebied waar afgelopen zondag het noodweer toesloeg. Overal liggen bomen om, zijn hele stukken asfalt weg en wordt er nog hard gewerkt om de zooi op te ruimen.
Wij werken ook hard. Met de zomervakantie voor de deur zijn we met z'n vieren op pad. We gaan er stevig tegenaan, de teller geeft uiteindelijk een gemiddelde van 31,3 aan. De spierpijn van de twee tochten afgelopen weekend is verdwenen onder al dat geweld.
Wij werken ook hard. Met de zomervakantie voor de deur zijn we met z'n vieren op pad. We gaan er stevig tegenaan, de teller geeft uiteindelijk een gemiddelde van 31,3 aan. De spierpijn van de twee tochten afgelopen weekend is verdwenen onder al dat geweld.
woensdag 25 juni 2008
bokwagen
In de rij voor de vuilstort zien we hem opeens staan. Onze eerste auto! Tien jaar geleden reden we trots rond in dit rode blik. Totdat hij kuren kreeg. Motorbokken bij het inhalen op de snelweg bijvoorbeeld. De garage kreeg het niet verholpen en na een goed jaar hebben we hem maar weggedaan.
Hij ziet er inmiddels niet meer uit. De rode lak is verschoten van kleur, de stoelbekleding is poveral kaopt, roestplekken overal, een wonder dat hij nog rijdt. En inruilen voor Mannetje, voor geen goud!
Hij ziet er inmiddels niet meer uit. De rode lak is verschoten van kleur, de stoelbekleding is poveral kaopt, roestplekken overal, een wonder dat hij nog rijdt. En inruilen voor Mannetje, voor geen goud!
big chouffe
Meer dan drie hele weken had hij ongeduldig op mijn komst zitten wachten,Buurman Mr. T-Rex. Drie hele weken met een hele volle anderhalfliterfles La Chouffe een fles van zijn favoriete bier onder de kroon+kurk houden, een haast onmogelijke opgave.
Ik kon hem dan ook niet langer laten dorsten naar deze überheerlijke drank en klom gisteravond maar snel over de schutting. Helaas bleek de fles niet erg bestand tegen ons beiden en veel te vroeg was de bodem bereikt. Nou ja, inmiddels was het toch bedtijd en zonder enige moeite klom ik weer over de schutting.
dinsdag 24 juni 2008
mis
Het zag er goed uit vandaag. Voor het eerst in bijna een jaar ging de rechtzaak in Provinciehoofdstad gewoon door en werd er niets aangehouden, verdaagd of nietig verklaard. Ook de heenreis was heerlijk, kopje koffie, boterhammetje en krantje terwijl buiten de zon liet zien wakker te zijn. Prachtig dus.
Op terugweg naar textielstad loop ik even door het stadscentrum van P-stad, koop een kadootje voor Krien (niets anders te vieren dan de zon) en reis lekker naar Koekstad met de trein. Op het station daar ontdek ik de vernieuwde hangstrook voor vermoeide reizigers, complimenten, en hoor via een omroepbericht dat de reis naar Textielstad problematisch gaat worden door een ongeluk in Beschuitstad. Er staan bussen klaar. Nou ja, de zon schijnt, mijn bericht is inmiddels al op radio geweest en Krien ligt thuis heerlijk in de hangmat te genieten van haar avonddienst.
In Beschuitstad blijkt de internationale, waar ik mee reis, door te mogen. Met een paar minuten vertraging weliswaar, maar het mag wel. Geluk dus. Maar nee, want in Industriestad aangekomen, uitgestapt en naar het juiste perron gerent verdwijnt de aansluitende IC langzaam uit het zicht. De opvolger, de stopper uit P-stad, laat vanwege vertraging op zich wachten.
en tot overmaat van ramp, nergens op het hele Industriestadse station zlo'n heerlijke hangstrook te vinden!
