vrijdag 29 juni 2007

Vakantieverhalen (5)


Culinair is het natuurlijk niet te verkopen, in Stokbroodkaasenwijnland een bezoekje brengen aan de Mekdrek. Toch ben ik er een paar keer geweest. Meestal ergens op een bedrijventerrein bij een grotere stad, op doortocht, tegen koffietijd of lunchtijd. Fout ik weet het, maar fout smaakt soms erg goed. Als je trek hebt in een ijsje op een warme dag en je kunt kiezen tussen een lekkere Flurrie of een grootverpakking ijs uit de supermarkt. Of als je dwars een grote stad bent gefietst, de nodige kilometers nog voor de boeg hebt en nergens op de doorgangroute een cafeetje of barretje is voor een kop koffie of toilet (regel 1 van het reizen in het buitenland, de WC's van de MekDrek zijn altijd schoon!). En dan natuurlijk een andere hele goede reden, bij de Stokbroodkaasenwijnlandse MekDrek tappen ze een lekker koud pilsje bij het menu! Zetten daar dan meteen een kleine salade bij, zodat je ook aan je groentebehoefte komt. De laatste reden vond ik zelf wel een erg sterke. In Stokbroodkaasenwijnland komt niemand met de fiets naar de MekDrek. Hoe mooi is het dan, vanaf het terras in de zon, om de verbazing bij automobilisten te zien als ze die dichtbije parkeerplaats willen oprijden terwijl daar twee zwaarbepakte fietsen staan. Die ergenis! Haha.

d'OF uitdaging



Tijd voor een nieuwe uitdaging!!! De vakantie staat voor de deur en Harm Job heeft een leuke opdracht. Film op je vakantie zoveel mogelijk mensen die in allerlei vreemde talen of dialecten "d'Oale Fietse" of "de oude fiets" zeggen. Doe net als Buur16 en stuur je filmpjes naar Harm Job! Wat valt er, behalve eeuwige roem, een dankbare fietsklup en een hoop plezier, te winnen? Dat weet Harm Job wel en aan het eind van de vakantie zal blijken wie en wat!

donderdag 28 juni 2007

mini


Waarom rijden volwassen Chinezen toch altijd op van die veel en veel te kleine kinderfietsjes?

Kentekenen


Vooral de combinatie van automerk, inzittenden (niet op foto) en locatie (goedkope Oosterbuurse supermarkt in drukdure Stokbroodkaasenwijnse badplaats) vond ik erg sterk.

Vakantieverhalen (4)


Zwembaden, campings met zwembaden op een warme plakkerige dag. Reden om van de eendaagse overnachting een dubbele te maken leerde de ervaring van vorig jaar ons al. Zeker als het zwembad verder onbezocht blijkt. De meeste vakantiegangers en medecampinggenoten van het moment zijn niet al te jong meer, grijs is de haarkleur van het seizoen. En grijs bezoekt om de een of andere reden geen zwembad. Neemt genoegen met een kopje thee en een spannend boek onder de luifel van de caravan/camper. En dus hebben Krien en ik enkele uren lang ons eigen privézwembad.
Later in de vakantie maak ik kennis met het verschijnsel "slip de bain". In alle gemeentelijke (municipal) zwembaden mag je alleen zwemmen met een "slip de bain", een korte zwembroek. Uit hygiënisch oogpunt. 9en wie kan mij dat uitleggen?) Als voormalig nietzwemmer heb ik net voor de vakantie een "lange" zwembroek aangeschaft en mijn oude korte slip de bain thuis gelaten. Gelukkig brengt mijn vader uitkomst als ik eindelijk, na vele jaren en bezoekjes aan het dorp, ga zwemmen. Ik mag de zijne zolang lenen. En zie ik kans om op een van mijn laatste vakantiedagen opnieuw te verbrandden. Valt alles op zijn plaats.

woensdag 27 juni 2007

Vakantieverhalen (3)


Als we de kruising oprijden zie ik hem wel staan aan de overkant. Een man in een jaren zeventig Oostblokkwaliteit trainingspak met een racefiets. Hij staat wat te rommelen. Meer zie ik niet, we zijn op weg naar een vliegtuigmuseum dat onze gids aangeeft. Een bordje geeft aan dat we rechts de hoek om moeten. We volgen de aanwijzing en staan tien meter verder voor een weiland met twee wrakkige vliegtuigen en een loodsje. Dicht natuurlijk.
We vervolgen onze weg en komen weer langs de man met het trainingspak. Hij staat iets verder en er is duidelijk iets mis met zijn fiets. We stoppen en vragen hem wat er is. Dan valt me op hoe prachtig oud zijn fiets is. Zeker dertig jaar als het niet meer is. De band is lek. Met handen en voeten en een mond vol gebrekkige woorden bieden we de man onze hulp aan, fietsers onder elkaar tenslotte. "Non, non, pas de problemes, ça va" zegt de vriendelijk lachende man terwijl hij drukke gebaren maakt en dingen aanwijst op zijn oude, roestige en stoffige fiets.
Ik krijg het vermoeden dat de man die ochtend zijn fiets voor het eerst in dertig jaar weer eens heeft gepakt, net zoals zijn trainingspak, om het nieuwe fietspad (!) van zijn dorp naar het volgende eens uit te proberen. Na een paar kilometer is zijn tube geknapt en gereedschap of een reserve heeft hij niet. We wensen hem succes en vervolgen onze weg.
Vlak voor het dorp blijven we even staan, tijd voor een blik op de kaart. De man haalt ons hobbelend en slingerend in. Ik zie dat hij meer problemen heeft dan alleen een lekke band, de slag in zijn achterwiel is onherstelbaar. De man is niet onder de indruk en fietst vrolijk lachend door op zijn vieille bicyclette. Het is dat de beste man zover weg woont, zoveel doorzettingsvermogen in combinatie met zo'n oude fiets, zou hem direct een erelidmaatschap van fietsklup d'Oale Fietse opleveren. Misschien dat we met Veloclub la Vieille Bicyclette internationaal moeten gaan.

kentekenen


dinsdag 26 juni 2007

Vakantieverhalen (2)

Ik moet het ook bekennen, echt een groot verschil maakt het niet. Veel haar zat er ook niet meer op mijn hoofd en meer zou het ook niet worden, echt niet geloof me. Voor een zomerse look kon het wel minder worden. En zo kwam het dat mijn hoofd voor het eerst bedekt werd door een laag scheerschuim en in contact kwam met een scheermes.


Een gladde bol was het resultaat. En, geloof het of niet, ik kon het meteen merken. Lekker fris, ik voelde de wind echt langs mijn bolletje waaien. Ondertussen kan ik het zelf, ben er achter dat glad een grote regelmaat met zich zich mee brengt, maar ik heb er elke keer weer een hoop plezier bij.
En dat ik de volgende dag mijn hoofd verbrandde kwam echt niet door mijn nieuwe kaalheid. Wel door een gebrek aan een goede 50+ sunblock.

Vakantieverhalen (1)

Het was zo'n mooi gezicht, zo'n mooi plekje ook. Twee bepakte fietsen op een rijtje, op een doorwaadbare plaats met op de achtergrond de machtige Pyreneeën. Een beetje bewolking, maar de zon scheen volop. Ook tijd voor de lunch, een stuk stokbrood, kaas, eitje en wat tomaat. Terwijl een blikje bier, nog over van de tussenstop bij een Zuiderbuurs tankstation, ter koeling in het water gaat, genieten we van alles. Krien stapt stoer met blote voeten rond in het ijskoude bergwater, ik vermaak me met de eierschillen die als kleine bootjes wegvaren.

Ondertussen zijn er een paar auto's langsgekomen, het is niet druk, de doorwaadbare plaats staat alleen op detailkaarten aangegeven. Dan kijk ik om en schrik. Waar net nog twee trotse fietsen stonden zie ik er nog maar één. Eén! Ik schiet overeind en zie mijn trotse vehikel opzij in het water liggen. Ik aarzel niet en trek 'm direct overeind. Vergeet een foto te maken maar gooi direct de inhoud van de ondergedompelde voortas op de straat. De waterdichte tassen werken goed, tenminste als je ze goed sluit. Even later ligt ons mooie natuurplekje vol met kleding, opladers, boeken en wapperen plastic zakken in de wind. Dan stopt er een auto. De bestuurder lijkt te denken dat hij op een onverwachte "brocante" terecht is gekomen, totdat hij mijn in de zon drogende onderbroeken ziet. Hij geeft voorzichtig gas en verdwijnt uit het zicht. Wij gaan gewoon weer zitten en gaan verder met onze lunch. Blijven we toch wat langer zitten.

maandag 25 juni 2007

Lekker bruin, vakantie gehad?




(Harm Job neemt een duik in het water)

Buiten schijnt gelukkig af en toe de zon, lichtstraal bij een langevakantiemaarnuweerthuis-gevoel. Meer dan duizend kilometers op de fiets door Stokbroodkaasenwijnland hebben we er op zitten, Krien en ik. Drie weken vanaf de grens van Sinterklaasland tot de voet van de Ventoux. Met een hoop heen, weer en rond-gefiets. Twee kapotte voordragers, idem ketting, twee idem fietsstandaards, een door droogte lekke band, losse remmen en zadelmetspierpijn. Langs prachtige berg,rots en zand-paden, kusten, kanalen, dijken, rivieren, berghellingen, natuurgebieden (met en zonder flamingo's) en meer.



(fietsen langs zee...)

Dit jaar hadden we besloten om lekker te fietsen maar ook echt vakantie te doen. Dus geen dagenlange fietstochten die eindigen met vroeg naar bed en vroeg weer op, maar leuke plekken, zwemmen in bad of zee, etentjes en terrasjes, musea en bezienswaardigheden. Goede combi blijkt achteraf. Het halve litertje rosé op het dorpsterras, het bezoekje aan een spannend oud fort en de frisse duik in zee, zo vanaf de fiets, SUPER!



(in de bergen...)

Drie weken in een tentje (en die dan steeds weer afbreken en opzetten), op een dun "self-inflatable" bedje, alles in een achttal fietstassen, koken op een enkelpits gasding (veel improviseren en kantklaarvoer dus), oploskoffie, maar ook vers stokbrood, met jam of kaas, smakelijke wijntjes, olijven en meer lekkers.




(het begin van de zomer in een klein autootje)

Drie weken op campings, grote, kleine, mooie, drukke, afschuwlijke, dure. Alles prive delen met anderen. Tentdoek verhuld weinig, douche en toilet naast elkaar. Wat maken die inwoners van Stokbroodkaasenwijnland een hoop lawaai bij hun dagelijkse behoeften. Zingen onder de douche en dan heb ik het nog niet eens over de geluiden die je op andere momenten naast je hoort. Oehaaaah! Hrmmsprutelplut...




(muzikaal intermezzo aan het begin van de zomer)

Drie weken met steeds weer ander weer. Wolken die opzetten als de eerste stappen in zee worden gezet, de zon die onbarmhartig brand en mij langs de het zwembad binnen 15 minuten vuurrood maakt, wind met zulke snelheden dat er in een leuke afdaling nog behoorlijk bijgetrapt moet worden of die ene dag met regen.



(tsjilptsjilptweettweet...)

Drie weken ook om alles vast te leggen in beeld en geluid. Daarom een paar gezellige filmpjes en later nog meer opmerkelijks uit Stokbroodkaasenwijnland. Met een land als dat heb ik meer dan genoeg!!!

vrijdag 1 juni 2007

glad op pad


Ik heb er veertig voor moeten worden om er achter te komen dat het scheren met een mesje vele malen fijner en gladder is. Na een aantal pogingen lang geleden waarbij ik mijn gezicht bijna onherkenbaar verwondde had ik het gladde staal voor eens en altijd afgezworen. Tot gisteren.
De vraag kwam op, weer op vakantie met dat ellendige batterijscheergeval, wat raspen over de huid en zeggen dat het glad is terwijl het alleen maar rauw is, of mijn oude scheermachine, inmiddels half antiek, of nat scheren met een mesje. Ik nam de proef, stond een kwartier voor het schap bij de drogist te treuzelen en maakte mijn keuze. Nog nooit zo glad geweest! Geen verwondingen, niets. alleen het geruststellende gerasp van mesjes over de huid. Meer niet.
Kan ik gerust op vakantie, geheel en al in stroomlijn op de fiets. Tot later!