Harm Job is weer terug van vakantie en kijkt in een aantal blogs terug op drie weken Stokbroodkaasenwijnland
In een poging om het slechte weer in SK&Wland te ontlopen reden Krien en ik naar de kust, de Azuurkust om precies te zijn. In een kleine campings boekje van de Algemene Vaderlandse Wielerbond hadden we een camping gevonden en volgens de kranten scheen daar de zon. Niet dat de pluriforme SK&W-pers het steeds bij het goede eind had, maar je moet wat. De kust dus, of liever gezegd, de azuurblauwe zee dus.
Als we de péage afrijden belanden we in een verkeerschaos vol eenrichtingverkeer en toeterende SK&Wlandse automobilisten. Waar zijn we aan begonnen? Gelukkig hebben we tegenwoordig Bernard, onze navigator, aan boord zodat we probleemloos de drukte doorkomen. De camping is mooi. Ongeveer ter grootte van een voetbalveld met veel schaduwplekken en een vriendelijke eigenaresse die meteen tips begint te noteren op een plattegrond.
's Avonds regent het, maar het geeft niet, we zitten aan zee. Uiteindelijk kopen we een stuk zeil dat we tussen de bomen spannen om droog te kunnen zitten, maar nodig zal het niet meer zijn, de zon breekt door.
De dagen brengen we door op de fiets, lekker langs de zee van de ene mondaine badplaats naar de andere. Alle plaatsen hebben een pracht van een fietspad langs de boulevard, een genot om te rijden. De, korte, stukjes tussen de badplaatsen in wordt het zoeken naar een route. Aan het einde van de gemeentegrens staat simpelweg een bord einde fietspad, meer niet. We moeten maar zien of we de tienbaanweg over willen steken, of kiezen om recht tegen het verkeer, over de stoep, over parkeerplaatsen en winkelterreinen willen rijden.
We genieten er van en eten de ene keer in het haventje van Niça op het terras van een exclusieve nachtclub, de andere keer zitten we achter een enorme cheeseburger of salade op een terras in Miljonairsbotendorp, om een volgende keer achter een pizza met sla in de oude stad op de berg. De zon schijnt, het leven is goed!
In een poging om het slechte weer in SK&Wland te ontlopen reden Krien en ik naar de kust, de Azuurkust om precies te zijn. In een kleine campings boekje van de Algemene Vaderlandse Wielerbond hadden we een camping gevonden en volgens de kranten scheen daar de zon. Niet dat de pluriforme SK&W-pers het steeds bij het goede eind had, maar je moet wat. De kust dus, of liever gezegd, de azuurblauwe zee dus.
Als we de péage afrijden belanden we in een verkeerschaos vol eenrichtingverkeer en toeterende SK&Wlandse automobilisten. Waar zijn we aan begonnen? Gelukkig hebben we tegenwoordig Bernard, onze navigator, aan boord zodat we probleemloos de drukte doorkomen. De camping is mooi. Ongeveer ter grootte van een voetbalveld met veel schaduwplekken en een vriendelijke eigenaresse die meteen tips begint te noteren op een plattegrond.
's Avonds regent het, maar het geeft niet, we zitten aan zee. Uiteindelijk kopen we een stuk zeil dat we tussen de bomen spannen om droog te kunnen zitten, maar nodig zal het niet meer zijn, de zon breekt door.
De dagen brengen we door op de fiets, lekker langs de zee van de ene mondaine badplaats naar de andere. Alle plaatsen hebben een pracht van een fietspad langs de boulevard, een genot om te rijden. De, korte, stukjes tussen de badplaatsen in wordt het zoeken naar een route. Aan het einde van de gemeentegrens staat simpelweg een bord einde fietspad, meer niet. We moeten maar zien of we de tienbaanweg over willen steken, of kiezen om recht tegen het verkeer, over de stoep, over parkeerplaatsen en winkelterreinen willen rijden.
We genieten er van en eten de ene keer in het haventje van Niça op het terras van een exclusieve nachtclub, de andere keer zitten we achter een enorme cheeseburger of salade op een terras in Miljonairsbotendorp, om een volgende keer achter een pizza met sla in de oude stad op de berg. De zon schijnt, het leven is goed!