Op terugweg naar textielstad loop ik even door het stadscentrum van P-stad, koop een kadootje voor Krien (niets anders te vieren dan de zon) en reis lekker naar Koekstad met de trein. Op het station daar ontdek ik de vernieuwde hangstrook voor vermoeide reizigers, complimenten, en hoor via een omroepbericht dat de reis naar Textielstad problematisch gaat worden door een ongeluk in Beschuitstad. Er staan bussen klaar. Nou ja, de zon schijnt, mijn bericht is inmiddels al op radio geweest en Krien ligt thuis heerlijk in de hangmat te genieten van haar avonddienst.
In Beschuitstad blijkt de internationale, waar ik mee reis, door te mogen. Met een paar minuten vertraging weliswaar, maar het mag wel. Geluk dus. Maar nee, want in Industriestad aangekomen, uitgestapt en naar het juiste perron gerent verdwijnt de aansluitende IC langzaam uit het zicht. De opvolger, de stopper uit P-stad, laat vanwege vertraging op zich wachten.
en tot overmaat van ramp, nergens op het hele Industriestadse station zlo'n heerlijke hangstrook te vinden!
maandag 23 juni 2008
hagel en ijs op een stokje
Het ging heftig tekeer gistermiddag. Ik ben net op tijd thuis van ons zondagse fietshonk drie kilometer verderop. Terwijl in de Pieperdepiepstraat de overkant door een regengordijn onzichtbaar is, kletteren er bij het honk en verderop pingpongbalgrote hagelstenen naar beneden. Gevolg was dat vier opgesloten fietsers geen andere keuze hebben dan zich te laven aan de sportdrank, afgewisseld met telefoontjes naar mij over de nog te verwachten duur, en korte uitstapjes naar het schoolplein voor een foto.
Niet alleen bij het fietshonk was het noodweer. Op de camping van Opa&omavandeoverkan en Buur#15 slaan hagelstenen tentzeilen, afdakjes en motorkappen kapot. Het moet een angstig gebeuren zijn om tijdens een bui als deze in een tent of caravan te zitten.
De schade veroorzaakt enige tijd later wel weer een klein buurtopstootje waarbij de ene na de andere buur een kijkje neemt op straat. Krien en ik laten zelfs het eten voor wat het is. Op straat nemen we de extreme omstandigheden van het weekend door. Het verlies van onze Vaderlandsche Trots en het weer. Ijzige toestanden vragen om een koele oplossing blijkt al snel en vanuit de voordeur van #13 verschijnt een vriezerlade vol heerlijke ijsjes. Even later staat iedereen vol tevredenheid aan een stokje te sabbelen.
foute rol!
Ik dacht dat het volledig tot het verleden zou behoren, de foute rol! Helaas is de boodschap na al die jaren nog steeds niet overal over gekomen. Maar om nou twee keer, in twee verschillende huizen in twee verschillende buurten, zo giga de fout in te gaan, dat stelt mij echt zwaar teleur.
Zeker als op dezelfde dag blijkt dat het er op het werk van de vrouw des huizes niet anders voorhangt. Moet ik alles dan weer opnieuw uitleggen? Nee toch?
zondag 22 juni 2008
oranjesipte
Het had een mooi feest moeten worden. Had. Want ik ben zwaar teleurgesteld over de verloren wedstrijd. Niet dat Harm Job zo'n fanatieke voetbalfanaat is, (zelf) fietsen is spannender, maar het huidige EK had wel degelijk mijn belangstelling. In SK&Wland heb ik enkele zeer spannende wedstrijden gezien, en ook hier ten huize was er een zekere spanning.Maar op de afscheid-rit&sbbq van fietsvriend Ronald, met groot scherm, was het een minder leuk onderdeel van de avond. Ik was zelfs zo stil dat het buurman Krattenstapelaar, die nog steeds de overtuiging aanhangt dat ik ADHD heb, opviel. "Harm Job vindt een spelletje mooi, het wordt nog een echte sportliefhebber" aldus de eveneens aangeslagen krullebol.
En daar zat ik dus met mijn versierde petje....
vrijdag 20 juni 2008
logeervis
S-anne heeft een paar vakantiedagen in te halen en is logeren in Textielstad. Het moment om nieuwe vissen te halen. Bij de vissenwinkel laat Marcel ons zien hoe je de krokodil voert (met vissen) en krijgen we tevens een demonstratie piranha voeren. Wat een feest. Dan komt Buur#15 met zijn nieuwe Crien binnen en valt het licht uit. Tijd om af te rekenen en het pand te verlaten.
Nu maar hopen dat Oli4Kat er af blijft.(want ik wil er geen ruzie over maken...)
Nu maar hopen dat Oli4Kat er af blijft.(want ik wil er geen ruzie over maken...)
donderdag 19 juni 2008
pad
Of onze laatste vis, Goud, nog leeft weten we niet. In de vakantie is onze vijver wat troebel geworden en Goud, een echte bodemkruiper, blijft onzichtbaar. Wel hebben we een nieuwe vijverbewoner, tot grote schrik van Krien die het beest per ongeluk aanraakte tijdens een kleine schoonmaakaktie. Leeft er in ieder geval nog iets in de vijver.
woensdag 18 juni 2008
staart
Ben je in de aanloop van het EK een paar weken in het buitenland, mis je helemaal de nieuwste hype. Vaderlands bekendste grootgrutter heeft, net als twee jaar geleden, weer iets bonts en zachts "gratis" bij de boodschappen. Inmiddels heb ik er toevallig één, voor de boodschappen moest ik bij de betreffende grootgrutter zijn en ik kreeg er een van het kassameisje aangereikt. Nu moet ik toegeven dat ik haar, bij het zien van het rode exemplaar dat ze me wilde geven, gevraagd heb om een oranje. Het werkt dus wel.
Inmiddels is ons enige exemplaar al weer staartloos. De kleine Adam van #10 wilde wel heel graag een grote en hij kwam nog een staart tekort.
blauw!
Harm Job is weer terug van vakantie en kijkt in een aantal blogs terug op drie weken Stokbroodkaasenwijnland
In een poging om het slechte weer in SK&Wland te ontlopen reden Krien en ik naar de kust, de Azuurkust om precies te zijn. In een kleine campings boekje van de Algemene Vaderlandse Wielerbond hadden we een camping gevonden en volgens de kranten scheen daar de zon. Niet dat de pluriforme SK&W-pers het steeds bij het goede eind had, maar je moet wat. De kust dus, of liever gezegd, de azuurblauwe zee dus.
Als we de péage afrijden belanden we in een verkeerschaos vol eenrichtingverkeer en toeterende SK&Wlandse automobilisten. Waar zijn we aan begonnen? Gelukkig hebben we tegenwoordig Bernard, onze navigator, aan boord zodat we probleemloos de drukte doorkomen. De camping is mooi. Ongeveer ter grootte van een voetbalveld met veel schaduwplekken en een vriendelijke eigenaresse die meteen tips begint te noteren op een plattegrond.
's Avonds regent het, maar het geeft niet, we zitten aan zee. Uiteindelijk kopen we een stuk zeil dat we tussen de bomen spannen om droog te kunnen zitten, maar nodig zal het niet meer zijn, de zon breekt door.
De dagen brengen we door op de fiets, lekker langs de zee van de ene mondaine badplaats naar de andere. Alle plaatsen hebben een pracht van een fietspad langs de boulevard, een genot om te rijden. De, korte, stukjes tussen de badplaatsen in wordt het zoeken naar een route. Aan het einde van de gemeentegrens staat simpelweg een bord einde fietspad, meer niet. We moeten maar zien of we de tienbaanweg over willen steken, of kiezen om recht tegen het verkeer, over de stoep, over parkeerplaatsen en winkelterreinen willen rijden.
We genieten er van en eten de ene keer in het haventje van Niça op het terras van een exclusieve nachtclub, de andere keer zitten we achter een enorme cheeseburger of salade op een terras in Miljonairsbotendorp, om een volgende keer achter een pizza met sla in de oude stad op de berg. De zon schijnt, het leven is goed!
