zweten

Thuis barst het zweet uit. In dikke stralen druipt het, zelfs nu tijdens het tikken, van mijn lijf. Heerlijk zo'n rustig tochtje rond het middaguur. Twee bidons leeg, het hoofd ook heerlijk leeg en ontspannen, de onrust uit de benen en een koud waterijsje bij thuiskomst. Even een koude douche pakken en ik ben klaar voor de rest van het weekend.

In de zon is het bijna 40 graden! Wow! Das nog eens zomer!

morning sky (voor Kaco)

"Wat een psychedelische foto.

als je er wat langer naar kijkt lijkt het blauw te bewegen (of gisteren toch in borreltje te veel, hi hi)" schrijft Kaco in een reactie op de antennefoto van eerder vandaag. Ik snap het volkomen. Want onze Co, summa cum laude afgestudeerd, kreeg gisteren het bericht dat hij een van de 31 uitverkorenen is van een NWO beurs. Vijf jaar lang kan hij wetenschappelijk onderzoek gaan doen. Yes, him can count Romans, yes he can!

proloog

Prachtige opnamen van renner Nicolas Roche in de proloog. Het geeft een superblik op het parcours dat ik zelf drie keer aflegde. De film gaat net niet helemaal tot het einde, maar als ik bedenk dat hij uiteindelijk het parcours aflegde met een tijd van 10.49, dan ben ik nog niet zo ontevreden. Gemiddeld heb ik 13.20 over een rondje gedaan. gewoon op mijn oude trouwe Red Bull en zonder gestroomlijnde helm.

egel

Plots staat KlaasKat verbaasd stil. Haren overeind, tuurt hij gespannen naar iets dat in de tuin loopt. Het is een egeltje. Als het beestje zijn stekels opzet en verder niet veel doet besluit onze twitterkat dat het wel goed is. Aan dit gevaarlijke ding gaat hij zijn kostbare tijd niet besteden. Verderop in de tuin zijn vast spannender dingen. Even later zit hij vol belangstelling voor een struik. Daar beweegt ook wat. De egel spot ik later verstopt in ons schuurtje. Veilig de dag doorbrengen en vannacht weer verder gaan. En nee, ik zet geen schoteltje melk neer.

morning sky

Concurrentie

 

Ik snap het wel dat het mis gaat bij de TNT. Er is gewoon teveel concurrentie op de markt. Zeker nu er steeds meer persoonlijk wordt bezorgd. Neem nog het gevalletje Huis om Huis. Het is vakantie en dus wordt onze wijk weer even overgeslagen. Net nu d'Oale Fietse erin staat. Online is het artikel ook wel te lezen, maar het fijne van een krant is toch wel dat je het tastbaar in handen hebt. 

Dus plaatste ik gisteravond een oproep op twitter. Wie heeft m? Het leverde meerdere reacties op en ja hoor, zojuist gaat de deurbel en zie ik nog net iemand wegfietsen. Hij is de straat uit voordat ik de deur van het slot heb, maar ik weet wie het is. Het is Eazy. dat blijkt ook wel als ik de krant opensla. Zo'n persoonlijke bezorgdienst, daar kan toch niemand tegenop?

Pink!

Ik heb de eerste foto's al gemaakt als ik het bericht krijg dat het niet meer nodig is. "Gebruik ze dan maar voor je blog" krijg ik te horen. Hierbij dan. Want in tegenstelling tot velen, vind ik het een prachtig gezicht. Heerlijk een beetje vrolijkheid in de stad. "Kleur de stad" is toch het credo van Textielstad? Nou dan.

morning sky

Een blik op de prachtige lucht boven Textielstad vanmorgen vroeg deed me denken aan het prachtige Morning Sky van George Baker. Een nummer uit de tijd dat mijn broertje "voor George Baker" was en bij mij de liefde voor ABBA heel hoog zat. Jaren later mocht ik, via collega Gerson, een vraag stellen aan de man die ooit wilde taferelen (zie video) veroorzaakte in de vaderlandse concertzalen.

vergeten

"Ik doe hier nooit meer boodschappen!" brult hij woedend tegen drie toegesnelde winkelmedewerkers en de bedrijfsleider. Hij, type Sukkelvan18, is net staande gehouden na de kassa op verdenking van de diefstal van 4 blikjes baco. Twee in de linkerhand, twee in de rechterhand. 

Naast hem staan zijn vrouw met het jongste kind in de kinderwagen en de oudste aan haar hand. Ze lijken zich er weinig van aan te trekken. "Je denkt toch niet dat ik een paar van die stomme blikjes jat? Dan zou ik toch wel wat beter jatten?!?" roept de man. Ik zie de bedrijfsleider denken wat ik ook denk. Het zijn juist dit soort artikelen die het meest gestolen worden. 

De man pakt het slim aan. Met vrouw en kinderen erbij gokt hij erop dat de politie niet ingeschakeld wordt. En hij heeft gelijk. De discussie gaat nog een tijd op hoge toon door en dan krijgt de man de kans om de blikjes alsnog af te rekenen. Bruusk draait hij zich om en walst de winkel binnen. Ik controleer of ik nog iets in mijn handen heb dat ik ga "vergeten"  af te rekenen, constateer dat het niet zo is en betaal.

Klets!

