Tijdens de lunch staat een van de vriendinnen van Marike H. naast onze tafel. Ze is niet tevreden met de berichtgeving, onvoldoende genuanceerd. Al snel blijkt dat alles dat geschreven is over haar vriendin haar dwars zit. "We" hebben de echte vrienden niet gesproken, alleen kennissen die vage verhalen vertellen en ga zo maar door.
Ik snap het wel. Plots blijkt je vriendin en beste maatje twee babies te hebben vermoord. Een van de ergste misdaden die we kennen, een mens die een ander mens dood maakt. En dan ook nog haar eigen pasgeboren babies. Vervolgens duikt de hele pers er bovenop en ontstaan er verhalen.
De vriendin krijgt het aanbod om haar verhaal in een van onze programma's te doen, maar slaat dat af. Net als dat ze eerder de telefoon erop gooide toen iemand van ons haar belde. Ik snap het allemaal wel, echt. maar de berichtgeving van vandaag klopt wel.
Aan de nuancering komen we vandaag niet toe. De zaak wordt aangehouden omdat de psycholoog op vakantie is. De rechtbank en advocaat willen deze wel horen en we kunnen massaal naar huis.
Ondertussen is mijn eerste lunch met collega's in elf jaar rechtbank wel verpest. En das mooi balen. Want echt heel goed heb ik nu mijn tosti niet geproefd.
Ik denk dat ik degene ben geweest die haar gebeld heeft. Twee keer zelfs, omdat ik ook vond dat we meer het verhaal van de echte vrienden zouden moeten hebben... Dan moet ze nu niet zeuren.
BeantwoordenVerwijderenBeste Harm Job,
BeantwoordenVerwijderenOm te beginnen (en wellicht heel kinderachtig): ik ben nooit gebeld door RTV Oost. Wanneer dit wel zou zijn gebeurd, zou ik daarnaast op een fatsoenlijke manier hebben uitgelegd waarom ik toen niet (en nu ook niet) inhoudelijk had willen reageren op de zaak.
Dit heeft met een aantal verschillende factoren te maken:
Allereerst, afgaande op de bedreigingen toen en het harde commentaar van het volk nu, acht ik het voor mijn persoonlijke welzijn niet bevorderlijk wanneer de inwoners van dit landje weten dat ik een vriendin ben van Marike.
Ten tweede vind ik het een morele plicht van journalisten om op een zo volledig en objectief mogelijke wijze verslag te doen van een beladen onderwerp als dit. En wanneer de psychiater eigenlijk geen fatsoenlijke argumentatie heeft voor zijn oordeel over het gevaar op herhaling, dient de journalist dit weer te geven. Daarnaast is het uitermate jammer dat geen van de door mij geraadpleegde bronnen aangeeft dat de psychiater het gevaar op de korte termijn erg laag inschat, iets wat naar mijn mening toch ook zeer van belang is. In je stuk zeg je zelf: “vervolgens duikt de hele pers er op en ONSTAAN er verhalen”. Naar mijn mening is het niet de taak van de journalist om verhalen te doen ontstaan, dat is de taak van schrijvers en regisseurs. De taak van journalisten is op een juiste manier verslaglegging doen van de gang van zaken. En daar hoort een eventuele nuancering bij. Wanneer je dan toch dieper op de zaak in wil gaan dan de waar te nemen feiten, beperk je dan tot een onderzoek naar bijvoorbeeld de gevolgen van een borderline persoonlijkheidsstoornis. Maar waarschijnlijk zit het Nederlandse volk daar weer niet op te wachten, want dat is niet smeuïg genoeg.
Als afsluiting wil ik mijn excuses aanbieden voor het feit dat ik je lunch heb verpest. Mocht het een troost zijn: ik heb ook niet echt van mijn tosti kunnen genieten. Maar het werd me wel heel gemakkelijk gemaakt om degenen die verantwoordelijk zijn voor de berichtgeving te wijzen op hetgeen wat ons al sinds december stoort, namelijk een onvolledige, soms ongenuanceerde en bij vlagen zelfs speculatieve journalistieke berichtgeving. Het is aan jullie wat jullie daar dan vervolgens mee doen. Ik hoop dat ik nu niet ook je zondagavond heb verpest.
Groet,