spoorbeleven

Ik kan het niet laten. Voor mijn neus staat een reus uit vroegere tijden. Machtig bromt zijn binnenste, zijn kracht spat eraf. Ik moet er even een plaatje van schieten, van deze prachtmachine. Ik heb er tijd voor, mijn aansluiting laat nog even op zich wachten. Ik ben niet de enige. Een man in een rood jasje staat ook met zijn telefoon in de lucht. Onze blikken kruisen elkaar. We wisselen een veelbetekende lach uit en leggen onze jongensdroom vast op de gevoelige plaat. Dan komt mijn trein binnen en ik stap in. Zou het rode jasje weten dat ik ooit op een mooie dag deze machtige machine zelf bestuurde? Met mijn hand op de Oerlikon 108 ton op voelen optrekken.

Als we Textielstad binnen denderen zaait een opmerking via het omroepsysteem enige onrust onder de reizigers. "Dames en heren, we rijden zojuist station Domstad binnen". Reizigers kijken elkaar aan, Dan beseft de omroeper zijn vergissing en uit de luidsprekers klinkt snel "herstel, we rijden zojuist station Textielstad binnen". In de trein haalt iedereen opgelucht adem.