Halverwege de tweede helft hoor ik mezelf naar de scheidsrechter schreeuwen dat hij mijn bril wel even mag lenen zodat hij de boel wat scherper kan zien. Met mijn buurman op de tribune bespreek ik de wedstrijd en hou ondertussen de tussenstanden in de competitie in de gaten.
De hartslag zit tegen de 180 als Douglas rood krijgt en de stand binnen 10 seconden op 1-1 staat. Ik kan er niets aan doen, ik gil, ik schreeuw, vloek, tier, krijg zin om de supporters van AZ wat aan te doen, verliezen doet pijn en voetbal is emotie. Na afloop loop ik met een bedrukt gezicht de lounge binnen.
Dennis Bouwman, bedankt! Ik hoop dat we ook een keer meemogen als Twente wint...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten