plakband

Even dacht ik bij het zien van deze trein dat het echte dieptepunt in de spoorweggeschiedenis bereikt was. Een kapotte trein repareren met gaffertape. "Sorry, hij deed 't niet meer, maar we hebben 'm opgelapt en nu kunnen we weer vandan", van dat laken een pak. Geen gekke gedachte, heb in al mijn reisjaren genoeg meegemaakt om zo te denken.

Gelukkig bleek het niet zo te zijn. Er was meetapparatuur aan boord en personeel wat af en toe de uitslagen van de meettesten zou uitlezen. Zo viel er op het, met nog veel meer plakband vastgezette, briefje te lezen. Och jee, personeel dat testresultaten gaat uitlezen terwijl ik aan boord ben. Nee, dan ga ik niet mee, besloot ik. Met deze tropische temperaturen (LENTE-LENTE! Iemand?) wil ik niet gezien worden in een luchtloze trein als deze. Ik zal zeker met een vuurrood hoofd en grote zweetplekken op rug en onder oksels Textielstad binnenstappen?

Ik heb het gele gevaarte dus lekker laten vertrekken en ben, via een omweg langs Koekstad, naar huis gegaan. Geen plakband op deze treinen, wel een extreem plaatsgebrek. Vooral het laatste traject naar huis als vee opeengepakt in een mini-intercitietje. Wel lef voor een spoorwegbedrijf, in de spits zegge en schrijve op een van de drukste trajecten één miezerig treintje inzetten. En dat met deze temperaturen!