boze man

Buurman Krattenstapelaar was boos! Verontwaardigd! In zijn wiek geschoten en ga zo maar door. De een of andere achterlijke achterbuurman had zonder enig overleg zijn grote struik aan gort gezaagd en vervolgens het groenafval zo over de schutting gekiept. Pats boem.

Na wat gevloek en getier heeft die buurman het groenafval weer teruggekregen. Op zijn schuurdak. Buurman Krattenstapelaar was er even druk mee, maar kon daarna rustig een biertje drinken...

(en voor de liefhebbers, HIER! een bijpassend liedje!)

tent (vakantieverhalen #03)

's Morgens vroeg wakker worden en dan eerst even moeten nadenken waar je toch eigenlijk bent. De rits van de tent opendoen en dan met slaperige ogen de omgeving tot je nemen. Een plezierige factor van het trekken met een tent.
De tent. Eigenlijk best een grappig gegeven. Dat beetje doek met wat buizen geeft je het gevoel alsof je thuis bent. Waar je ook staat. Binnen 5 minuten op te zetten, met evenveel minuten in te richten door er wat matjes en slaapzakken in te donderen en je hebt je huis. Klein, makkelijk en overzichtelijk. Bescherming tegen de gevaren van buiten, tegen de regen of de "rare" geluiden aan de andere kant van het doek. En de volgende dag zo weer in te pakken.
Wanneer gaan we weer kamperen?

griezeldokter

Het zal je dokter maar worden. Die laatstejaarsstudent geneeskunde uit Domstad. Spendeerde de afgelopen jaren veel, heel veel tijd aan zijn co-assistentschap. Zegt ie. In werkelijkheid was ie voornamelijk errug druk om een dame uit Provinciehoofdstad te stalken.

Ontmoette haar op een feestje van een vriendin, ging twee of drie keer met haar uit totdat ze er genoeg van had. En dat hem ook duidelijk maakte. Dus ging het brieven, telefoontjes, kadootjes en zelfs rouwkaarten regenen. En wat 'm ook duidelijk werd gemaakt dat de dame "er geen trek in had", het drong niet tot hem door. Ook niet toen een grote en barse politieman hem haarfijn uit de doeken deed dat zijn aandacht niet gewenst was. En ook niet na twee keer een tijd in de gevangenis. En al helemaal niet als de rechter hem probeert duidelijk te maken dat de dame hem niet wil. "U zegt het" aldus de keurig in een saai grijs pak gestoken precieseling. "Dat dingen zo kunnen verlopen in dit land, ik ben zwaar teleurgesteld".

De Domstedeling krijgt het met zijn pieterpeutergedrag bijna voor elkaar dat hij een voorzittershamer naar het hoofd geworpen krijgt. Het kost de ervaren rechter, mr. Rookpauze, zienbaar moeite om zich in te houden als de student hem voorhoudt "of we nu op willen houden met het spelen van spelletjes". Terwijl de stoom uit de toga komt weet hij zich op het juiste moment te hervinden. En besluit er maar eens twee weken over na te denken wat hij met de zaak moet.

Persoonlijk heb ik wel een idee. Een eiland in een verre oceaan bijvoorbeeld. Of een plek waar veel dokterswit wordt gedragen, maar dan in dwangbuisvorm.

stoere verhalen

Tijdens het pilsje achteraf waren de verhalen groot. Fietsen naar een van de eilanden. Met een overnachtinkje in een "bjed en bjekfast" zodat er nog een gezellige avond aan vast te knopen valt. Of de Elfstedentocht fietsen, 200 kilometer met inschrijving... Ja, boven de flesjes gerstennat glommen de oogjes.
Het begin was er in ieder geval. Rond de veertig kilometertjes door het grensgebied hadden we er net opzitten. Met een "toppie" van 41, stadinwaarts op de busbaan. "Fietsklup Oale Fietse" had het 'm maar even geflikt. Drie buurmannen op bijna 25 jaar oude reesfietsjes.

Het is dat het nog niet ter sprake is gekomen, maar ik denk dat ik vast de inschrijfformulieren voor de Tour de France ga aanvragen. Kunnen we vast op zoek naar een shirtsponsor. Het Oosterbuurse "Dortmunder Union" lijkt mij een goede. Alhoewel ik zelf wel trots ben op mijn roze Pinkpopshirt. Moet alleen nog even een broekie kopen. Of is er nog iemand die iets in de aanbieding heeft?

muslimensen (vakantieverhalen #02)

Muslimensen. Het was de enige term die Krien en ik konden bedenken, goed en wel onderweg in de fietsbus, voor onze medepassagiers. We waren in ieder geval de jongsten. Vonden we. Mensen van onbestemde leeftijd, met een onbestemd uiterlijk in van die fietsbroeken met een luier erin. Want de busreis begon net en de volgende ochtend/middag moest je al op de fiets stappen. Het duurde dan ook niet lang of de eerste klachten "dat het toch wel erg fris was achterin" klonken door het gangpad.
Het duurde evenmin erg lang voordat Krien en ik genoeg hadden van het zout-en-smaakloze gezelschap. Bij de eerste stop, rond etenstijd, rennen wij de dichtstbijzijnste MekDrek binnen. Er moet veel geurig vet komen. Niet hier opeten, maar meenemen. Als we gaan rijden neem ik een hap van mijn burger. Naast mij gaat Krien meezingen met haar koptelefoonmuziek. Het wordt langzamerhand gezellig.

Na de "avondstop" in Goedkopebenzineland, zo rond een uur of negen, komen de eerste opblaaskussentjes en oogafdekkers tevoorschijn. We gaan slapen! Morgen vroeg dag! Ik trek mijn tweede pilsje open. Als het donker dreigt te worden krijgen we uitleg over "de leeslampjes". Dertig handen gaan omhoog om het licht te doven. Ik doe de mijne aan. Ga lekker lezen. Ondertussen is de muslimevrouw naast mij, aan de andere kant van het gangpad, een zenuwinzinking nabij. Elke keer als ik wat dump in het gemeenschappelijke afvalzakje grijpt ze angstig naar haar tas. Ik zou haar muslibollen maar eens willen stelen.

Beiden slapen we niet goed. Krien heeft de hele nacht demonstratief "het gordijntje" los gelaten, boze blikken negerend, en heeft nauwelijks een oog dicht gedaan. Kom er zelf iets beter vanaf. Maar we zijn blij als we rond half zeven de volgende ochtend op onze bestemming aankomen. Onze fietsen zijn als eerste klaar en we racen weg. De verkeerde kant op. Veertien kilometer later fietsen we het dorpje weer binnen. Links en rechts zien we nog stelletjes muslimensen. Op jacht naar verse bollen denk ik.

(op de terugweg, vroeg in de nacht, hoor ik van achter mij "kan dat leeslampje uit, wij willen slapen". ik blijf nog zeker een uur lezen.)

mussen van het dak (vakantieverhalen #01)

In Stokbroodkaasenwijnland was het zo heet dat de mussen letterlijk dood van het dak vielen. Bovenstaand exemplaar is er een uit een hele rij in een doodnormale dorpsstraat. Om de 5 meter lag er wel één. Misschien voorstelbaar als je bedenkt dat het 33 graden in de schaduw was...

( Waar de mussen ook liggen, or what's left of it, is in onze tuin. Dit bleef er over van 8 - 0....)

positief

Kijk, en dat vindt ik nu een positieve benadering van fietsers. Dat je het fietspad groen maakt. Echt stukken beter dat het agressie opwekkende rode fietspadkleurtje in ons landje. Wat dat betreft hebben die Stokbroodeters goed gezien. Een tien plus! (ook omdat je ook weer rustig en blij wordt van deze kleur als je net niet plat bent gereden door een wit autootje dat denkt nét nog even voor je neus naar rechts te kunnen. groen is kalm...)

(en voor de liefhebbers inclusief een gezellig liedje van de dag!)

uitsteken

Op een parkeerplaats in Goedkopebenzineland, een zogenheten "Aire", op weg naar de "Autoroute du Sud", liep ik tegen deze uitsteeksels aan. Je zult maar achter deze vrachtwagen rijden. Dan wil je toch zo snel mogelijk voorbij uit angst een gloednieuwe Ovlov op je motorkap te krijgen? Over de Zuiderbuurse slapende meneer kan ik melden dat hij uiteindelijk met dichte deuren en frisse voeten de grens over is gereden. Wel zo slim...

beet!

Hij doet 't echt beter dan ons nationale elftal.

Onze KlaasKat.

Heeft zojuist de stand op 8 - 0 gebracht...

inhaalslag...

Na een vakantie als de onze, met zoveel zon, wijn en kilometers, duurt het even voordat een blog weer op gang komt. Een omschakeling van buiten naar binnen, van vrijheid naar de dagelijkse dingen, je hebt wat te verwerken. En dan met een ochtenddienstige Krien, waardoor de wekker al om half 5 gaat, pfft.

Vooral omdat de thuiskomst, onder wapperende vlaggetjes de straat inrijden én op tijd voor het voetbal, uiteindelijk toch wel een erg grote deceptie werd. Dankzij een aantal van die vervelende minimannetjes uit Portoland en een kaarten strooiende Oostblokkistaanse schei(t)ds. Dus lag het eerste oranje sjirt al snel buiten in de regen (en als het niet regende, zo voelde het wel...) en was het snel afgelopen met de feestvreugde en straatversiering. Ben wel blij dat we in ieder geval twee weken met oranje vlaggetjes aan de tent rondgefietst hebben. (en dan jezelf maar afvragen waarom iedereen 's morgens op de camping "goedemorgen" zegt in plaats van "bonjour"...)

Mooi geweest

En dan is het weer wennen. Midden in de nacht wakker worden en jezelf afvragen op welke camping in welke plaats je in de tent ligt. Of buiten staan in de korte broek en dan kippenvel krijgen. Omschakelen kost tijd. Net zoals het verwerken van de teleurstelling dat de vakantie al weer voorbij is.
Voorbij gevlogen is.
Het was prachtig, heerlijk, mooi, warm, zonnig, dorstig, smakelijk en snel. Met een totaalstand van 782,6 kilometer op de teller een lekker stukje gefietst door bergen en moerassen, akkers en valleien, langs meren en rivieren, kastelen en dorpjes en nog veel meer. Zelden in één vakantie zo veel verschillende landschappen gefietst, gezien en geroken als deze. En dat alles in twee weken.
En de verhalen? Van die aardige mevrouw met de kersen? Van de clochard op de camping? Krien die bier dronk? Fietswielen die niet meer rond wilden? De grote glazen wijn na de stortbui? Of de lichtshow in de grotten? Die verhalen? Die komen nog wel. Denk ik. Bij een wijntje en een kaasje bijvoorbeeld. Vooralsnog gewoon wat plaatjes. Geniet er van.

later...

en toen was ik even weg.

op zoek naar zon, zee, wijn en kaas.

u hoort nog van mij!
(met een lekker liedje in de zon...)

Proppen

Alles is ingepakt. Zelfs de tent paste zonder problemen in een achtertas en er is nog ruimte over. Houden we plek om wat lekkers mee terug te nemen. Zodirect even de boodschappen doen voor het reisoverlevingspakket en later een stukje bepakt proef-fietsen. En dan zijn we er helemaal klaar voor. Kan niet wachten.
(wens niemand het liedje van de dag toe, maar vond het wel mooi...)

Oh, Ranje!

Zo, dat hangt. Vijfhonderd meter oranje vlaggetjes. Genoeg zou je zeggen en toch was er tekort. Niet veel en gelukkig waren er nog straatbewoners die ergens "in een kratje bier" nog een paar metertjes vlag hadden liggen. Maar het hangt en daar is vervolgens goed van genoten.
Zo goed dat het zou kunnen zijn dat er in de komende tijd meerdere huizen in de Pieper ter Piepstraat te koop staan. Van bewoners die het peil in de straat bedenkelijk gezakt vinden. Mensen, die tot voor kort, de zekerheid hadden dat ze nooit buren met drank en tuinstoelen zouden zien op de stoep voor het huis. "Dat doen ze alleen aan de andere kant van de Rondweg...."

streeploos

Even had ze nog het idee om er zelf op te klimmen. Totdat ie uitgeschoven was. "Toch wel hoog". En dus klom ik zelf naar maar naar boven. Ramen lappen. Na het verdwijnen van de OostWestStadtse Muur in het gangpad is er weer ruimte voor een ladder. En kan, met minder gevaar voor eigen leven, er lustig ramen gelapt worden. Het was in ieder geval wel een mooie gelegenheid om de onderkant van mijn schoenen te bekijken. "Het systeem" werkte wel erg goed. Maar of de ramen nu ook echt streeploos schoon zijn?

(en zo hou je vanzelf een lekker muziekje van de dag over...)

bewegend beeld

Een aantal korte impressies van Pinkpop 2006 in bewegend beeld...

De band The Flaming Lips, fantastisch, hilarisch, heerlijke muziek...

Live bij Franz Ferdinand, mijn favoriet van het festival...

De zon scheen tijdens beroeps zwartkijker Morrissey, opmerkelijk...

De uitsmijter van de avond, de Red Hot Chili Peppers, ouderwets gezellig, maar met 60.000 man moeilijk dichtbij te zien (tenzij je NicoVriend heet)!

File

Er stond zeker 13 kilometer file, hoorden we op de radio. Ja, 13 kilometer voor ons en 13 kilometer achter ons! En dus stonden we, fris en vroeg wakker, op weg naar Pinkpop, uren lang stil. Maar wel een erg gezellige file. Zo één met een snelweg vol lachende, lopende, drinkende, fietsende en vrolijke mensen. Tenminste, zij die net zoals wij op weg waren naar de slotdag van het driedaagse muziekfestijn. Want zij die op weg waren naar een meubelboulevard waren allerminst vrolijk. Uiteindelijk zagen we kans om na lang gewacht, heel veel gezoek naar een auto-opbergplek en een enorme wandeltocht naar het festivalterrein, ruim drie uur te laat aan te komen. En dus moesten we de optredens van Skin, Pete Nogwat en Bluf missen. Ach, gelukkig had ik genoeg broodjes gekocht!

Brak...

Vannacht pas tegen half vijf thuis. Het was prachtig, intens en zeer muzikaal. Nu doet mijn keel zeer, ben ik zo verkouden en schor als ik weet niet wat maar wat was het prachtig.

(Luister naar het liedje van de dag en weet dat ik daar in het publiek bij heb staan dansen)

was hier

Zo, een liedje van de dag. Is het even tijd voor. Ben ook even thuis om wat spullen te pakken voordat we verder gaan. Verjaardag vieren van Buuv en dan op naar het (warme?) zuiden voor een portie muziekgeweld!

Maar niet getreurd, Harm Job was hier!

(enne, de zanger van deze band ga ik morgen live zien, waarschijnlijk wel van heel erg in de verte, maar toch...)

tenttest

En als je dan vakantie hebt, dan moet natuurlijk de tent op. Voor het vakantiegevoel. En om te timen hoe snel ie staat. Maar natuurlijk vooral voor de grote "blijvenwijdroogalshetregent"-test.
Dus met ongeveer 10 minuten voor het opzetten (geef ons nog drie keer oefenen en hij staat met 5 minuten) is onze oprolbare vakantiehome geslaagd voor de sproeiertest. De tent bleef van binnen droog terwijl de de grote schare toeschouwers uit de L.A.-se buurt onverwacht wel nat werd. Nog een paar daagjes. Hmm....

...

"Zo, de laatste dag toch?" Ik kom de Beschuitstadse rechtbank binnen lopen en haal bij de infobalie wat stukken op. "Als ik je niet meer zie, wens ik je een hele fijne vakantie" zegt de altijd aardige meneer achter het loket.

Ik was maar lopend gegaan. Naar het station. Mijn maandkaart voor de fiets is verlopen en deze maand doe ik geen nieuwe meer, mijn fiets ga ik simpelweg zonniger parkeren. En naast een tent.

Maar goed, vroeg weg dus. En stevig doorstappen naar het station. Muziekje op, ben mijn iPod "zonnig en vakantieklaar" aan het maken, zachtjes meezingend. Nog geen uur later loop ik dezelfde route, alleen dan terug. Helaas, voor niets, de zaak gaat niet door... Goh, dat had ik gisteren ook al. Normaal reden genoeg om eens goed te #%*!$$*^&, maar vandaag niet. 'Tis ten slotte mijn laatste dag. Kom vanmiddag wel weer terug, schijnt de zon misschien ook nog...

laatste dag

Een bijzondere ochtend. Op de radio hoorde ik de weerman net zeggen dat er afgelopen nacht sprake was van lichte vorst aan de grond. In juni! Op diezelfde radio draagt ochtendpresentator Hans van W. het stokje over aan Matijn. En ten slotte is het voor ons de laatste werkdag voor de vakantie. Dat de dag dus maar snel over mag zijn ...

(het liedje van de dag blijft wat nadreunen in je hoofd...)

zomer?

De meteorologische zomer zou vandaag begonnen zijn, zegt men. Ja inderdaad, af en toe kan je t even merken. Dan schijnt de zon en is de lucht een beetje blauw. Tenminste, tussen de wolken door. Dan is het ook opeens wat warmer, zodat ik me loop af te vragen waarom ik in g**snaam zoveel kleren aan heb. Het antwoord komt meestal drie minuten later. De wolken schuiven voor de zon en de temperatuur daalt een graad of tien.Idioot.

Nog een paar dagen en dan wil ik supermooiweer! Als ik ga dansen op de muziek van Franz Ferdinand op Pinkpop wil ik zon!

(ondertussen in mijn hoofd een extra liedje, voor de middag...)

dawaswellachenhé?

Gisteravond de laatste avond van ons tejaterseizoen. Het seizoen dat op een avond achter de computer begon en eindigde met een wilde bestellijst van voorstellingen. Rij 19, stoelen 14 en 16 waren voor Krien en mij deze avond. We gingen voor Giedoo Wijers, ADHD-achtig pubertje met veel "dat deed ik vroeger ook" momenten. De avond schoot echt voorbij. Net als ik denk dat we pas een half uur onderweg zijn is het afgelopen en zijn we ruim twee uur verder.

(het liedje van de dag is er dan ook een van deze grappige uitverkochte artiest...)