olé olé!

Kan een nietvoetballiefhebber 10 uur feesten? Ja dat kan. Spierpijn in de benen, een schorre keel, doodmoe maar wat een prachtig feest! De plaatselijke FC wordt landskampioen en in het café gooit een enorme sukkel een rookbom. Paniek breekt, voornamelijk bij het personeel, uit. Het resultaat is een dichtedeurenbeleid. Op goed geluk, bij het zien van een bekend gezicht, kom je nog binnen, iets dat uiteindelijk lukt.

De Oude Markt is afgeladen vol, een gekkenhuis vol uitzinnige fans, zeker als de 2-0 wordt gescoord (het doelpunt dat ik in een donker vies en goor wc-gangetje van het poolcentrum mis). Met zoveel mensen is het opvallend genoeg ook echt feest. Onvertogen woorden vallen er niet, bezoekers die zich dreigen te gaan misdragen worden direct aangesproken door andere feestvierders en stoppen meteen met wangedrag.

Het is zelfs geen enkel probleem om bij de patatmuur te komen. Het is ook geen probleem om de friet kwijt te raken, links en rechts graaien grijnzende handen in het bakje. Iedereen is gelukkig en vrolijk. Prachtig! Uiteindelijk zie ik kans om 10 uur lang te feesten, Kriene verslaat me zelfs, die komt pas na 12 uur feestvreugde thuis. Ik merk het niet eens meer, verkeer in dromenland. Daar voetbal ik de sterren van de hemel op mijn racefiets.

Eenmaal zullen wij kampioenen zijn!