Een sportief weekend. Qua sportkijkgedrag dan. Zaterdag is het tijd voor een klassieker in de wielerhistorie, de RvO. Fietsvriend GerritdeDijk heeft mij uitgenodigd om de hele dag mee te gaan als gast. Harm Job als V.I.P. het is wat.
Deze Hele Belangrijke Persoon behandeling begint al met de parkeerkaart. " Toegelaten" staat er op en waar iedereen weggezonden wordt, gaan de hekken breed lachend voor ons open. net zo vriendelijk is de ontvangst met koffie en appelgebak. Binnen vijf minuten heb ik de hand van een burgemeester geschud en sta ik aan tafel met een aantal (fietsende) wethouders. Het ochtendprogramma bestaat uit een aantal interviews met oud-renners en een huldiging.
Dan is het snel naar buiten, op het terrein voor het statige Parkgebouw schrijven de renners zich in. Niet alle renners zien we, de bussen staan klaar voor een rit door de provincie. In de bus een lunchpakket, alsof niemand nog wat gegeten heeft wordt er al gretig broodjes gehapt. ht is de bedoeling dat iedereen ook een ritje gaat maken in een gastenwagen. Een zenuwslopende overstap zal blijken en dan wil je geen tas met de lunch meer voorhanden hebben.
Dan valt buiten ons blikveld het startschot en schieten de renners weg. In hun kielzog rijden we weg, de autobaan op. Ja, de autobaan, we gaan de renners voor zijn, om ze live langs te zien komen op locatie. Ondertussen staat de radio aan en vermaken oud-renners ons met praatjes via de microfoon.
dan zijn we op de eerste stop, mooi op tijd om op een bekend plekje (fiets er zelf ook vaak) een fotoplek in te nemen. Dan komen de renners, kliklikliklklik klinkt het en het is weer rennen naar de bus. Op naar de volgende plek, waar het ritueel zich herhaalt.En nog een keer.
Op de Holterberg mag ik met GerritdeDijk in de gastenauto van de voorzitter van de ronde. Nog voor de kopgroep langskomt in de stromende regen zitten we al in de wagen. Als de kopgroep langs is gereden geeft de belangrijkste man van de ronde gas. We schieten weg en maken ons op voor een halsbrekende rit achter de kopgroep en later peloton aan.
De chauffeur kent de route uit zijn hoofd, 25 jaar ervaring maken van hem een ervaren wielerrijder. Gassen, remmen, renners, motorrijders en ploegauto's die links en rechts langs komen schieten, over hobbels, met volle vaart scherpe bochten. Achterin probeer ik met de 300mm telelens vast te leggen wat er allemaal gebeurt. De camera blijft klikken en ik kom met een volle kaart thuis, het uitzoeken gaat nog wel wat tijd kosten.
Met een rotgang scheuren we naar de finish. Daar worden we uit de auto gegooid, snel, want het achtervolgende peloton komt er aan, en rennen we naar de tribune. De beste plek en het beste uitzicht, dat is het leven van een Hele Belangrijke Persoon. Winnaar Job Vissers schiet vlak voor mijn neus over de finish en even later is ook de huldiging op een paar meter afstand.
De bekers uitgedeeld is het tijd voor het buffet. Ja het leven van een Hele Belangrijke Persoon gaat over rozen. We schuiven aan bij de Rondemiss, die ons opbiecht dat ze haar gesponsorde sjerp straks gewoon weer moet inleveren. Alleen het boeketje bloemen mag ze meenemen en dat doet ze graag, ze wil graag haar kamer in dezelfde kleuren schilderen en het is een mooi voorbeeld.
Ik ben blij dat ik deze kleuren niet in mijn kamer hoef, waag nog wel een poging om het boeket te scoren voor de prijzenkast in het Kluphuis, maar dat is een helaas. Dan is het feest over, het buffet is leeg en het handenschudden is begonnen. Aan alles komt een eind. Ook aan het leven van een Hele Belangrijke Persoon.
Thanks Gerrit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten