Op het eerste gezicht een doodnormaal blik. Toch is het een bijzonder blik. Zeker voor mijn moeder. Het is een blik dat in de familie kwam kort na de bevrijding. Er zaten biscuits in, "gewone droge biscuits, maar heerlijk, een traktatie!" aldus mijn moeder. Ze maakte als kind de hongerwinter mee en kan zich de smaak van tulpenbollen nog goed voor de geest halen, "vies weeïg zoet, brr".
Het verhaal komt naar boven als we samen zitten te kijken naar de dodenherdenking op de Dam. Er komen meer verhalen naar boven over het einde van de oorlog. Over Hoogovenkarretjes, karretjes gemaakt van buizen van de Hoogovens, gebruikt om hout mee te halen in het bos of plantsoen. "Dan gingen wij aan de rand van het bos sprokkelhout zoeken en waren de mannen in het bos stiekem bomen aan het zagen, dat was verboden".
Die dag, 5 mei 1945, was de spanning in de straat voelbaar. Met hun karretjes staan de buurtkinderen klaar om hout te halen, maar de ouders komen niet buiten. Dan komt het grote nieuws, de oorlog is voorbij! Hout wordt er die dag niet gehaald, wel takken met oranje besjes, om de huizen mee te versieren. Ook het verhaal over het Zweedse Wittebrood komt naar boven, "nog nooit zulk lekker brood gegeten".
Best nuttig voor de overlevering, zo'n (bruut) verstoord televisie-avondje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten