...

Terwijl ik toch zo snel gefietst heb deze week, lukt het me niet om de bejaarde dame voor me in te halen. Niet dat ze in een Toer de Stokbroodkaasenwijnlands tempo fietst. Allesbehalve dat. De wassenenwatergolvenendoeermaareenkleurspoelinkjein dame gaat net hard genoeg om overeind te blijven. Het ligt aan mezelf. Ik krijg de benen niet rond, heb geen kracht.

Op het station sta ik even verdwaasd rond te kijken, parkeer mijn fiets en zie op het perron aangekomen de trein naar Industriestad voor mijn neus wegrijden. Ik zweet me kapot en heb het dan weer stervenskoud. Dan duurt het nog zeker vijf minuten dat ik wezenloos voor me uit sta te staren voordat ik een beslissing kan nemen. Naar huis, in bad en dan onder de dekens. En terwijl de zomer buiten met rappe schreden dichterbij komt, doe ik dat ook.