In een poging om het slechte weer in SK&Wland te ontlopen reden Krien en ik naar de kust, de Azuurkust om precies te zijn. In een kleine campings boekje van de Algemene Vaderlandse Wielerbond hadden we een camping gevonden en volgens de kranten scheen daar de zon. Niet dat de pluriforme SK&W-pers het steeds bij het goede eind had, maar je moet wat. De kust dus, of liever gezegd, de azuurblauwe zee dus.
Als we de péage afrijden belanden we in een verkeerschaos vol eenrichtingverkeer en toeterende SK&Wlandse automobilisten. Waar zijn we aan begonnen? Gelukkig hebben we tegenwoordig Bernard, onze navigator, aan boord zodat we probleemloos de drukte doorkomen. De camping is mooi. Ongeveer ter grootte van een voetbalveld met veel schaduwplekken en een vriendelijke eigenaresse die meteen tips begint te noteren op een plattegrond.
's Avonds regent het, maar het geeft niet, we zitten aan zee. Uiteindelijk kopen we een stuk zeil dat we tussen de bomen spannen om droog te kunnen zitten, maar nodig zal het niet meer zijn, de zon breekt door.
De dagen brengen we door op de fiets, lekker langs de zee van de ene mondaine badplaats naar de andere. Alle plaatsen hebben een pracht van een fietspad langs de boulevard, een genot om te rijden. De, korte, stukjes tussen de badplaatsen in wordt het zoeken naar een route. Aan het einde van de gemeentegrens staat simpelweg een bord einde fietspad, meer niet. We moeten maar zien of we de tienbaanweg over willen steken, of kiezen om recht tegen het verkeer, over de stoep, over parkeerplaatsen en winkelterreinen willen rijden.
We genieten er van en eten de ene keer in het haventje van Niça op het terras van een exclusieve nachtclub, de andere keer zitten we achter een enorme cheeseburger of salade op een terras in Miljonairsbotendorp, om een volgende keer achter een pizza met sla in de oude stad op de berg. De zon schijnt, het leven is goed!
in de benen
Het zit nog wel in de benen. Dat merk ik als ik even een nahetetenommetje maak. Mijn "vaste" rondje fiets ik soepel met 30,85 gemiddeld op de teller. Het is wel even wennen. Na drie weken klimmen en dalen is het wel weer erg plat. Om het wat zwaarder te maken schakel ik wat kleiner achter en train een beetje met versnelling en staande fietsen. Thuisgekomen loopt het zweet me in stralen van hoofd. Ik spring snel onder een frisse douche en ben net op tijd voor de EK-wedstrijd.
dinsdag 17 juni 2008
nieuwe stand
Als ik thuis kom weet ik direct hoe laat het is. Door het hele huis liggen vogelveren, de keuken en woonkamer zijn er mee bedekt. Zucht, in de vakantie was dat ook al een keer het geval begreep ik van de oude oppasbuurvrouw, en nu dus weer opnieuw. Ik bel Krien om te zeggen dat de rechtbankberichten nog even op zich laten wachten, eerst stofzuigen, bij elke stap die ik zet fladderen er veertje rond.
Dan zie ik KlaasKat met zijn neus onder het Tv-meubel (als het kastje zo'n chique naam mag hebben) en ik vrees het ergste. Ja hoor, achter het meubel, onder de dvd's en games, zit een zielig mereltje. Ze ziet er vreselijk uit, maar leeft nog wel. Ik bel de dierenarts, rücksichtslos de nek omdraaien op een klap met de batse, nee dat kan ik niet.
