niet al te best

Ik moet naar provinciehoofdstad. Spannende zaak over dode liftmonteur in vloerenfabriek. De treinen tussen Koekstad en Provinciehoofdstad rijden niet wegens werk aan het spoor en dus moet ik wel met de door mij zo verachte boemel. Ik ben veel te vroeg op het station en mag van de conducteur nog niet de trein in, maar de zon schijnt en gelukkig heb ik mijn iPod bij me. Ik installeer me op een bankje in de zon, krantje erbij en wacht tot plaats kan nemen.

Ik ben in gedachten een artikel aan het lezen als het plots stil wordt in mijn oren. Ik klik door naar de volgende song. Dan zie ik tot mijn schrik dat het scherm donker blijft. In een flits zie ik mezelf weer de oplader in het stopcontact doen. Ik hoor ook weer de droge klik waarmee dan ging. Oh nee, niet opgeladen en nu leeg. Mijn humeur daalt ondanks het zonnetje een paar graden. De pokketrein zonder mijn iPod, dat wordt een hel!
Ik spit mijn tas door. Geen oplader of baterypack bij me deze keer. Wel vind ik het koptelefoontje, ik kan in ieder geval radio luisteren. Dan maar met arbeidsvitaminen op pad.

In Provinciehoofdstad gaat de zaak niet door. Wel heb ik een bericht en ik ren naar het station. In Beschuitstad staan nog twee zaken op me te wachten. Op het perron aangekomen is mijn trein net weg. Wachten dus. Een half uur later hobbel ik het station van Beschuitstad binnen waar de trein vijf hele lange minuten buitenspoors stil blijft staan. Het aanvangstijdstip van de eerste zaak is al lang gepasseerd als ik uiteindelijk de trein uitren. Buiten adem kom ik de rechtbank binnen rennen. De zaak gaat niet door, niemand verschenen. Ook de zaak van vier uur gaat niet door.
Ik rep me naar huis om mijn berichten te tikken. Als ik de belangrijkste heb doorgegeven blijkt dat ik voor niets op pad ben geweest. Door miscommunicatie draait het bericht van een andere bron al mee. Ben dus het grootste deel van mijn dag kwijt, voor niets. Gelukkig schijnt het zonnetje volop. Een kleine troost.