misty

Ik ben alleen op de wereld. Zo voelt het tenminste, de mist op het Oosterbuurse platteland is zo dik dat ik af en toe maar een meter of tien zicht heb. Het is koud en ik zie niets door mijn bril. Desondanks is het prachtig, ik fiets bewust niet te hard, ik volg een route met bordjes, de weg is af en toe glad en plots duiken er bochten op.
Het is vreemd om zo kort na de warme zomer, in een winteroutfit rond te fietsen. In mijn bidon heb ik warme thee en het voelt diep in de winter. Dan komt ter hoogte van A-eenhuisdorf plots de zon door. Eindelijk weet ik waar ik ben. Ik beklim de nieuwe uitkijktoren en geniet van een uitzicht over een mistig en zonnig landschap. Terug duik ik de mist weer in totdat ik Textielstad weer binnenfiets. Daar schijnt de zon en is een warm huis. Een douche en een paar warme pannenkoeken maken mij weer helemaal mens. Heerlijk.