muslimensen (vakantieverhalen #02)

Muslimensen. Het was de enige term die Krien en ik konden bedenken, goed en wel onderweg in de fietsbus, voor onze medepassagiers. We waren in ieder geval de jongsten. Vonden we. Mensen van onbestemde leeftijd, met een onbestemd uiterlijk in van die fietsbroeken met een luier erin. Want de busreis begon net en de volgende ochtend/middag moest je al op de fiets stappen. Het duurde dan ook niet lang of de eerste klachten "dat het toch wel erg fris was achterin" klonken door het gangpad.
Het duurde evenmin erg lang voordat Krien en ik genoeg hadden van het zout-en-smaakloze gezelschap. Bij de eerste stop, rond etenstijd, rennen wij de dichtstbijzijnste MekDrek binnen. Er moet veel geurig vet komen. Niet hier opeten, maar meenemen. Als we gaan rijden neem ik een hap van mijn burger. Naast mij gaat Krien meezingen met haar koptelefoonmuziek. Het wordt langzamerhand gezellig.

Na de "avondstop" in Goedkopebenzineland, zo rond een uur of negen, komen de eerste opblaaskussentjes en oogafdekkers tevoorschijn. We gaan slapen! Morgen vroeg dag! Ik trek mijn tweede pilsje open. Als het donker dreigt te worden krijgen we uitleg over "de leeslampjes". Dertig handen gaan omhoog om het licht te doven. Ik doe de mijne aan. Ga lekker lezen. Ondertussen is de muslimevrouw naast mij, aan de andere kant van het gangpad, een zenuwinzinking nabij. Elke keer als ik wat dump in het gemeenschappelijke afvalzakje grijpt ze angstig naar haar tas. Ik zou haar muslibollen maar eens willen stelen.

Beiden slapen we niet goed. Krien heeft de hele nacht demonstratief "het gordijntje" los gelaten, boze blikken negerend, en heeft nauwelijks een oog dicht gedaan. Kom er zelf iets beter vanaf. Maar we zijn blij als we rond half zeven de volgende ochtend op onze bestemming aankomen. Onze fietsen zijn als eerste klaar en we racen weg. De verkeerde kant op. Veertien kilometer later fietsen we het dorpje weer binnen. Links en rechts zien we nog stelletjes muslimensen. Op jacht naar verse bollen denk ik.

(op de terugweg, vroeg in de nacht, hoor ik van achter mij "kan dat leeslampje uit, wij willen slapen". ik blijf nog zeker een uur lezen.)