winterfiets

In een sociale bui nam ik heel enthousiast de kop over. Met nu en dan een steelse blik op de kilometerteller zie ik dat ik rond de negenentwintig rij. Het kost me echt moeite, zo tegen de wind in, heel anders dan achterin het peleton. Dan wordt ik opeens ingehaald door bijna iedereen en kan ik er met de tong op mijn voorwiel achteraan. Op datzelfde moment doemt uit de mist een bult op. oh nee, ik wist niet dat ik onderaan een beklimming zat, anders was ik nooit op dit moment naar voren gegaan. Ik zie de rest uit mijn blikveld verdwijnen, fietsers in de mist.
Buurman Krattenstapelaar hsd het er al vaak over gehad, over de winterfietsers van de zondagse fietsklup en vroeg gisteren of ik zin had mee een keertje te gaan. "Zo hard wordt er niet gereden" zei hij nog. Ik had er wel oren naar. Alleen fietsen, een goede conditietraining volgens een van de winterfietsers, is ook maar alleen. Zo kwam het dus dat ik rond een uur of tien in Grensdorp achter een dampende kop koffie met een stuk gebak zat.
En even later met een stel krasse knarren door het land van Regge en Dinkel scheur. Inderdaad, scheur. Want van het beloofde tempo blijft weinig over als ik onderweg mijn kilometerteller vierendertig zie aangeven. Jaja. Ruim zestig kilometers flitsen we door het mistige en af en toe spookachtige land. Prachtig. Want ik geniet met volle teugen. Mijn benen doen pijn, af en toe kom ik adem te kort, zijn mijn voeten klompjes ijs, maar het geeft niet.
Bij de nazit krijg ik de vraag of ik van plan was vaker mee te gaan. In dat geval zou ik even een een onderwijsklupfietssetje moeten bestellen. Wel zo mooi. "En kwaliteitspul" aldus Buurmanman Krattenstapelaar. Maatje M dus. Eén keer.
Wordt vervolgd denk ik.