Pompeii

Een stad met evenveel inwoners als mijn geboorteplaats Torenstad. Alleen dan zo'n 2000 jaar ouder. Pompeii, verwoest door een uitbarsting van de Vesuvius, bedekt onder metersdikke lagen vulkanisch as. Het verhaal van de stad en de herontdekking honderden jaren later, dat kennen we uit de schoolboekjes natuurlijk. 

En sinds die schoolboekjes willen we daar beiden al naartoe. Het wordt een uitstapje met de Kaco's, beter gezelschap voor een reisje als dit is er niet. Een Coen Laude afgestudeerde Co die echt ook overal iets van weet en het ook nog eens boeiend weet te brengen en een overal doorheen dartelende Ka, van tijd tot tijd door de knieën zakkend om een close-up foto te schieten van een lief detail.
Indrukwekkend, zo is het t beste te omschrijven als je voor het eerst door de straten loopt van deze stad. Geen hoopjes vage ruïnes maar een duidelijk stadsplan, herkenbare onderdelen. Toch is het ook vreemd om vrijelijk de huizen binnen te lopen waar ooit leven was, waar kinderen speelden, slaven werkten en mensen woonden. Een blik te werpen in hun privéleven, hun spullen en, sterker nog, hun stoffelijke overschotten. 

 Toch is het een unieke kans om te zien hoe het Romeinse leven er uitzag. Dan kom je al snel tot de conclusie dat het er niet zo heel veel anders uitzag dan het onze. Tuurlijk, alle moderniteiten daargelaten, maar als je de waterleidingen van de Romeinen ziet weet je waar wij de loodgieter vandaan haalden. Om maar een voorbeeld te noemen. 

Een plek om nog een keer naar terug te gaan, om meer tijd te spenderen, want een middagje is toch te kort. 

En wie wist dat Pompeii ook muziek maakte?