"Kom maar even langs" zegt de assistente van dokter Jan, "dan kijken we er wel even naar". Opnieuw bel ik Krien, de berichten gaan nog iets later komen. Dan stop ik het arme mereltje in een doosje en fiets naar dokter Jan. Daar kijkt Jan even naar het beestje en ziet dat het geen zin meer heeft, ze is te zwaar toegetakeld. Een spuitje zal ze krijgen. Ik aai het arme ding een keer op het kopje en verlaat de kliniek. Als ik thuis kom zitten beide heren op de trap. Ze hebben inmiddels door dat hun buit er niet meer is. Van enige schuldbewustheid is geen sprake. Tsja, ik weet het, het is de natuur. Maar echt leuk is het niet.
maandag 16 juni 2008
donkere wolken
Harm Job is weer terug van vakantie en kijkt in een aantal blogs terug op drie weken Stokbroodkaasenwijnland
Terwijl de mussen in Textielstad van het dak vallen, is het in SK&Wland ander weer. Met bakken komt de regen uit de lucht vallen. Van de anders zo heerlijke temperatuur is ook niets te merken. Het is langebroekenmeteentruiaanweer. De nachten zijn kort, met het geraas van de wind en het gekletter van de regen op de tent is het moeilijk slapen, overdag zoeken we we beschutting in een café of restaurant. We eten en drinken goed, daar geen zorgen over. Wel het gebrek aan de zon. Het bruin van de zonnige voorzomer spoelt langzaam van onze huid.
Uiteindelijk komt het wel goed, als we in een zoektocht naar de zon rondreizen van kust naar berg, maar zwemmen in de zee zit er dit jaar niet in. Een zwembad met uitzicht op die zelfde zee duiken we wel in. Als we de zee de rug toekeren hebben pa en ma Krattenstapelaar een zonnige plek gevonden, zodat we daar neerstrijken.
Helaas laten we bij de thuisreis de zon achter in het land van SK&W. Bij het passeren van de grens klettert een hevige regenbui op ons Mannetje. Gelukkig hoeft de tent niet op.
Uiteindelijk komt het wel goed, als we in een zoektocht naar de zon rondreizen van kust naar berg, maar zwemmen in de zee zit er dit jaar niet in. Een zwembad met uitzicht op die zelfde zee duiken we wel in. Als we de zee de rug toekeren hebben pa en ma Krattenstapelaar een zonnige plek gevonden, zodat we daar neerstrijken.
Helaas laten we bij de thuisreis de zon achter in het land van SK&W. Bij het passeren van de grens klettert een hevige regenbui op ons Mannetje. Gelukkig hoeft de tent niet op.
adembenemend
Ik kom aan niets toe, de live uitzending van de baas over de gijzeling in het Beschuitstadse stadhuis kluistert mij aan de buis... Wat een spanning, wat een sensatie, ik kan niet wachten tot er iets gebeurt!
Naar de top!
Harm Job is weer terug van vakantie en kijkt in een aantal blogs terug op drie weken Stokbroodkaasenwijnland
Hoogtepunt van de vakantie is voor mij toch wel de beklimming van de Geant de Provence geweest. Maar liefst drie keer ben ik er met de fiets tegenop geklommen. De Berg zit na één beklimming in het hoofd en hart en waar ik ook zat in SK&Wland, aan de voet, aan de kust of verderop, de Berg bleef lonken.
Drie keer dus. Vanuit drie verschillende startplaatsen via drie verschillende route's omhoog. Drie keer, waarvan twee keer met pijn in de benen, de eerste keer vanwege de eerste keer en een loodzwaar bos en de laatste keer vanwege een loodzwaar bos met een kilometerslange bijna 12% klim.
Drie keer omhoog, maar niet alleen. De eerste keer samen op de fiets met de Torenstadse Willem, oud-leerling,oud-buurman van mijn vader en ervaren Marmotte fietser die onderaan de Berg uit mijn zicht verdween. Maar ook met een boel support onderweg. Vanwege de 70ste verjaardag van mijn vader was de hele familie ter plaatse om mijn helse tocht te ondersteunen.
De fietsers van een Tour de SK&Wland of een Dauphiné Liberé zullen niet veel meer support krijgen tijdens hun klim door het maanlandschap.
De tweede keer alleen een stoere Krien, die vanuit een volbeladen materiaalwagen, onderweg zorgde voor verse bidons en energievoer. En die, tijdens de afdaling door de wolken, in mijn kielzog prachtige camerabeelden maakt.
De laatste keer, wederom enthousiaste ouders en een volbeladen materiaalwagen, met Oale reservefiets en professioneel camerateam. En een aardige Oosterbuur Peter uit OostWeststadt met wie ik al kletsende tegen de 12%helling opreed.
En dan drie keer het weer. Dat is op de Berg nooit hetzelfde. Van de nog nooit meegemaakte zo keiharde wind dat fietsers bovenaan op de kont over straat schoven, angstvallig hun fiets vasthoudend omdat die anders zou wegwaaien, tijdens de eerste klim, een ijskoude tweede beklimming in de wolken tot een zonnige, warme maar opnieuw winderige laatste klim. Fantastisch en zeker nog een keer. Misschien wel als ultieme uitdaging, drie keer op één dag!
Hoogtepunt van de vakantie is voor mij toch wel de beklimming van de Geant de Provence geweest. Maar liefst drie keer ben ik er met de fiets tegenop geklommen. De Berg zit na één beklimming in het hoofd en hart en waar ik ook zat in SK&Wland, aan de voet, aan de kust of verderop, de Berg bleef lonken.
Drie keer dus. Vanuit drie verschillende startplaatsen via drie verschillende route's omhoog. Drie keer, waarvan twee keer met pijn in de benen, de eerste keer vanwege de eerste keer en een loodzwaar bos en de laatste keer vanwege een loodzwaar bos met een kilometerslange bijna 12% klim.
Drie keer omhoog, maar niet alleen. De eerste keer samen op de fiets met de Torenstadse Willem, oud-leerling,oud-buurman van mijn vader en ervaren Marmotte fietser die onderaan de Berg uit mijn zicht verdween. Maar ook met een boel support onderweg. Vanwege de 70ste verjaardag van mijn vader was de hele familie ter plaatse om mijn helse tocht te ondersteunen.
De fietsers van een Tour de SK&Wland of een Dauphiné Liberé zullen niet veel meer support krijgen tijdens hun klim door het maanlandschap.
De tweede keer alleen een stoere Krien, die vanuit een volbeladen materiaalwagen, onderweg zorgde voor verse bidons en energievoer. En die, tijdens de afdaling door de wolken, in mijn kielzog prachtige camerabeelden maakt.
De laatste keer, wederom enthousiaste ouders en een volbeladen materiaalwagen, met Oale reservefiets en professioneel camerateam. En een aardige Oosterbuur Peter uit OostWeststadt met wie ik al kletsende tegen de 12%helling opreed.
En dan drie keer het weer. Dat is op de Berg nooit hetzelfde. Van de nog nooit meegemaakte zo keiharde wind dat fietsers bovenaan op de kont over straat schoven, angstvallig hun fiets vasthoudend omdat die anders zou wegwaaien, tijdens de eerste klim, een ijskoude tweede beklimming in de wolken tot een zonnige, warme maar opnieuw winderige laatste klim. Fantastisch en zeker nog een keer. Misschien wel als ultieme uitdaging, drie keer op één dag!
donderdag 12 juni 2008
Houdt het dan nooit op
Kort voor de terugreis moet het er nog een keer van komen. De geant zit in mijn bloed, mijn hoofd en hart en moet nog een keer beklommen worden. Één kant is nog ongefietst, die wordt het. Tijdens de loodzware klim krijg ik gezelschap van een oosterbuurse fietser. Samen fietsen we omhoog waar mijn ouders en Krien staan te wachten.
---- Verzonden vanaf een Sony Ericsson mobiele telefoon
maandag 9 juni 2008
Oranje
---- Verzonden vanaf een Sony Ericsson mobiele telefoon
Dauphine
---- Verzonden vanaf een Sony Ericsson mobiele telefoon
donderdag 5 juni 2008
Nog een keer
Een keer was niet genoeg. Met zicht op de reus kom Harm Job het niet laten...
---- Verzonden vanaf een Sony Ericsson mobiele telefoon
dinsdag 3 juni 2008
Abonneren op:
Posts (Atom)