Tot twee keer toe klettert het ding op de grond. De laatste keer breken er stukken plastic af en vliegen de batterijen over straat. De fotograaf van de weekblaadje is door ons al twee keer gewaarschuwd dat het trapje scheef staat. Luisteren wil hij niet en dat moet hij dan maar bekopen met een kaduke flitser. 

Opnieuw in de krant? Inderdaad, deze keer een mooi artikel over onze fietsklup d'Oale Fietse. Over het ontstaan, het bestuur en de nieuwe sponsor. Ook leuk dat drie van mijn racefietsen op de gevoelige plaat zijn vastgelegd.

NK Journalisten!

Vlak voordat Joop ons wegfluit voor drie ronden over het proloogparcours van de Havenstad werp ik een blik op mijn hartslagmeter. Die staat, stijf van de spanning en adrenaline, rond de 105, ruim boven mijn normale ruststand.

Twee flesjes energiedrank, een Mars en een paar winegums zijn daar natuurlijk ook debet aan, maar het is vooral toch de opgespaarde spanning. Nog een minuut en dan ga ik mijn eerste wedstrijd rijden!

Ik probeer me zoveel mogelijk naar voren te wurmen. Van #twitterritrijder en 2009 kampioen Ron weet ik dat het direct bij de start losbarst. "Die jongens brengen direct een scheiding aan, daarna maken ze het onderling uit" aldus deze voormalige Koekstedeling. Ik ben van plan zo lang mogelijk bij die kopgroep te gaan blijven, harken achterin kan altijd nog.

Dan klinkt het fluitsignaal en zijn we weg. Totale chaos! Voor me krijgen twee heren hun schoenen niet op tijd ingeklikt, en rechts naast me rijden ze me voorbij. Dan zie ik een gaatje en begin te sprinten. Het is inderdaad direct volle bak, binnen 200 meter staat mijn teller al boven de 40. We gaan het zien. Dan wordt het parcours smal, een eng hoge stoeprand aan de ene kant en hekken aan de andere kant. Ik heb geen zin om een duikeling over de poten van deze afzetting te maken en kijk donders goed uit. Elk gaatje waar ik veilig door kan schiet ik in.

Langzaam werk ik me naar voren en weet de aansluiting te vinden. Mijn hartslagmeter geeft inmiddels aan dat we de 160 zijn gepasseerd. De eerste bocht komt eraan en ik stuur soepeler en gedurfder in dan ik gedacht zou hebben. Mijn nieuwe bandjes rollen fantastisch en de brug komt in zicht. Ik ben de brug al een paar keer over geweest en weet dat het een lastig obstakel in het parcours is. Het klopt, bij de eerste meters klimmen vallen de eersten al weg. Een van hen komt, na een verpletterende demarrage brugopwaarts, voor de top de man met de hamer tegen en het hele peloton passeert hem moeiteloos. Dan racen we naar beneden, rechtsom, op naar de volgende brug. Weer zo'n lastig ding, maar met de vaart van de "afdaling" nog in de benen, iets makkelijker te nemen.

Langs de kant van het parcours staat een hoop publiek. Ze hebben net de Tourrenners het parcours zien verkennen en worden nu getracteerd op de aanblik van tientallen rood aangelopen, naar adem happende journalisten.Via de speakers volgen ze de wedstrijd en ze joelen, fluiten en gillen alsof The Boss himself langskomt.

Ik kom de eerste ronde goed door en ook de tweede gaat goed. Ik zie kans om af en toe een slok water te nemen, het is met pakweg 35 graden, bloedheet op de weg. Tegen het einde van de tweede ronde verlies ik de aansluiting met de kopgroep. Een aantal renners gaat wat angstig door de bocht, iets terug was er net een valpartij, en gaat langzamer door de bocht. Ook ik moet afremmen en zie de rest van me wegrijden.

De derde ronde probeer ik wanhopig terug te komen. Tegen de wind in ga ik alleen in de aanval, gooi er een gelletje in maar het is te laat. Wat ik ook koers, voor me rijden ze net zo hard, het gat rij ik niet dicht. Ondertussen zit ik in een klein groepje, afvallers van de kopgroep die in mijn rijden een oplossing zien om toch snel aan de finish te komen. De een na de ander duikt in mijn wiel. Ik probeer ze van me weg te krijgen, maar als ik naar rechts ga, doen zei dat ook en als ik even in de rem knijp idem dito. Tot we in de buurt van de finish komen. Dan barst het los. Te vroeg, de finish is op een andere plek dan de start en ik haal er weer een aantal in. Vlak voor de meet haal ik nog een laatste in.

Dan vlieg ik over de meet. Dorst! Mijn tong plakt tegen mijn gehemelte en het zweet gutst. Opgewonden verhalen over de koers, ik herken een Telegraaf medewerker die ik in de Girotourtocht tegen kwam en we fotograferen elkaar op het Tourpodium. Dan zoeken we het gebouw van de voetbalklup op en is het tijd voor een koel drankje. Tijdens dat drankje verneem ik dat ik 20e ben geworden! In een tijd van 00:40:03.323 en met een gemiddelde snelheid van 39,1! Mijn hartslagmeter geeft aan dat ik constant in mijn zone heb gereden, 148 gemiddeld. 

Volgend jaar doe ik weer mee. Dat weet ik nu al. Wat een kick zo'n wedstrijd en zeker op dit parcours.

(foto's van diverse bronnen gebruikt