@%&*++%$###@!!!

Het is weer zover. Ik sta in Industriestad op het perron te wachten op de internationale trein naar Beschuitstad, een grap van Het IJzeren Spoor om intercity's te sparen. En net als zo vaak, gaat het nu ook weer mis. Er komt geen trein, maar ook geen mededeling. Informatie genoeg hoor, over alle stoptreintjes die wel rijden, wel vier keer hoor ik van welk perron de Märklinexpres naar Torenstad vertrekt (gewoon hetzelfde perron als altijd), maar niets over de door mij geplande verbinding. Niets, niets, niets. Het blijft stil, alsof wij reizigers er niet zijn.
Een typisch geval van spoornegeren. Dat blijkt als ik mij vervoeg bij de informatiebalie. "De internationale? "Oh die is uitgevallen, staat stuk ergens aan de andere kant van de grens" zegt het rode petje vrolijk. En ze negeert me verder om de volgende te helpen. Een geval van typisch dubbelnegeren. Ik schiet er weer tussen en vraag hoe ik dan in godsnaam in Beschuitstad moet komen. "Oh, gewoon met de stopper" zegt het rode petje met een blik alsof ik gek ben.
Als ik vervolgens hoor dat ik ruim 25 minuten te laat in de rechtbank zal komen overweeg ik een klachtenformulier te vragen, maar besef dat er niets tegen negeerlogica valt in te brengen. Hoe kan ik nou klagen over een trein die geen vertraging heeft omdat ie is uitgevallen. Ik wacht met alle anderen geduldig op een uitpuilende "stopper" en hoop dat er in Beschuitstad nog iets te redden valt. Dankzij oom Krattenstapelaar, die me een klein beetje op weg helpt, lukt het nog een beetje.
En ik weet het wel, mezelf ergeren aan het spoor is verspilde energie. Maar ik kan zo slecht tegen dubbelnegeren.