Harm Job was, samen met Krien en het Koekstadse Kaco-duo, een paar dagen op bezoek bij onze Zuiderburen. In een aantal delen daarom een verslag van drie prachtige dagen.
Als ik probeer om uit de geul van de tramrails te blijven voel ik plots mijn achterwiel wegschieten over de gladde en modderige kasseien. Terwijl ik omga, er is geen houden aan, denk ik aan de wijze woorden van vriend en historicus Co; "in Zuiderburenland lag ruim 5000 kilometer tramlijn, daar reden voornamelijk zogenoemde boerentrams".
Dan kom ik onzacht in aanraking met het wegdek. Tijdens mijn val heb ik mijn schoentjes los weten te krijgen en ik sta snel weer overeind. Ik kijk snel om me heen, het afgelopen uur heb ik gemerkt hoe idioot hard er hier gereden wordt door de locals in hun voitures en ik heb weinig zin om ook nog eens kennis te maken met een smerige motorkap.
Ik sta snel weer op, sla de viezigheid van mijn fietsbroek, neem de schade aan mijn Red Bull op (een kleine oorlogswond in de vorm van een kras) en vervolg mijn weg. Meteen heb ik een bochtige en steile klim, wild schakelend kom ik boven en geniet van het uitzicht over de heuvels rond Lobbes. Het is prachtig hier denk ik terwijl ik nog eens voel aan mijn linkerheup. Het doet pijn, ik heb het idee dat het straks stijf gaat worden, dus ik kan maar beter door. Even later hobbel ik de bult weer af, extra waakzaam na mijn recente incident.
Het wegdek is überhaupt overal enorm slecht hier, niet alleen kasseien, soms in combinatie met asfalt, maar ook wegen die volledig bestaan uit plakken reparatieasfalt of schots en scheef liggende betonplaten. Bijna nergens kan ik de remmen loslaten tijdens een afdaling, voor ik het weet duik ik met fiets en al in een gat. Eén stukje mooi asfalt kom ik in een afdaling tegen en ik kom tot ruim 53 kilometer. Maar tien meter verder gaat de weg weer over in een opgelapt stadium en kletst mijn achterlichtje van mijn zadeltas. Remmen dus, erg belangrijk.
Uiteindelijk kan ik twee ochtenden op de fiets. Heerlijk, bult op bult af, nergens een stukje plat, alleen vals. Zaterdag ben ik de enige op een tweewieler, zondagochtend breekt er een algehele wielerhysterie uit en zijn de wegen vergeven van bontgekleurde fietsers. Net zo bontgekleurd als hun dikke warme kleding (en dat bij bijna 15 graden), zijn hun fietsen. Wielrenners, stadfietsen, mountainbikes, alles door elkaar. Eén ding heeft iedereen gemeen, een fietshelm en fietskleding én een afsluitend bezoek aan een locale kroeg om een paar heerlijke biertjes te drinken. Een waar feest, merk ik zelf als ik een paar uur later op zo'n terras zit en mijzelf laaf aan een heerlijke glas Grisette Blonde.
Hier kom ik nog wel eens terug. En de kasseien? Ik kijk er nu tegen één aan, in de huiskamer. Een mooie grote uit dezelfde weg, als aandenken...
Dan kom ik onzacht in aanraking met het wegdek. Tijdens mijn val heb ik mijn schoentjes los weten te krijgen en ik sta snel weer overeind. Ik kijk snel om me heen, het afgelopen uur heb ik gemerkt hoe idioot hard er hier gereden wordt door de locals in hun voitures en ik heb weinig zin om ook nog eens kennis te maken met een smerige motorkap.
Ik sta snel weer op, sla de viezigheid van mijn fietsbroek, neem de schade aan mijn Red Bull op (een kleine oorlogswond in de vorm van een kras) en vervolg mijn weg. Meteen heb ik een bochtige en steile klim, wild schakelend kom ik boven en geniet van het uitzicht over de heuvels rond Lobbes. Het is prachtig hier denk ik terwijl ik nog eens voel aan mijn linkerheup. Het doet pijn, ik heb het idee dat het straks stijf gaat worden, dus ik kan maar beter door. Even later hobbel ik de bult weer af, extra waakzaam na mijn recente incident.
Het wegdek is überhaupt overal enorm slecht hier, niet alleen kasseien, soms in combinatie met asfalt, maar ook wegen die volledig bestaan uit plakken reparatieasfalt of schots en scheef liggende betonplaten. Bijna nergens kan ik de remmen loslaten tijdens een afdaling, voor ik het weet duik ik met fiets en al in een gat. Eén stukje mooi asfalt kom ik in een afdaling tegen en ik kom tot ruim 53 kilometer. Maar tien meter verder gaat de weg weer over in een opgelapt stadium en kletst mijn achterlichtje van mijn zadeltas. Remmen dus, erg belangrijk.
Uiteindelijk kan ik twee ochtenden op de fiets. Heerlijk, bult op bult af, nergens een stukje plat, alleen vals. Zaterdag ben ik de enige op een tweewieler, zondagochtend breekt er een algehele wielerhysterie uit en zijn de wegen vergeven van bontgekleurde fietsers. Net zo bontgekleurd als hun dikke warme kleding (en dat bij bijna 15 graden), zijn hun fietsen. Wielrenners, stadfietsen, mountainbikes, alles door elkaar. Eén ding heeft iedereen gemeen, een fietshelm en fietskleding én een afsluitend bezoek aan een locale kroeg om een paar heerlijke biertjes te drinken. Een waar feest, merk ik zelf als ik een paar uur later op zo'n terras zit en mijzelf laaf aan een heerlijke glas Grisette Blonde.
Hier kom ik nog wel eens terug. En de kasseien? Ik kijk er nu tegen één aan, in de huiskamer. Een mooie grote uit dezelfde weg, als aandenken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten