Ik kijk op van het boek dat ik lees. Aan de andere kant van het gangpad heeft een mevrouw plaats genomen. Met moeite. Iets in haar blik zegt dat deze mevrouw niet een doorsnee reiziger is. Ze zucht en wurmt zich op haar plaats. Argwanend neemt ze haar omgeving in zich op. Als ze mij ziet verstrakt haar blik en grijpt ze haar plastic tas extra stevig vast. "Oh, zo één" denk ik en lees verder. Heb vandaag al genoeg vreemde types gezien, een beetje inherent aan mijn werk.
Tien minuten later wordt toch mijn aandacht getrokken. Het plastic tasje gaat open en een ouderwets uitziend geschrift komt tevoorschijn. De vrouw zet haar leesbril op en begint te lezen. Hardop. Het kost me moeite om mijn aandacht bij mijn eigen boek te houden. Pagina na pagina leest de vrouw hardop door. Totdat we aankomen in Textielstad. Dan gaat het geschrift in de tas en de bril in de koker. Als ik uitstap hoor ik een harde krakende stem achter me. "Is er iemand die me even kan helpen met uitstappen"? De leesmevrouw. Ik steek mijn hand uit en help haar de trein uit. Op het perron bedankt ze mij. Ik schud haar de hand en wens haar een goede dag. Dan draai ik me om en loop verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten