boekhuwelijk

Zondag zijn Kaco tien jaar in de echt en is er een recordbrekende boekenmarkt in Koekstad. Twee hele goede redenen om A; vroeg op te staan en B; naar Koekstad af te reizen. A en B lukken goed, al duurt het lang voordat we uit bed zijn en in de trein zitten. Het zal iets te maken hebben met de zaterdagavond bij de Krattenstapelaars.
De boekenmarkt, bijna 1000 kramen met nog veel meer boeken, is altijd een belevenis op zich. Als boekenwurm, verzamelaar en leesverslaafde is het niet altijd even leuk. Ten eerste is er zo'n enorm aanbod dat kiezen moeilijk wordt en er boeken blijven liggen, tot grote spijt achteraf. Ten tweede is zo'n gebeurtenis natuurlijk de gelegenheid om boeken duur te verkopen. Tweedehands titels gaan voor (meer dan) nieuwprijzen weg en dat loopt af en toe de spuigaten uit. Heel vervelend als het gaat om een boek dat ik graag wil hebben. Zo sta ik een hele tijd te snuffelen bij een kraam met wielerboeken maar koop niets. Een boekje dat ik "drie voor een vijfje" al in de tas heb, gaat voor dertig over de kraam. Tuurlijk, dat is snuffelen, maar ergens hebben al die handelaars de markt voor mij mooi verpest. Vond je vroeger nog wel eens wat voor een leuk prijsje bij de kringloop, nu wordt diezelfde kringloop leeg gehaald door de heren handelaren en kom ik het tegen voor teveel geld.
Maar goed, ik loop er twee keer over heen en kom uiteindelijk tevreden met een klein stapeltje thuis. Bij Kaco is het feest inmiddels in volle gang. De ene helft van de familie is om half acht de boekenmarkt al over geweest, de andere schiet tussendoor weg en overal liggen stapels boeken. prachtig. Het is gezellig, het is leuk, ondertussen zijn we ook een soort familie geworden en het weerzien met "onze" familieleden is vrolijk. De koelkast wordt in grote gemeenschappelijkheid leeggedronken, er worden broodjes klaargemaakt, koffie gezet, heen en weer gelopen van binnen naar buiten als het regent, gegeten en gekletst en voordat we het in de bgaten hebben is het tijd om naar huis te gaan. Kaco loopt nog even mee naar het station, ze wonen echt om de hoek, en met een lach en een zwaai nemen we afscheid. Volgende week gaan we weer op pad.