Terwijl het langzaam steeds harder begint te ijzelen trap ik onvermoeid mijn rondjes op de Tacx. Anderhalf uur zal het worden. Ondertussen vermaak ik me met twitteren, de gedachte dat mijn verhaal goed ontvangen is en stofjes die langzaam door de inspanning ontstaan.
Als het erop zit weet ik één ding zeker, ik ben een gelukkig mens!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten