Als ik, na een lange dag in de diverse zittingszalen van de Beschuitstadse rechtbank, op het station kom staat er een boemelschroothoopgeval klaar richting Textielstad. In Koekstad is iemand voor de trein gesprongen (nog geen info of het ook fataal was) en er is een noodtreintje aan het boemelen.
Het geval is vol, maar ik kan nog net een plek vinden in het (vouw)fiets gedeelte en schenk een kop koffie in. Halfvol, zodat het er bij plotse schokken niet uitfloept over mij heen. Bij het eerstvolgende station gaat het al mis. \
Ik heb al gemerkt dat de machinist denkt dat hij een formule 1 rijder is, de snelheid zit er stevig in. Maar dat hij op dezelfde manier zijn remmen gebruikt, nee, dat had ik niet verwacht. Halverwege het perron slaan de remmen aan, val ik net niet van het klapbankje en gaat mijn koffie met een grote klets om.
Meteen is het een grote zooi. Ik ren naar het toilet aan de andere kant van de volle trein en haal wat papieren handdoekjes in de hoop de schade enigzins te beperken maar het is te laat. De trein bonkt door de snelheid zo heen en weer dat ik meer bezig ben om mezelf overeind te houden, dan dat ik daadwerkelijk wat schoon kan maken. Zeker als ik bij de volgende stop opnieuw bijna onderuit ga door het accelererende remvermogen van de machinist.
Ik dep links en rechts wat en als ook medepassagiers geen aanstalten maken om aan de kant te gaan zodat ik nog wat kan schoonmaken, laat ik het erbij zitten. Ik ga zitten en grijp me stevig vast als we het volgende station binnenrijden.
Nog net op tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten