Na een emotionele begrafenis, met zowel verdriet als ergernis over het roomse schuld- en boeteverhaal. is het heerlijk om de kop even los te fietsen. Met d'Oale Fietse natuurlijk. En de kop is fris en los te fietsen. Want het is koud, ijskoud met een dito wind die dwars door alles heen blaast.
Er zit dan ook maar één ding op, hard fietsen, zwaar en stevig doortrappen. Zeker als we in het regionale berggebied terecht komen. Bulten zijn gemaakt om er hard tegenop te rijden en ik haal mijn dagrecord van 43 km dan ook bergopwaarts. Mooi om te merken dat het de goede kant opgaat, bergopwaarts.
De stad in worden we geconfronteerd met wegopbrekingen. Zoals echte renners trekken we ons daar weinig van aan. De fiets gaat op de schouder en met een beetje wrikwerk komen we door het hek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten