Vandaag 41 jaar geleden overleed tijdens de beklimming van de Mont Ventoux. Uitputting in combinatie met amfetaminen en alcohol (niet ongebruikelijk in die tijd) waren hem fataal.
Het monument op de Ventoux, daar waar hij viel, is een drukbezochte plek. Tijdens mijn laatste beklimming maak ik ook een stop. Ik laat, zoals velen, een herinnering achter en leg een mueslireep neer. De reep die ik tijdens de eerste klim achterliet (met een brede zwaai smijt ik de reep naar het monument maar door de enorme wind zie ik het ding dertig meter verder op straat vallen waar hij door mijn schoonzus wordt opgeraapt en zodoende op de juiste plek terechtkomt) is inmiddels verdwenen. Ook dat hoort. Behalve een bedevaartplaats is het ook de plek geworden waar uitgeputte klimmers altijd wat achtergelaten eten of drinken kan vinden. En zo is de circel weer rond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten