nieuwe stand

Als ik thuis kom weet ik direct hoe laat het is. Door het hele huis liggen vogelveren, de keuken en woonkamer zijn er mee bedekt. Zucht, in de vakantie was dat ook al een keer het geval begreep ik van de oude oppasbuurvrouw, en nu dus weer opnieuw. Ik bel Krien om te zeggen dat de rechtbankberichten nog even op zich laten wachten, eerst stofzuigen, bij elke stap die ik zet fladderen er veertje rond.
Dan zie ik KlaasKat met zijn neus onder het Tv-meubel (als het kastje zo'n chique naam mag hebben) en ik vrees het ergste. Ja hoor, achter het meubel, onder de dvd's en games, zit een zielig mereltje. Ze ziet er vreselijk uit, maar leeft nog wel. Ik bel de dierenarts, rücksichtslos de nek omdraaien op een klap met de batse, nee dat kan ik niet.

"Kom maar even langs" zegt de assistente van dokter Jan, "dan kijken we er wel even naar". Opnieuw bel ik Krien, de berichten gaan nog iets later komen. Dan stop ik het arme mereltje in een doosje en fiets naar dokter Jan. Daar kijkt Jan even naar het beestje en ziet dat het geen zin meer heeft, ze is te zwaar toegetakeld. Een spuitje zal ze krijgen. Ik aai het arme ding een keer op het kopje en verlaat de kliniek. Als ik thuis kom zitten beide heren op de trap. Ze hebben inmiddels door dat hun buit er niet meer is. Van enige schuldbewustheid is geen sprake. Tsja, ik weet het, het is de natuur. Maar echt leuk is het niet.