roze hoed

Of ik maar even wil opschrijven dat mevrouw niet in een villa woont, ja!? Aan het woord is een mevrouw die net nog in Zaal D van de Beschuitstadse rechtbank zat. Ze viel op, keurig netjes, verontwaardigd en met een roze hoofddeksel dat ze met tegenzin afzette. Heb zojuist zelfs de deur voor haar neus opengehouden, maar ben nu opeens haar pinnige aanspreekpunt.
"Zo" zegt ze met een zuinig stemmetje, "gaat u van deze zaak verslag doen?" Ik beaam dat ik er inderdaad over ga schrijven. "Nou het is schande wat er allemaal over die arme mevrouw is geschreven en gezegd en nu mag haar dochter ook al niet uit de gevangenis naar huis om de moeder te helpen". Ze kijkt nadenkend. "Ik denk dat ik deze rechter, hoe heet die man, op persoonlijke titel een brief ga schrijven. Dat heb ik eerder ook wel eens gedaan. Wie weet helpt het, want wat hier allemaal gebeurd, ik ben dan wel een leek, maar dit kan echt niet!"
Het roze hoedje is een vrijwilligster van een stichting die verdachten in een strafproces emotioneel ondersteunt. Ik kijk de advocaten van de overige verdachten aan en zie ook in hun ogen een lichtelijke verbazing. Voorzichtig vertel ik de mevrouw dat er in een zaak van deze omvang niet alleen persoonlijk belang een rol speelt. Met een grote reeks van gedupeerde zakenrelaties, vrienden, bekenden en familie is er toch best ook wel wat maatschappelijk belang. En belangstelling. Vandaar mijn aanwezigheid.

Ik vertel haar niet dat het maandag is, ik helemaal geen zin heb in haar onzinnige geklets. In plaats daarvan knik ik even vriendelijk naar de mevrouw en loop weg.

(met muziekje onder de tekst...)