Stevige pijnstillers vertroebelen soms de blik. Dat merk ik vanmorgen in de trein van Koekstad naar Provinciehoofdstad. Als ik mijn stukken nog eens goed bekijk zie ik plots dat ik te laat ga komen. Niet tien uur, maar een half uur eerder begint de zaak waar ik al zo vaak voor op pad ben geweest. "Damn" denk ik maar kan niets meer doen. Uiteindelijk kom ik net niet buiten adem de rechtbank binnen, 25 minuten te laat.
Redden wat er te redden valt. Ik storm niet direct de zaak binnen maar informeer eerst even bij de bode. "Oh, doe maar rustig aan, die is nog niet verschenen en komt waarschijnlijk ook niet. Of de zaak doorgaat weet ik niet". Tuurlijk, ik had het kunnen weten. De ongeschreven wet, als ik te laat ben gaat het niet door en als ik op tijd ben, ben ik vaak te laat omdat alles is omgegooid. Na meer dan 9 jaar zou ik dat toch moeten weten.
De officier van justitie houdt een slag om de arm. "Misschien dat we iemand langs de woning van de verdachte kunnen laten rijden om te kijken of ze thuis is. Kunnen we haar nog hier krijgen in de loop van de dag". Fijn, het wordt weer zo'n dag van rondhangen en hopen op een beetje geluk.
Om twee uur heb ik de uitspraken binnen. De Koekstadse Lisl en haar Bernd (zie 17-08-2007) verdwijnen voor negen jaar achter de tralies en de messteker in het Provinciestadse uitzendbureau zeven jaar. Ik informeer een laatste keer naar de zaak van half tien. Die gaat niet door hoor ik. Ik pleeg snel een paar telefoontjes en geef de uitspraken door. Dan verlaat ik het gebouw en loop naar het station, op mijn gemak. De trein is net weg en ik heb nog een half uur. Thuis concludeer ik dat mijn "verloren" dag uiteindelijk nog zes berichten heeft opgeleverd. Toch grappig, het leven van een rechtbankcorrespondent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten