Vakantieverhalen (3)

Als we de kruising oprijden zie ik hem wel staan aan de overkant. Een man in een jaren zeventig Oostblokkwaliteit trainingspak met een racefiets. Hij staat wat te rommelen. Meer zie ik niet, we zijn op weg naar een vliegtuigmuseum dat onze gids aangeeft. Een bordje geeft aan dat we rechts de hoek om moeten. We volgen de aanwijzing en staan tien meter verder voor een weiland met twee wrakkige vliegtuigen en een loodsje. Dicht natuurlijk.
We vervolgen onze weg en komen weer langs de man met het trainingspak. Hij staat iets verder en er is duidelijk iets mis met zijn fiets. We stoppen en vragen hem wat er is. Dan valt me op hoe prachtig oud zijn fiets is. Zeker dertig jaar als het niet meer is. De band is lek. Met handen en voeten en een mond vol gebrekkige woorden bieden we de man onze hulp aan, fietsers onder elkaar tenslotte. "Non, non, pas de problemes, ça va" zegt de vriendelijk lachende man terwijl hij drukke gebaren maakt en dingen aanwijst op zijn oude, roestige en stoffige fiets.
Ik krijg het vermoeden dat de man die ochtend zijn fiets voor het eerst in dertig jaar weer eens heeft gepakt, net zoals zijn trainingspak, om het nieuwe fietspad (!) van zijn dorp naar het volgende eens uit te proberen. Na een paar kilometer is zijn tube geknapt en gereedschap of een reserve heeft hij niet. We wensen hem succes en vervolgen onze weg.
Vlak voor het dorp blijven we even staan, tijd voor een blik op de kaart. De man haalt ons hobbelend en slingerend in. Ik zie dat hij meer problemen heeft dan alleen een lekke band, de slag in zijn achterwiel is onherstelbaar. De man is niet onder de indruk en fietst vrolijk lachend door op zijn vieille bicyclette. Het is dat de beste man zover weg woont, zoveel doorzettingsvermogen in combinatie met zo'n oude fiets, zou hem direct een erelidmaatschap van fietsklup d'Oale Fietse opleveren. Misschien dat we met Veloclub la Vieille Bicyclette internationaal moeten gaan.