Op een onbewoond eiland

Na drieënhalf jaar wachten was het dan eindelijk zover! De dagtocht naar Rottumeroog! Zo lang moeten wachten hoor ik u zeggen. Inderdaad, het eiland is een verboden toegang natuurgebied maar er gaat 25 keer per jaar een boot van Natuurmonumenten naartoe. Eigenlijk zouden we eind vorig jaar gaan, maar toen belde de schipper af omdat het stormde.

Een avontuur dus, u heeft het al geraden, met de Kaco's.Omdat we om zeven uur 's ochtends al vertrekken met de boot, hebben we een mooie B&B gevonden met een bijzondere eigenaar. Een liefhebber en verwoed verzamelaar van de pianola. De beste man draagt een bijzondere ruitjesbroek en neemt ruim twee uur de tijd om het verschijnsel uit te leggen.

De B&B is een aanrader, de ontbijttafel is om half zeven zo overdadig gedekt dat we er met ons zevenen slechts een klein gat in weten te slaan. Hier komen we nog een keer terug! Het is even spannend maar ondanks een omleiding wegens wegopbreking, zijn we op tijd voor de boot. Die vertrekt uit het kleinste haventje van ons land. Krap aan boord en de motor gaat aan voor de lange reis naar het eiland. Een lange reis omdat de route erheen lijkt op een bergweg, kronkelen door het Wad. Een smalle vaargeul door ondiepwater, alleen te bevaren tijdens vloed. Op de terugweg komen we een aantal malen vast te zitten. Wachten op hoger water is het enige dat er dan op zit.

Uiteindelijk landen we bij een soort van bushaltebord. De motor gaat uit en het is wachten op laag water. Als na een tijdje de eerste zandplaten in de Waddenzee droog komen te liggen krijgen we het sein om van boord te gaan om de twee kilometer wad te lopen naar het eiland. We maken er een wedstrijd van, Krien en ik. Wie kan de eerste tweet van Rottumeroog plaatsen? Al snel liggen we ver voor op de andere bezoekers van het eiland en staan we aan de voet van de duinen. Krien is de eerste, haar zwartebes is sneller dan mijn C905. Nou ja, het was een mooie wedstrijd, die niet door iedereen begrepen werd. 

En daar hebben we het dan. De andere bezoekers zijn allemaal natuurliefhebbers die met verrekijkers om de nek turen naar dat ene vogeltje of plantje. Daarnaast worden we aan de rand van het eiland opgevangen door twee medewerkers van Natuurmomenten en krijgen we een rondleiding. Niets vrij rondlopen, maar mee met de groep, iets waar wij een beetje allergisch voor zijn. Dus slepen we ons op ruime afstand achter de groep aan, schieten links en rechts om mooie plaatjes te schieten, wat strand te jutten of gewoon proberen te ervaren hoe het is, een onbewoond eiland. 

Het lukt aardig en af en toe krijgen we nog wat interessante informatie van een van de natuurmomentengidsen. Het is een pracht eiland, werkelijk heel bijzonder om te bezoeken. Klein, verstild, maar met uitzicht op het dichtbijgelegen Borkum, het eerste eiland aan de Oosterbuurse kant. Tijdens de rondleiding is enige haast wel geboden, op het juiste moment moeten we weer met de boot terug en dus worden we aan het eind van de middag naar de boot gejaagd. Daar is het nog ruim een uur wachten op vloed zodat de boot weg kan. tijd die we doden met een duik in de waddenzee. Gewoon in onderbroek, de zwemkleding ligt of nog thuis of in de auto. Het is heerlijk en tijdens de terugreis met prachtig weer krijgt alles voldoende zeewind om droog te worden.

Een onvergetelijke dag, leuk gezelschap als het gaat om de groep vrienden en familie die door Kaco mee waren genomen, een heerlijk boottochtje waardoor het trauma van de vorige waddenzeeboottocht is verdwenen. Het vraagt alleen wel om meer. Meer varen, ontdekken, gezelligheid en vrolijkheid. Jammer alleen dat je (er) niet (naartoe) kan fietsen (op) het eiland.